Verkiezingen in India
Fluitend pak ik mijn tas in voor het sporten, terwijl de muziek van de Belgische Q Music uit mijn laptopspeakers komt. In de verte hoor ik gerommel. Ik kijk naar buiten en de woorden van Mr. Ramesh schieten me direct weer te binnen “It’s going to be very bad weather tonight Mr. Martin”. Mwa, dat kilometertje moet ik net kunnen halen… Dus ik loop naar buiten en ga met veel goede moed naar de sportschool. Tja, dat had ik maar beter niet kunnen doen.
Halverwege barst een stortbui los. Teruggaan heeft geen zin, schuilen kun je haast niet… Dus dan maar met een sprint richting Fitness One. Uiteindelijk kom ik doorweekt aan op de sportschool en dan leer je het Indiase cynisme kennen; “Zo, zo… Meestal neem je een douche na het sporten”. Ach, ik heb mijn sprintje van een halve kilometer al gehad, dus na een heerlijke douche begin ik maar met mijn duurloop. Een kleine 2 uur later blijkt het echter nog steeds niet gestopt te zijn met regenen, dus dat wordt in de ontvangsthal wachten geblazen. Regen, regen, regen… Het lijkt net Nederland wel. De afgelopen dagen heb ik namelijk meer buien gezien dan de twee maanden die ik in Nederland verbleef.
Toch schijnt een beetje de zon voor de mensen in Bangalore. De afgelopen twee weken stond namelijk bol van de verkiezingsstrijd in Karnataka, de provincie waar Bangalore zich in bevindt. Zondag waren de tellingen en daar is een gematigde partij als winnaar uit de bus gekomen; 115 van de 224 beschikbare zetels zijn naar die partij gegaan. De verwachting en de hoop van de mensen is dat deze partij enkele achterlijke regels, zoals een dansverbod in openbare gelegenheden, cafés en discotheken, schrapt.
Afgelopen week was Mr. Hessing, mede-eigenaar van het restaurant Via Milano, duidelijk in zijn bewoordingen; De huidige provinciale en de huidige stadsregering zijn een stel mensen die nog in het India van 3000 jaar geleden leven. Dansverboden, restaurants en uitgaansgelegenheden die om 2200u dicht moeten, belastingen die alleen maar de lasten verhogen, betutteling van de mensen en noem maar op. Het verhaal van Mr. Hessing was erg interessant, des te meer omdat hij restaurants in Dubai, Qatar en Italië heeft gehad en dus recht van spreken en vergelijken heeft.
Zo kwamen we ook op het onderwerp ‘verkiezingen in India’. Wanneer er verkiezingen zijn, maakt niet uit op wat voor niveau, dan gaan standaard de restaurants, uitgaansgelegenheden en de alcoholische afdelingen van een supermarkt achter het slot. Dit kan een halve dag duren, maar gedurende de verkiezingen kan dit zelfs oplopen tot drie dagen. De achterliggende gedachte is dat politici dan geen stemmen kunnen winnen door drank uit te delen.
Maar de behoefte blijft nog steeds. Dus worden er illegale brouwerijen opgezet, waar je voor een paar eurocent een alcoholbrouwsel kunt krijgen. Dat dit brouwsel vol met chemicaliën, vervuild water en een verkeerde distillering zit maakt de mensen geen snars uit. Lol hebben en dronken worden (of zoals Leon, Gerrie, Bram, Willem, Jaap, Roel 1, Roel 2, Patrick en vele anderen zouden zeggen: Bier drinken en kut roepen) is het credo. Vaak gaat dat goed, maar soms ook niet. Dat werd pijnlijk duidelijk in enkele krottenwijken in Bangalore, waar een kleine 75 mensen stierven aan giftig spul in dit brouwsel. Inmiddels heeft de politie tientallen betrokken gearresteerd, mag ook wel wanneer er in Karnataka ruim 150 mensen zijn overleden aan dit brouwsel.
Toch is het nieuws geen voorpagina nieuws; De bomaanslagen in Jaipur en de verkiezingen domineren hier de pagina’s. Een ding hoop ik dat de nieuwe regering in Karnataka doet: Het gedrag van de riksjabestuurders aan banden leggen.
Het uitonderhandelen van je rit (en toch 5 keer de normale ritprijs betalen) hoort er als White Tax eenmaal bij. Afgelopen weekend maakte een riksjabestuurder het toch echt te bont. Terugkomend van de Spar (een Albert Heijn XL vervalt in het niets bij de Spar hier) stopte een riksjabestuurder en vroeg of hij me naar huis kon brengen. Met nog 300 meter te lopen gaf ik aan dat ik dit niet hoefde en vervolgde mijn weg. Blijkbaar kon meneer dit niet hebben, sneed me af en peerde hem er vandoor. Normaal gesproken is dat niet erg, maar het wordt wel erg wanneer je boodschappen op straat liggen en zelfs opengescheurd zijn. Het vlees heb ik dus maar voor de straathonden van onze wijk laten liggen en de rest van de verpakkingen die open waren heb ik aan enkele bedelaars gegeven. Zij in ieder geval blij en ik weer blij omdat ik het thuis niet weg hoefde te gooien. Diezelfde middag ben ik dus maar weer terug naar de Spar gegaan en ik hoop voor meneer de Riksjabestuurder dat ik hem niet tegenkom.