De buikschuiver. Een bloedneus. De vrije trappen. Euforie. Mijn gram halen. Het zijn zomaar wat termen die mij te binnenschieten als ik aan mijn jeugdidool Pierre van Hooijdonk denk. In de zomer van 1991 keerde Van Hooijdonk voor de eerste keer terug bij NAC, nadat hij in de jeugd te licht was bevonden voor het grote werk en een tussenstap had gemaakt bij RBC. Met zijn 193 centimeter was hij voor mij een opvallende verschijning op de jaarlijkse Open Dag. Toen mijn neef bezwoer dat de jongeman uit Steenbergen een topspits in wording was en er eigenhandig voor zou gaan zorgen dat NAC dat seizoen zou promoveren, was Pierre voor mij een held voordat het seizoen was beginnen. Dat ik bovendien exact tien jaar na Van Hooijdonk ben geboren, maakte het voor mij nog meer bijzonder.