Een drukke week achter de rug… En voor de boeg
Phoe, het was me een drukke week zeg. Lekker druk op het werk, na het werken lekker flink gesport en geluierd. De afgelopen twee dagen had ik zelfs meer zin in mijn bed te liggen, dan wat andere activiteiten te doen. Indiase moeheid zal ik maar zeggen. Op het moment van schrijven is het op de kop af nog twee weken, en dan keer ik terug naar Nederland. De tijd is redelijk snel gegaan en de laatste loodjes komen eindelijk in zicht. Een van die laatste loodjes is het geven van een culturele workshop over Nederland aan de Indiase collega`s. Dit weekend wordt het geen relaxen voor mij, maar eens goed nadenken over Nederland en welke elementen ik precies in de workshop wil gaan stoppen. Het begin van een drukke week dus.
Een van die elementen is de geschiedenis van ons kikkerlandje, en tijdens de bestudering van die geschiedenis loop je tegen wat leuke feitjes aan. Zo blijken we enkele honderden jaren geleden ook hier in Zuid India gezeten te hebben en schijnen er zelfs Indiase plaatsen te zijn waar de traditionele Nederlandse woonhuizen en pakhuizen te vinden zijn. Maar niet alleen het zuiden van India behoorde ooit tot Nederland. Ghana, Taiwan, Sri Lanka, Ghana, delen van Iran, Jemen, Bangladesh, Japan en China waren ook Nederlands grondgebied. Wel grappig om te lezen waar de VOC allemaal naar toe voer. Zelfs Engeland schijnt enkele jaren Nederlands grondgebied te zijn geweest. Vooruitlopend op de culturele workshop, heb ik 15 collega`s in India wat huiswerk meegegeven om over na te denken. Het huiswerk bestond uit 7 vragen over Nederland en India en de manier waarop Indiaanse mensen naar ons kikkerlandje kijken. Af en toe komen daar wat leuke zinnen uit, of juist enorme clichés, die ik jullie niet wil onthouden:
- `Als ik aan Nederland denk, denk ik aan een plat land vol met tulpen en molens`
- `Ik ben erg gecharmeerd van het delen van een rekening (gezegde `let`s do a Dutch`, daar kunnen de vrouwen uit India nog wat van leren!`
- `Een positief punt van Nederland vind ik de manier waarop het nationale team hockeyt. Dit is met zoveel schoonheid, zoveel souplesse, dat ik en mijn vrienden altijd graag naar het Nederlands nationaal team kijken.`
- `Als verbeterpunt wil ik de manier van communiceren van Nederlanders opnoemen. Nederlandse mensen kunnen heel direct communiceren, tot op het botte en onbeleefde af.`
- `Ik heb enorme bewondering voor de manier waarop Nederlanders werken. Men werkt op een menselijke manier en met veel toewijding.`
Ik denk dat het aankomende woensdag een leuke 5 uur gaan worden, waarin flink wat discussies en uitwisseling van inzichten plaats gaan vinden. Met name het onderdeel communicatie gaat een leuk onderwerp worden, aangezien er een enorm verschil is tussen de Nederlandse en Indiase manier van communiceren. Als buitenlander komt de Indiase manier van communiceren misschien raar over. Een gesprek in India over koetjes en kalfjes is een vast onderdeel van het leven hier en voor je het weet vraagt men je de hemd van het lijf over salaris, de familie, een partner, het huis, het werk, etc. Als je er niet op voorbereid bent, dan kunnen deze vragen je flink overrompelen. Ondanks dat de gesprekken over de koetjes en kalfjes voor een Europeaan nutteloos kunnen overkomen, zijn de voor de Indiër een belangrijk onderdeel van het contact. De maatschappij in India is namelijk gestoeld en gebouwd op netwerken en contacten, en met deze gesprekken worden de contacten warm gehouden om er in een later stadium van te profiteren.
De manier van communiceren is hier overigens ook anders. In Nederland zijn we korte, bondige en directe communicatie gewend. In India wordt deze vorm van communicatie als onbeleefd beschouwd. Indiërs spreken graag met veel woorden, met veel complimenten en in de gesprekken worden gemakkelijk de gevoelens geuit. Als je als buitenlander vervolgens jezelf open opstelt, in de complimenten meegaat, je waardering voor de persoon en India uitspreekt en ook nog goedlachs bent, dan is een gesprek in de meeste gevallen een succesvol gesprek.
Een ding waar ik altijd voor koet oppassen in India, is dat ik niet al te direct ben. Mensen uit India vinden directheid of een `nee`-antwoord grof en onbeleefd. Tijdens een feedbacksessie kreeg ik een voorbeeld voorgeschoteld, waarin ik om 1600u het kantoor moest verlaten om een afspraak om 1700u op tijd te kunnen halen. Een van de collega`s vroeg om 1559u iets, wat me een kwartier zou kosten om het uit te leggen. Het zou betekenen dat ik voor mijn afspraak te laat zou komen, dus ik vroeg de collega netjes of dit ook tot morgen kon wachten. Blijkbaar werd dit zelfs als onbeleefd gezien.
Een andere vorm van communicatie hier in India is de lichaamstaal. Het opvallendste, kenmerkendste en meest voorkomende gebaar in India is de draaibeweging met het hoofd. In het begin had ik erg veel moeite om mijn concentratie erbij te houden wanneer ik iets aan het uitleggen was en een zevental Indiërs al draaiend met hun hoofd mijn zaten aan te kijken. In dit geval betekende de draaibeweging `Ok, ik snap het`, maar de draaibeweging kan net zo goed andere betekenissen hebben, die uiteenlopen van opwinding, `misschien`, `stikt mij dat nou`, tot `rot maar een eind op`. Het is altijd weer een leuke uitdaging om erachter te komen wat die draaibeweging precies betekent.
Afgelopen zondag kon ik de draaibeweging van het hoofd van Mr. Ramesh wel erg goed interpreteren. Ik landde met het vliegtuig zondagmiddag in Bangalore en Mr. Ramesh pikte mij van het vliegveld op. Aan zijn houding kon ik zien dat hij redelijk opgefokt was en dat hij flinke haast had. Onderweg naar huis kwam ik erachter waarom. Terwijl Mr. Ramesh door de lege straten van Bangalore scheurde, legde hij uit dat India die middag tegen Australië een cricketwedstrijd speelde en dat India voor stond. Met flink wat opwinding in zijn stem en de onmiskenbare draaibeweging van zijn hoofd, bleek wel dat het menens was.
Het verklaarde ook direct de lege straten en de weinige mensen die op de stoep liepen. Als er wel een land gek is van cricket, dan is het India wel. Dat merkte ik die middag ook op de sportschool. Normaal gesproken maken de schoonmakers de toestellen na gebruik schoon, maken de instructeurs een praatje met je en loopt die leuke dame van aerobics altijd door de sportzaal heen. Die middag niets van dat alles, want iedereen zat al de hele dag (want cricketwedstrijden kunnen een hele dag duren) voor de buis gekluisterd. Uiteindelijk won India van Australië dat leidde tot vreugdevolle taferelen. Toen ik de volgende dag Mr. Ramesh feliciteerde met de overwinning, kwam er dan ook een zeer brede glimlach op zijn gezicht en mocht ik een 20 minuten durende samenvatting van de cricketwedstrijd aanhoren. Ach, dit is India en die samenvatting behoort tot het zogenoemde `koetjes en kalfjes`-praat.
Dan ten slotte nog Valentijnsdag. Ook deze dag kent men in India en wordt zoveel mogelijk commercieel uitgebuit. Afgelopen donderdag nam ik het team uit eten in een Italiaans restaurant en na afloop gingen we een bak koffie drinken bij de Coffee Day. Aangezien men bij de Coffee Day wel erg leuke hartjes ballonnen had, moest ik natuurlijk zo`n ballon scoren. Een glimlach en een lieve, maar onschuldige blik naar een medewerkster van de Coffee Day doet wonderen en 2 minuten later was ik de blije eigenaar van een hartjes ballon. Aangezien ik aan een welverdiende cappuccino bezig was, hield Guru de ballon vast.
Toen we klaar waren met de koffie, ontstond er een komisch moment. Guru en ik staan op, Guru handigt mij de ballon op een grappige wijze over en opeens is het stil in het volle filiaal van de Coffee Day. Een zestigtal Indiase ogen kijkt naar Guru en mij en Suneela en Abhay schieten in de lach. Blijkbaar dat iedereen dat Guru en ik een koppel waren, nou mooi niet! Ik vond het wel grappig, maar als Guru een blanke huidskleur gehad zou hebben, dan zou hij rood weggetrokken zijn. Naderhand heb ik de ballon overigens voor de gein aan Mona gegeven, op een overvol kantoor. Dat zorgt weer voor leuke roddels en geruchten, iets waar Indiase vrouwen trouwens ook erg goed in zijn.