Stel… Je bouwt een nieuw vliegveld, dat een oud vliegveld moet vervangen dan plan je zorgvuldig van te voren en je zorgt ervoor dat alles tot op de puntjes nauwkeurig getest en gecontroleerd is. Om er zeker van te zijn, test je alles nogmaals opnieuw en bekijk je een maand voor opening nogmaals of alles goed verloopt. Dit is allemaal erg belangrijk, want we kennen allemaal de perikelen rondom Terminal 5 in Londen; Een grote chaos omdat de bagage afhandeling niet goed geregeld was. Hier in Bangalore hebben ze zo hun eigen manier van werken.

Dingen regelen, werken, uit eten met Nederlandse collega’s, een hoop boodschappen doen en die vervelende jeuk… Het leven van een Nederlander in India gaat niet over rozen. Gelukkig lijkt alles nu lekker zijn gangetje te gaan en het warme welkom in India was overweldigend. Alhoewel… De afgelopen week voelde ik me af en toe haast een celebrity.

Een beetje geschokt kijken de mensen rondom zich heen. Verbazing is van de gezichten af te lezen en grote ogen kijken me aan met de boodschap `dat meen je niet!`. Enkele ogenblikken daarvoor had ik het drugs- en gedoogbeleid in Nederland uitgelegd, met daarbij de opmerking dat er in coffeeshops geen koffie wordt geschonken. De schrik werd nog groter toen ik ze vertelde over De Wallen en over gelegaliseerde prostitutie. Het is dat sommige mensen een donkere huidskleur hebben, anders waren sommige collega`s waarschijnlijk rood weggetrokken. Culturele workshops en culturele clashes, heerlijk! Natuurlijk bestempel ik nu een uiterste uit de culturele workshop en ik moet eerlijk bekennen dat de workshop geslaagd is. Toch ging het er weer typisch op zijn Indiaas eraan toe…

Phoe, het was me een drukke week zeg. Lekker druk op het werk, na het werken lekker flink gesport en geluierd. De afgelopen twee dagen had ik zelfs meer zin in mijn bed te liggen, dan wat andere activiteiten te doen. Indiase moeheid zal ik maar zeggen. Op het moment van schrijven is het op de kop af nog twee weken, en dan keer ik terug naar Nederland. De tijd is redelijk snel gegaan en de laatste loodjes komen eindelijk in zicht. Een van die laatste loodjes is het geven van een culturele workshop over Nederland aan de Indiase collega`s. Dit weekend wordt het geen relaxen voor mij, maar eens goed nadenken over Nederland en welke elementen ik precies in de workshop wil gaan stoppen. Het begin van een drukke week dus.

Luid vloekend slingert de bestuurder in de auto naast ons het ene Hindi scheldwoord na het andere richting het hoofd van de taxichauffeur. De chauffeur, niet Mr. Ramesh die vanwege persoonlijke omstandigheden naar zijn geboorteplaats Goa is gereisd, kijkt de man kil aan, loopt voor een Indiase man rood aan en laat dan zijn woede gaan. Jammer dat er geen popcorn en cola voorhanden is, want ik waan me in een slechte Bollywood film. Ik zak wat achteruit op de achterbank en laat het grappige gescheld met een glimlach langs me heengaan. Dit is immers India, het land van temperament en het land waar je met een auto 10 minuten kunt doen om een kruispunt over te steken, of binnen 5 seconden -met je ogen dicht-.

Toeterende auto’s, verkeersdrukte, ‘gekke’ Indiase mensen die langs alle kanten heen schieten en rennen om over te steken. Yep, dit is geen droom waar ik uit ontwaak, ik ben echt terug in India. Een kleine 24 uur geleden landde ik op het Hindustan International Airport van Bangalore en het voelt toch een beetje om weer ‘thuis’ te komen.

De laatste loodjes zijn nu echt in zicht; Nog een paar dagen en ik verruim het warme India weer voor ons koude kikkerlandje. Terug naar Breda met zijn ‘mooie slanke toren’, terug naar mijn appartementje, terug naar de familie, vrienden en kennis en terug naar de collega’s (ja, ik mis jullie allemaal ook hoor!). Toch zal ik met een beetje pijn in mijn hart India verlaten. De twee maanden dat ik hier heb verbleven, zijn enorm leerzaam, indrukwekkend en verruimend geweest en Koramangala is als een tweede thuis voor me geworden.

Er zijn van die momenten dat je het kikkerlandje waar je vandaan komt vergelijkt met het land waarin je jezelf bevindt. Die momenten had ik de afgelopen 4 dagen, toen ik druk bezig was met die culturele workshop in elkaar te zetten. Het was moeilijker dan ik had verwacht, want zet maar eens de cultuur waarin je 28 jaar woont summier in verschillende presentaties. Het is me na vier dagen analyseren, selecteren, vertalen, herschrijven en bekijken hoe ik de dingen moet brengen eindelijk gelukt. Het zaakje ligt nu bij Sumeet (die 3 jaar in Nederland heeft gewoond) en morgen heb ik zijn feedback in mijn inbox.