Muse: Black Holes and Revelations

Eindelijk! Na drie jaar pauze gaat de Engelse band Muse haar nieuw album Black Holes and Revelations uitbrengen. Zojuist heb ik het gehele gedownloade album beluisterd en ik weet niet echt wat ik ervan moet denken. Stuk voor stuk zijn de nummers enerzijds typisch Muse, maar anderzijds zijn ze weer on-Muse. Vage argumentatie, vind je niet? Ik zal het proberen uit te leggen.

Het album Black Holes and Revelations, waarbij de Europese versie 11 nummers telt, heeft nummers die het typische dramatische en de lekker Muse-nummers hebben. Toch merk je dat de drie jaar pauze die Muse heeft genomen heeft geleid in andere invloeden in hun nummers. Het nummer “Take a Bow” vind ik bijvoorbeeld om een of andere reden onder invloed staan van Queen en moderne discogeluiden. “Starlight” is daarnaast een typisch Muse-nummer waarin een lekker tempo zit.
Bij het vijfde nummer “A Soldier’s Poem” moest ik de eerste 10 seconden aan R.E.M. denken; een rustig begin, dat zich het gehele lied doorzet. Het daaropvolgende “Invincible” kabbelt voort op “A Soldier’s Poem”, maar verhevigt het tempo en werkt fantastisch toe naar het zevende lied “Assassin”.

Als je Assassin hoort, dan heb je direct een flashback naar je jeugd. “Hoor ik het daar goed?” dacht ik bij mezelf toen ik de opening van het lied hoorde. Verrek! Muse heeft het welbekende openingsliedje van de Knight Rider in het lied verwerkt! Jeugdsentiment alom! De rest van het nummer vind ik heerlijk om naar te luisteren; fantastische drums en lekker tempo. Na de adrenaline-stoot die je van Assissin krijgt, kun je even bijkomen met “Exo-Politics” dat lekker wegluistert en goede teksten en leuke gitaarsolo’s heeft.
Vervolgens komen we aan bij mijn favoriet van Black Holes and Revelations, genaamd “City of Delusion”. Een fantastisch nummer dat het rustige afwisselt met het lekkere wilde. De verrassing komt wanneer je de Arabische invloeden in het nummer voelt en zelfs violenklanken tot je komen. De grootste verrassing komt rond 3:30, wanneer een trompetsolo in het geheel is verwerkt! Nee, voor mij is het duidelijk: Dit nummer spreekt me aan en de laatste twee nummers komen daarbij ook in de buurt.

“Hoodoo” begint lekker Mexicaans (gitaar en stampende voeten), heeft rustige zang, schakelt vervolgens over naar gitaar en valt daarna terug op het typische zware Muse-gebeuren, waarbij de zang indrukwekkend is. Het lied wordt ten slotte heerlijk rustig afgesloten.
Het geluidtechnische hoogtepunt komt met het laatste lied “Knights of Cydonia”. Het doet me denken aan een mengeling van een Western en Sience Fiction stijl. De opening van het nummer heeft paarden, lasers en een gitaar die je doet denken aan een cowboystadje van 2 eeuwen geleden. Vervolgens gaat het tempo in het nummer er goed in en droom je de twee minuten erop als het ware weg op de klanken. Na indrukwekkend gezang en een lekkere gitaarsolo, komt er een indrukwekkend inhoudelijk gezang dat me aan Queen doet denken. Black Holes and Revelations wordt vervolgens met een geweldig hoogtepunt afgesloten.

Na het indrukwekkende “Stadium Arcadium” van de Red Hot Chili Peppers, heeft een andere favoriete band goed werk voor 2006 afgeleverd. Black Holes en Revelations gaat binnenkort gekocht worden en ik ga er nog veel luisterplezier aan beleven.