De avonturen in Jaipur
“I offer you 2600 Rupees, my friend”, zegt de verkoper van de juwelen- en stenenzaak tegen me. Naast me zit reisgenote Annelieke, die toch wel erg verlekkerd naar die ene hele mooie steen kijkt. De onderhandelingen zijn begonnen en na het nodige toneelspel van zowel de verkoper, als Annelieke, zijn beide partijen tevreden. Mijn reisgenote is een prachtige steen rijker en de verkoper stopt 700 Rupee in zijn zak. Welkom in India, waar alles onderhandeld wordt. Welkom in Jaipur, stad van het roze, de juwelen en de forten.
Gisterenavond kwamen we in Jaipur aan. Na het blog ben ik met een andere reisgenoot (Peter) Jaipur gaan verkennen. Als je dacht dat Agra in de spits hectisch was, dan is Jaipur het helemaal. Verkeer dat muurvast zit, rijen met autoriksja’s en fietsen en daartussen ook nog eens karren die door kamelen en ezels worden voortgetrokken. Het hotel, de Jaipur Inn, ligt op een kleine twee kilometer van het centrum van Jaipur af. Dus vonden we het wel een goed idee om te gaan lopen. Ons murmend door het verkeer, de loslopende koeien en de voorbij razende autoriksja’s vermijdend, hebben we uiteindelijk een kleine 8 kilometer gewandeld. Ik dacht dat Bangalore vaak een verkeersinfarct leed, maar Jaipur was veel erger. Vooral de smog- en rookontwikkeling was naar en taste zelfs mijn keel aan.
Toch… De roze hoofdstad van Rajasthan triggert je bij iedere hoek die je omslaat. Prachtige forten op heuveltoppen, indrukwekkend paleizen, verdedigingsmuren a la Chinese Muur, ontzettend veel juwelierszaken en prachtige winkels waar de mooiste traditioneel Indiase kledijen verkocht worden. Het is een prachtige contradictie met de eerder genoemde verontreiniging en het verkeer.
De geschiedenis van Jaipur start ergens rond 1725. De krijgsheer en astronoom Maharaja Jai Singh besloot het nabijgelegen Amber fort te verlaten en een nieuwe stad te bouwen. Volgens de oeroude Hindoestaanse architectuur, ontwierp hij een stad met rechte starten en lanen. In het midden van die stad kwam zijn paleis en een park te staan. Een niet zo spannende geschiedenis dus 😉 Een kleine 150 jaar later bezocht een Engelse prins Jaipur. Om hem te verwelkomen, werd de stad compleet roze geschilderd; Een traditie die tot nu toe zelfs nog bestaat. Gelukkig waren mijn hotel en mijn beddenlakens niet roze.
Na de, toch wel, vermoeiende wandeltocht, besloot ik mede daarom mijn bedje in te duiken. Vanochtend rond de klok van 8 uur stond ik op en kregen we een ware city tour, die de groep eerst naar Hawa Mahal voerde. De Hawa Mahal is een prachtig, maar ook pervers, bouwwerk. Gebouwd rond 1800, deed het dienst om de dames van het keizerlijk hof de kans te bieden om ongezien het dagelijks leven in de stad te bekijken. Vanuit kleine raampjes, konden de dames naar buiten kijken, maar de buitenstaanders niet naar binnen. In die tijd was het namelijk gewoon om je vrouw aan een ketting te leggen en de hele dag in je paleis op te sluiten. Leuk om te zien, maar niet om naar binnen te gaan. Onze volgende bestemming stond namelijk op ons te wachten; Het Amber Fort.
Amber was de vroegere hoofdstad van Rajasthan. Waar ik het Rode Fort in Agra indrukwekkend vond, is het Amber Fort ontzettend indrukwekkend. Enorme verdedigingsmuren beschermen de valei onder het Amber Fort. Het fort zelf ligt op een heuvelkam en het bevat een lekkere klim naar boven, die je langs allerlei vooruitgeschoven verdedigingswerken en –poorten voert. Uiteindelijk, als je de lopende olifanten en de olifantenpoep hebt overleefd, kom je aan op een prachtige binnenplaats, waarna je het paleis en het fort betreedt. Waar de buitenkant intimiderend overkomt, is de binnenkant van het fort een ware parel, die ik hier maar niet ga beschrijven. Het paleis bevat daarnaast ook de nodige kronkelgangetjes, die een waar doolhof vormen. Met name de voormalige harem is een plaats waar je makkelijk kunt verdwalen… Je raadt het al, ik verdwaalde. Misschien wist de toenmalige keizer exact welke weg hij naar zijn favoriete vrouw moest vinden, ik had de grootste moeite om eruit te komen. De aanhouder wint, en het lukte me uiteindelijk toch. Na een tussenstop bij een paleis midden in een meer, werden we afgezet bij het hotel voor een middagje vrij. Tijd voor mij om een Coffee Day op te zoeken, wat te pinnen en me daarna eens aan een heerlijke Ayurvedische massage te wagen. Na die massage liep ik Annelieke tegen het lijf en zijn we wat door het centrum van Jaipur gaan slenteren.
De tocht na het centrum werd met de riksja gedaan. En ook dit raad je waarschijnlijk al… Ook hier moest onderhandeld worden. 4 kilometer rijden kost normaal gesproken 48 Rupee. Maar nee, we begonnen met 100 Rupee, die uiteindelijk 50 Rupee werden. Hierbij kwam natuurlijk het nodige toneelspel om de hoek kijken en de tactiek van “laat maar, ik loop wel” werkt in deze erg goed.
Na een half uurtje zaten we dus in de eerder genoemde juwelierszaak. Het oog van Annelieke viel op een wel prachtige steen, die mee terug moest naar India. Volgens de verkoper een zeldzame steen, die uit Afrika kwam en vrij duur was. De speciale prijs voor Annelieke; 2600 Rupee (43 Euro). Veel te duur, zelfs voor Nederlandse begrippen, werd aangegeven dat dit te veel was. Tegenbod: 600 Rupee (10 Euro). Verontwaardigde verkoper, die zijn bod met een paar Rupee naar beneden bijstelde. Met de nodige argmentatie (“in Nederland kost die steen tussen de 11 en 13 Euro”) en de nodige vlijerijen over en weer, werd uiteindelijk op 700 Rupee (rond de 12 Euro) uitgekomen. Welkom in India, het land waar je onopgemerkt bedonderd kunt worden.
Een andere ‘bijna bedondering’ had ik gisterenavond met Peter. In India is het vrij gewoon dat je op straat door een wildvreemde aangesproken wordt en een gesprek start. Zo ook een jongeman, die met zijn twee vrienden, ons benaderde. Een vriendelijke en warme glimlach, gevolgd door een uitstekende hand en ‘hello Sir’, luidde het gesprek in. De Indiase jongeman was vrij complimenteus en benadrukte dit door klopjes op mijn lichaam, waarbij zijn andere hand onopgemerkt mijn achterbroekzakken bevoelde. Helaas voor hem bewaar ik mijn geld ergens anders, dus meneer beëindigde na een paar minuten ook het gesprek. Desalniettemin zijn het vrij leuke ervaringen en pak je er toch wat leuke momenten mee.
Een ander leuk moment zal de maaltijd zijn die ik dadelijk ga eten. Altijd weer een hemelse ervaring voor de smaakpapillen en voor de darmen. Ik snel me eens naar beneden en meld me via de digitale snelweg zo snel mogelijk. Blijf overigens massaal mijn blog volgen, want als gemiddeld 100 mensen mijn avonturen in India blijven volgen ga ik me toch wel een beetje vereerd voelen. En oh, via het gastenboek mag je natuurlijk ook gewoon reageren!