Schoonheid kan soms een zware last worden. Zo’n last dat het wellicht tot een ondergang kan leiden. Dat gevaar heeft het Thaise eiland Ko Phi Phi. De prachtige stranden, de heldere blauwe zee, de meezwepende palmbomen en de indrukwekkende uitzichten vanaf het Viewpoint zijn haast niet te beschrijven. Het lijkt op een paradijs op aarde, wellicht een Goddelijke schepping. En daar zit hem het gevaar, want iedereen wil er dan een stukje van meepakken.
De ene verrassing na de andere verrassing volgt elkaar op in het Khao Sok National Park. Een klein half uur geleden zijn we op de boot gestapt om richting onze bestemming te varen en het uitzicht over het meer en het landschap beneemt de groepsgenoten en mij de adem. Mooi blauw water, hoge en indrukwekkende rotsen, een heerlijk zonnetje en rust vallen over ons. De rotsformaties en het water voeren me qua herinneringen even terug naar het Karstgebergte in China, die net zo indrukwekkend zijn als het Khao Sok National Park. Wat een prachtig plaatje!
“Hahaha! Got you!” Een tweetal Thaise jongens kijken mij met pret ogen aan, terwijl de laatste druppels uit hun lege emmers vallen. Zojuist heb ik twee volle emmers water over me heen gekregen, iets waar ik totaal niet op zat te wachten. Maar ja, het is Songkran. Met het Thaise Nieuwjaar, en dat in Bangkok, is het dan traditie dat je dan drie dagen lang aan alle kanten water over je heen krijgt, om zo gereinigd het nieuwe jaar in te gaan. En ik kan je vertellen dat ik dan flink gereinigd ben, het water komt nog steeds uit mijn poriën.
Met clubs als Koninklijke HFC, HFC Haarlem en HFC EDO kun je Haarlem een écht historisch voetbalbolwerk noemen. Haarlemse Footballclub Eendracht Doet Overwinnen, zoals HFC EDO voluit heet, is wellicht de onbekendste in het lijstje van de drie Haarlemse voetbalclubs. Als je het stadion Noordersportpark en de geschiedenis van HFC EDO bekijkt, zwaar onterecht. De club speelde enige tijd betaald voetbal en het stadion van de arbeidersclub kent enkele prachtige juweeltjes, waaronder een nostalgisch met mos begroeide staantribune.
Zuid-Engeland is een prachtige omgeving. De mooie glooiende heuvels, de knusse dorpjes en de eeuwenoude geschiedenis, maken van deze streek iets magisch. Of het nu de stenen cirkel van Avebury of de oude kathedraalstad Wells is. Of wellicht het ‘hippie stadje’ Glastonbury met al haar legendes, of het Romeins aandoende Bath: iedere keer tuimel je wel weer in een verrassing. Recentelijk bezocht ik, samen met mijn ouders, Zuid-Engeland.
Een van de oudste voetbaltribunes in Duitsland ligt verscholen achter de struiken en de bossen van het 55 hectare grote Weidenpescher Park. Het mos groeit op de muren en de houten banken zijn verweerd en verbogen door de decennialange weersomstandigheden. In de eerste helft van de vorige eeuw zagen voetbalsupporters vanaf deze oude zittribune de Duitse landskampioenschappen beslist worden. Ooit bevolkten 16.000 man de tribunes van het complex. Het stadion laat tegenwoordig geen belletje rinkelen bij het grote publiek en eigenlijk is er ook niet zo heel veel meer van over. Behalve een vergane en oude prachtige eretribune dan.
Het is een drukte van belang in China Town van Phuket. ‘250 Baht for that shirt, Sir’, hoor ik een toerist tegen een Chinese winkelier. De man kijkt de toerist lachend aan en vraagt zich hardop af hoe hij zijn zaak met deze prijzen lopende moet houden. De onderhandelingen over het shirt gaan door en uiteindelijk gaan de twee met een handdruk uit elkaar. De Chinees is blij met zijn geld en de toerist is blij met zijn nieuwe shirt.
“Watch out, watch out!”, schreeuwt onze gids. We snellen met een rotgang de heuvel af en rijden een van de vele smalle straatjes tijdens onze fietstocht in Bangkok door. De heerlijke geuren komen je tegemoet: Specerijen, kruiden, bereidde gerechten en vers gesneden fruit prikkelen de neus. Het plaatje mag er ook zijn, want het is een redelijke drukte van belang in de steegjes. Terwijl we door de smalle steegjes snellen, vliegt de begroeting Sawadi Kha ons om de oren. Dit alles in een plaatje beseft me dat het weer goed is om in Thailand terug te zijn.
Er zijn van die stadions die je gelijk in je hart sluit. Het Ellenfeldstadion in Neunkirchen is daar zeker een van. Het stadion is meer dan 100 jaar geleden gebouwd tegen de heuvels van het Saarland. Het is een allegaartje van tribunes, waar ooit 32.000 man op konden. De ene hoge tribune stopt abrupt in een ronding, en gaat ineens over op een kleine staantribune of een gebouw. Achter een van de tribunes glooien de mooie groene heuvels, waar in de glorietijden wellicht mensen gratis een wedstrijdje konden kijken. Oude mannen nippen van hun biertje en lachen om oude herinneringen van hun favoriete club. Het is gemoedelijk. Dit stadion is echter gebouwd op successen en tot en met 1968 werd hier op het hoogste niveau gevoetbald. Die glorietijden zijn voorbij. Betonrot en struikgewas nemen het stadion langzaam over en de bespeler Borussia Neunkirchen speelt in de lagere divisies van het Duitse voetbal.
De kogel is eindelijk door de kerk: Eind 2017 ga ik (eindelijk) Iran opzoeken. Nadat ik 2 keer eerder een reis naar Iran heb geboekt (in 2008 en 2010), en die beide keren is afgezegd (2008: wonen en werken in Iran, 2010: veiligheidsredenen), is het wat mij betreft drie keer scheepsrecht. De reisroute staat vast, de data en hotels zijn geboekt en ik heb er veel zin in. Als ik de voorbije weken aan mensen vertelde dat ik Iran ga bezoeken, krijg ik verschillende reacties. Die lopen uiteen van verrassing, verbazing tot zelfs afwijzing (“Gek! Wat moet je daar doen?”).
Op 21 mei speelt NAC voor de play-offs de belangrijke thuiswedstrijd tegen FC Volendam. Reden voor de trouwe NAC aanhang om vandaag massaal op de training te verschijnen. Het was genieten geblazen: Veel vuurwerk, veel rookpotten, veel gezang en veel kippenvel. De NAC fans lieten vandaag blijken dat het morgen niet aan hun gaat liggen en als deze Zuid-Amerikaanse taferelen de spelers niet tot grotere hoogten stuwen, dan weet ik het ook niet meer. Namens de Breda Loco’s mocht ik foto’s maken en een uitgebreide impressie tref je op hun Facebook pagina en hun website aan. Enkele andere mooie foto’s zie je hieronder. Kijk en geniet!
2006. Onder luid gekraak begeeft een van de indrukwekkende floodlights van het Kirov Stadion het. De tachtig meter hoge lichtmast valt richting de middenstip van het veld en enkele seconden later hoort Sint Petersburg een flinke klap. Die dag vallen de drie andere stadionmasten ook om. De sloop van een van de imposantste stadions in het Oostblok is begonnen. Het is tevens het startsein van de bouw van het WK-stadion Krestovsky.
Copyright 2003 - 2018 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer