Soms is de bestemming van de reis belangrijker dan de weg er naar toe. Dat was zeker op twee weekenden geleden het geval; Een saaie en doodnormale zaterdag waarbij twee voetbalfans een potje voetbal wilden kijken. Voor groundhopper Roel en ik was de bestemming duidelijk: Een helft meepakken van Alemannia Aachen II – Rot Weiss Essen. De weg er naar toe, lees: de stadions die op de weg aangedaan zouden worden, bleek nog een interessant punt van discussie te zijn.
“Wamberto, whoho!” klinkt het uit de kelen. Zojuist heeft Wamberto op een magistrale wijze zijn tweede doelpunt van de wedstrijd gescoord en de goedlachse Braziliaan staat lekker in het middelpunt van de belangstelling. De setting is echter niet een volle Sclessin of een volle Amsterdam Arena, maar de Kempse velden van FC Heikant zijn tegenwoordig toneel van de kunsten van de voormalige speler van Ajax, Standaard Luik en AEC Mons.
In Limburg stikt van de Vergane Glorie’s. Denk aan Kaalheide, denk aan de woonwijk die een ode is aan SV Limburgia, denk aan de afgebroken stadions van Maurits, Sittardia, Bleijerheide en Fortuna Sittard. Grote onbekende in het rijtje is Stadion Kaldeborn in Heerlen. Ooit opgezet in de jaren ’50, met de intentie om er ooit het grootste stadion ‘onder de rivieren’ van te maken. Echter ten onder gegaan aan de diverse fusies binnen de Limburgse voetbalwereld en het gebrek aan een bespeler. In deze Vergane Glorie nemen we je mee naar het diepe zuiden in Limburg en kun je het treurige verhaal lezen van een stadion waarin een handvol wedstrijden zijn gevoetbald.
Ik was redelijk verbaasd toen ik enkele weken geleden een mailtje in mijn inbox kreeg. Kort gezegd: “Hoi, ik ben Michiel van Egmond van Voetbal International en ik zag je website. Mag ik een interview met je over groundhoppen?“. Ehrrrr, ja… Natuurlijk! De insteek van Michel was om enkele stadions met me te bezoeken, mij te interviewen en daar een verhaal aan op te hangen. Dus spraken Michel en ik af om eens een dag door België heen te toeren.
Onderstaand artikel is op 18 september 2011 op de website standardfans.be gepubliceerd. Op verzoek van de redactie van deze website heb ik mijn herinneringen aan Standard Luik in een artikel geschreven. Aangezien ik Standard Luik een bijzondere club vind, heb ik hier gehoor aan gegeven en ben ik tot onderstaand stuk gekomen.
Als ik mijn herinneringen aan Luik ophaal, dan schieten gelijk mijn gedachte als kind naar binnen, toen ik met mijn ouders van Nederland, via Luik, op vakantie naar Luxemburg reed. Een grauwe en rauwe stad, flink vervuild, met vieze fabrieken en mensen met een bedrukt gezicht.
In Zuid Limburg stikt het van voetbalhistorie. Oude en roemruchtige clubs zoals Rapid, Blijerheide, Maurits, Juliana en Limburgia bestaan niet meer, of zijn met elkaar gefuseerd. De laatstgenoemde club uit Brunssum was tijdens en net na de Tweede Wereldoorlog een begrip in het Limburgs voetballand, werd de eerste Nederlands kampioen uit Limburg, maar viel ten prooi aan de saneringsdrang van de KNVB in 1971. De club werd teruggezet naar de amateurs, raakte in verval, diende haar toenmalige stadion te verlaten en fuseerde noodgedwongen met een amateurvereniging. Op de gronden waarop Limburgia ooit speelde, staat nu een wijk met huizen. Maar gelukkig hebben de gemeente Brunssum en de architect oog voor het verleden gehad en leeft Limburgia heden ten dage nog prachtig voort in de Brunssumse gemeenschap.
Vol ongeloof kijk ik de man tegenover me aan. Hoorde ik het nou goed? “80 Euro en het kaartje is van jou”, herhaalt hij. Verbouwereerd knipper ik mijn ogen, terwijl hij een kaartje voor FC Sankt Pauli tegen Eintracht Braunschweig in zijn handen houdt. Daar staat toch echt een bedrag op dat rond de 15 Euro ligt. Terwijl vlak achter me een steward de mensen vraagt om plaats te maken voor een langzaam rijdende Audi Q7 en de zwarthandelaar de prijs uiteindelijk verlaagt naar 65 Euro, bedank ik de man netjes. Hij wordt gelijk aangeschoten door een stelletje van mijn leeftijd, hij gekleed in allerlei Hugo Boss zooi en zij in allerlei dure dameskleding. De onderhandelingen lopen blijkbaar goed, want het stelletje loopt even later trots met twee kaartjes weg. Leef ik in een onwerkelijkheid? Ben ik nu bij de Kult Verein FC Sankt Pauli, of ben ik stiekem beland in een of andere jetset wereld van Hamburg?
De KBVB heeft het op haar heupen. In de halve finales van de beker van België stonden maar liefst vier niet-topclubs tegenover elkaar. “Schande! Topclubs moeten beschermd worden!”, zo moet Steven Martens, secretaris-generaal van de KBVB, gedacht hebben. Zijn voorstel is om de bekercompetitie te hervormen en daarmee te zorgen dat er minimaal 1 grote Belgische topclub de halve finale speelt.
We schrijven 1997. Aan de Leipzigse rivier Elsterbecken kabbelt het water rustig voort. Aan de oevers ligt iets wat op een enorme zandhoop lijkt, maar de enorm grote ‘floodlights’ verraden dat hier een stadion ligt. En wat voor een; Das “Stadion der Hunderttausend” is de idyllische bijnaam. Meer dan een mythe is het niet meer. Het Zentralstadion in Leipzig ligt er sinds de val van het IJzeren Gordijn vervallen bij en betonrot zorgt ervoor dat het stadion onbegaanbaar is. Ooit joeg het voetbalelftal van de DDR de tegenstanders angst aan, gesteund door het fanatisme van 100.000 Oost Duitsers. Slopen lijkt in 1997 de enige oplossing. Daar komt op een lentedag in dat jaar echter verandering in. Het stadsbestuur van Leipzig besluit het stadion een flinke opknapbeurt te geven en zich daarmee als speelstad kandidaat te stellen voor het WK 2006.
Naar Seraing ga je niet voor je plezier, of je moet van zware industrie of van oude stadions houden. Nou, met Stade du Pairay in Seraing kom je aan je trekken; Het ligt -net als Sclessin en Stade du Herstal- midden tussen de zware industrie en je waant je in Herstal en Seraing een kleine 100 jaar terug in, pak ‘m beet, Engeland. Wellicht dat Stade du Pairay daarom zo’n prachtig plaatje is.
De Kaldenkerkerweg en VVV zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Sinds de oprichting van de Venlose club in 1903 speelt VVV har thuiswedstrijden aan de weg tussen Venlo en het Duitse Kaldenkirchen. De meeste mensen verbinden VVV met het stadion De Koel, maar tot 1972 speelt VVV haar thuiswedstrijden op letterlijk een steenworp afstand in het stadion De Kraal. En raad eens, de ruïnes van dit stadion staan nog steeds overeind en het voormalig speelveld wordt door VVV zelfs als trainingsveld gebruikt!
Pal tegenover het Olympisch Stadion in Amsterdam, lag op kruising van de Van Tuyll van Serooskerkenweg en de Jasonstraat de middenstip van Het Amsterdamsch Stadion. ‘Het Stadion’, zoals het ook wel in de volksmond werd genoemd, was Nederlands eerste en enige Nederlands nationaal voetbalstadion, dat een capaciteit had van 30.000 mensen. Weinig voetbalfans weten van het bestaan van Het Stadion af en er leven nog maar bar weinig voetbalfans die Het Stadion daadwerkelijk bezocht hebben. Toch was het complex een begrip in het vooroorlogse Nederland, alhoewel het maar 15 jaar bestaan heeft.
Copyright 2003 - 2021 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer