“Wamberto, whoho!” klinkt het uit de kelen. Zojuist heeft Wamberto op een magistrale wijze zijn tweede doelpunt van de wedstrijd gescoord en de goedlachse Braziliaan staat lekker in het middelpunt van de belangstelling. De setting is echter niet een volle Sclessin of een volle Amsterdam Arena, maar de Kempse velden van FC Heikant zijn tegenwoordig toneel van de kunsten van de voormalige speler van Ajax, Standaard Luik en AEC Mons.
We schrijven 1997. Aan de Leipzigse rivier Elsterbecken kabbelt het water rustig voort. Aan de oevers ligt iets wat op een enorme zandhoop lijkt, maar de enorm grote ‘floodlights’ verraden dat hier een stadion ligt. En wat voor een; Das “Stadion der Hunderttausend” is de idyllische bijnaam. Meer dan een mythe is het niet meer. Het Zentralstadion in Leipzig ligt er sinds de val van het IJzeren Gordijn vervallen bij en betonrot zorgt ervoor dat het stadion onbegaanbaar is. Ooit joeg het voetbalelftal van de DDR de tegenstanders angst aan, gesteund door het fanatisme van 100.000 Oost Duitsers. Slopen lijkt in 1997 de enige oplossing. Daar komt op een lentedag in dat jaar echter verandering in. Het stadsbestuur van Leipzig besluit het stadion een flinke opknapbeurt te geven en zich daarmee als speelstad kandidaat te stellen voor het WK 2006.
Onderstaand artikel is op 18 september 2011 op de website standardfans.be gepubliceerd. Op verzoek van de redactie van deze website heb ik mijn herinneringen aan Standard Luik in een artikel geschreven. Aangezien ik Standard Luik een bijzondere club vind, heb ik hier gehoor aan gegeven en ben ik tot onderstaand stuk gekomen.
Als ik mijn herinneringen aan Luik ophaal, dan schieten gelijk mijn gedachte als kind naar binnen, toen ik met mijn ouders van Nederland, via Luik, op vakantie naar Luxemburg reed. Een grauwe en rauwe stad, flink vervuild, met vieze fabrieken en mensen met een bedrukt gezicht.
In Zuid Limburg stikt het van voetbalhistorie. Oude en roemruchtige clubs zoals Rapid, Blijerheide, Maurits, Juliana en Limburgia bestaan niet meer, of zijn met elkaar gefuseerd. De laatstgenoemde club uit Brunssum was tijdens en net na de Tweede Wereldoorlog een begrip in het Limburgs voetballand, werd de eerste Nederlands kampioen uit Limburg, maar viel ten prooi aan de saneringsdrang van de KNVB in 1971. De club werd teruggezet naar de amateurs, raakte in verval, diende haar toenmalige stadion te verlaten en fuseerde noodgedwongen met een amateurvereniging. Op de gronden waarop Limburgia ooit speelde, staat nu een wijk met huizen. Maar gelukkig hebben de gemeente Brunssum en de architect oog voor het verleden gehad en leeft Limburgia heden ten dage nog prachtig voort in de Brunssumse gemeenschap.
Om me heen is het een ware heksenketel, waar de emoties hoog oplopen. Een forse man achter me gaat helemaal door het lint en tussen de Duitse woorden, die hij woedend uitschreeuwt, kan ik opmaken dat het ‘zijn’ verdiende loon is. Ik kijk nogmaals naar het veld en zie daar de persoon op de grond liggen tegen wie de woede is gericht. Die persoon is de grensrechter en is zojuist door een projectiel geraakt, die afkomstig was uit een vak vol met FC Sankt Pauli supporters. ‘Zijn verdiende loon’, moet er ook door duizenden hoofden van de St. Pauli supporters schieten, want diezelfde grens heeft voor twee overduidelijke strafschoppen niet gevlagd en een doelpunt onterecht afgekeurd. Ik kijk naar de tribune aan de andere kant van het veld, waar een gele massa staat en waarin het gezang flink aanwelt. Het “Alemannia! Alemannia!” begint eerst rustig, maar op een gegeven moment nemen zesduizend mensen het gezang over. Het is een indrukwekkende ode aan de thuisclub Alemannia Aachen, de toenmalige bespeler van het oude en haast mythische Tivoli stadion.
Het stadsdistrict Luik kent enkele zeer mooie pareltjes als voetbalstadion. De bekendste parel is natuurlijk ‘de Hel van Sclessin’, maar er zijn ook enkele andere prachtige stadions te bezoeken. Het Stade Buraufosse valt absoluut in die categorie. Het stadion is gelegen in de Luikse voorstad Saint-Nicolas en ligt letterlijk onder de rook van zware industrie en Stade Sclessin. Ingeklemd tussen een partij heuvels en prachtige boompartijen, biedt dit stadion een magische sfeer voor de stadionbezoeker. De ‘stunner’ is de staantribune achter een van de doelen en eigenlijk behoor je Buraufosse bezocht te hebben.
In Limburg stikt van de Vergane Glorie’s. Denk aan Kaalheide, denk aan de woonwijk die een ode is aan SV Limburgia, denk aan de afgebroken stadions van Maurits, Sittardia, Bleijerheide en Fortuna Sittard. Grote onbekende in het rijtje is Stadion Kaldeborn in Heerlen. Ooit opgezet in de jaren ’50, met de intentie om er ooit het grootste stadion ‘onder de rivieren’ van te maken. Echter ten onder gegaan aan de diverse fusies binnen de Limburgse voetbalwereld en het gebrek aan een bespeler. In deze Vergane Glorie nemen we je mee naar het diepe zuiden in Limburg en kun je het treurige verhaal lezen van een stadion waarin een handvol wedstrijden zijn gevoetbald.
Naar Seraing ga je niet voor je plezier, of je moet van zware industrie of van oude stadions houden. Nou, met Stade du Pairay in Seraing kom je aan je trekken; Het ligt -net als Sclessin en Stade du Herstal- midden tussen de zware industrie en je waant je in Herstal en Seraing een kleine 100 jaar terug in, pak ‘m beet, Engeland. Wellicht dat Stade du Pairay daarom zo’n prachtig plaatje is.
De Kaldenkerkerweg en VVV zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Sinds de oprichting van de Venlose club in 1903 speelt VVV har thuiswedstrijden aan de weg tussen Venlo en het Duitse Kaldenkirchen. De meeste mensen verbinden VVV met het stadion De Koel, maar tot 1972 speelt VVV haar thuiswedstrijden op letterlijk een steenworp afstand in het stadion De Kraal. En raad eens, de ruïnes van dit stadion staan nog steeds overeind en het voormalig speelveld wordt door VVV zelfs als trainingsveld gebruikt!
Pal tegenover het Olympisch Stadion in Amsterdam, lag op kruising van de Van Tuyll van Serooskerkenweg en de Jasonstraat de middenstip van Het Amsterdamsch Stadion. ‘Het Stadion’, zoals het ook wel in de volksmond werd genoemd, was Nederlands eerste en enige Nederlands nationaal voetbalstadion, dat een capaciteit had van 30.000 mensen. Weinig voetbalfans weten van het bestaan van Het Stadion af en er leven nog maar bar weinig voetbalfans die Het Stadion daadwerkelijk bezocht hebben. Toch was het complex een begrip in het vooroorlogse Nederland, alhoewel het maar 15 jaar bestaan heeft.
Eerder vandaag stond de Brabantse burenruzie tussen NAC en Willem II op het programma. Een leuke wedstrijd waar ik, als NAC fan, toch altijd wel stiekem naar uitkijk. Dus vandaag besloot ik, gewapend met fotocamera, Tilburg eens te vereren met een bezoekje. Maar helaas stond Willem II-NAC ook in het teken van een hoop schijnveiligheid.
Afgelopen donderdagavond stond de wedstrijd Standard Liège – Sporting Lokeren op het programma. Een mooi affiche, dat ik besloot te bezoeken. Naast het ondersteunen van Sporting Lokeren, is het altijd mooi en indrukwekkend om de sfeer rondom wedstrijden van Standard Liège mee te maken; Het is immers niet voor niets dat het stadion De Hel van Sclessin wordt genoemd.
Copyright 2003 - 2021 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer