Het is een enorme tegenstrijdige setting. Terwijl kinderen plezier hebben in het water, volwassene waaghalzen een duik van 10 meter hoog nemen vanaf oude vervallen gebouwen, was dit paradijselijk oord ooit een gruwelijk werkkamp van de Sovject-Unie. De gevangenis van Rummu, in de buurt van Keila en Tallinn, kun je de ooit gruwelijke plek het beste omschrijven als een paradijselijk oord.
Aan alles merk je dat Tallinn een rijk verleden heeft. De statige panden, de oude gebouwen en de imposante burcht die hoog boven de stad uit torent laten zien dat de hoofdstad van Estland een mooie parel is. De sfeervolle straatjes vullen zich met de lokale bevolking en de toeristen, en overal om je heen hoor je Duits, Engels, Spaans, Italiaans en Nederlands. Ondanks de vele toeristen die de stad trekt, waan je jezelf toch een beetje in een onontdekt stukje van Europa. Waar de centrale markt enorm druk is, kom je enkele honderden meters later in verlaten straatjes met goede restaurantjes terecht. Nee, dat Tallinn is een hele goede start van de vakantie.
Een heerlijk briesje waait langs mijn gezicht heen. Hier, op 92 meter hoogte, kijk ik vanaf de Kathedraal van Antwerpen naar beneden. Het lijkt net op Madurodam. Beneden staan kleine huisjes en krioelen kleine stipjes mensen door de kleine straatjes. Voor me ligt de prachtige kromming van de Schelde, met op de achtergrond de kenmerkend saaie architectuur van Linkeroever. 515 treden heeft het me gekost. Een flinke conditietraining, die het uiteindelijk absoluut de moeite waard is geweest.
Schoonheid kan soms een zware last worden. Zo’n last dat het wellicht tot een ondergang kan leiden. Dat gevaar heeft het Thaise eiland Ko Phi Phi. De prachtige stranden, de heldere blauwe zee, de meezwepende palmbomen en de indrukwekkende uitzichten vanaf het Viewpoint zijn haast niet te beschrijven. Het lijkt op een paradijs op aarde, wellicht een Goddelijke schepping. En daar zit hem het gevaar, want iedereen wil er dan een stukje van meepakken.
De ene verrassing na de andere verrassing volgt elkaar op in het Khao Sok National Park. Een klein half uur geleden zijn we op de boot gestapt om richting onze bestemming te varen en het uitzicht over het meer en het landschap beneemt de groepsgenoten en mij de adem. Mooi blauw water, hoge en indrukwekkende rotsen, een heerlijk zonnetje en rust vallen over ons. De rotsformaties en het water voeren me qua herinneringen even terug naar het Karstgebergte in China, die net zo indrukwekkend zijn als het Khao Sok National Park. Wat een prachtig plaatje!
“Hahaha! Got you!” Een tweetal Thaise jongens kijken mij met pret ogen aan, terwijl de laatste druppels uit hun lege emmers vallen. Zojuist heb ik twee volle emmers water over me heen gekregen, iets waar ik totaal niet op zat te wachten. Maar ja, het is Songkran. Met het Thaise Nieuwjaar, en dat in Bangkok, is het dan traditie dat je dan drie dagen lang aan alle kanten water over je heen krijgt, om zo gereinigd het nieuwe jaar in te gaan. En ik kan je vertellen dat ik dan flink gereinigd ben, het water komt nog steeds uit mijn poriën.
Er zijn van die steden die je gaat waarderen wanneer je er langer verblijft. Helsinki is er daar een van. In de eerste uren dat we door de stad struinden, kwam de stad steriel, degelijk en druk over. Naar mate we de stad beter leerden kennen, kwam de schoonheid van Helsinki naar boven. Met haar prachtige architecturale hoogstandjes zoals de Rotskerk, de designer wijken, diverse bouwstijlen en vriendelijke bevolking is het een stad die je in tweede opzicht verrast.
Als je komt aanlopen voel je the buzz al in de straten rondom de thuishaven van Portsmouth FC. De stadionlampen van Fratton Park steken prachtig boven de daken van typisch Engelse huizen uit. Een blauwe zee van mensen stroomt naar de ingangen om de seizoensopener van hun Pompey tegen Luton Town te zien. “Get your programs here!“, schreeuwt een programmaverkoper, die al snel een aantal mensen om zich heen heeft om het boekje te verkopen. Er wordt gelachen, voetbalvrienden ontmoeten elkaar weer na een lange zomerstop en de pints in de pubs vinden gretig aftrek. De sfeer is ongedwongen, haast familiair, met Fratton Park als kloppend en verbindend hart.
De prachtige Mangrove bossen van Ko Lanta strekken zich kilometers voor ons uit. Het lijkt haast als een plaatje uit een sprookje. Terwijl we rustig met de Long Boat door de wateren varen zien we de details van de bomen, die hun wortels open en bloot in het water nestelen. Zo af en toe hebben we mooie doorkijkjes in het bos, waar de zonnestralen een magisch schouwspel geven. “Kijk! Kijk! Daar!”, zegt een van de groepsgenoten, wijzend naar een groep met apen die door het bos lopen. Onze kapitein moet een beetje om het schouwspel lachen. Voor hem is het een schouwspel wat hij iedere dag ziet.
Het is een drukte van belang in China Town van Phuket. ‘250 Baht for that shirt, Sir’, hoor ik een toerist tegen een Chinese winkelier. De man kijkt de toerist lachend aan en vraagt zich hardop af hoe hij zijn zaak met deze prijzen lopende moet houden. De onderhandelingen over het shirt gaan door en uiteindelijk gaan de twee met een handdruk uit elkaar. De Chinees is blij met zijn geld en de toerist is blij met zijn nieuwe shirt.
“Watch out, watch out!”, schreeuwt onze gids. We snellen met een rotgang de heuvel af en rijden een van de vele smalle straatjes tijdens onze fietstocht in Bangkok door. De heerlijke geuren komen je tegemoet: Specerijen, kruiden, bereidde gerechten en vers gesneden fruit prikkelen de neus. Het plaatje mag er ook zijn, want het is een redelijke drukte van belang in de steegjes. Terwijl we door de smalle steegjes snellen, vliegt de begroeting Sawadi Kha ons om de oren. Dit alles in een plaatje beseft me dat het weer goed is om in Thailand terug te zijn.
Er zijn van die stadions die je gelijk in je hart sluit. Het Ellenfeldstadion in Neunkirchen is daar zeker een van. Het stadion is meer dan 100 jaar geleden gebouwd tegen de heuvels van het Saarland. Het is een allegaartje van tribunes, waar ooit 32.000 man op konden. De ene hoge tribune stopt abrupt in een ronding, en gaat ineens over op een kleine staantribune of een gebouw. Achter een van de tribunes glooien de mooie groene heuvels, waar in de glorietijden wellicht mensen gratis een wedstrijdje konden kijken. Oude mannen nippen van hun biertje en lachen om oude herinneringen van hun favoriete club. Het is gemoedelijk. Dit stadion is echter gebouwd op successen en tot en met 1968 werd hier op het hoogste niveau gevoetbald. Die glorietijden zijn voorbij. Betonrot en struikgewas nemen het stadion langzaam over en de bespeler Borussia Neunkirchen speelt in de lagere divisies van het Duitse voetbal.
Copyright 2003 - 2019 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer