Uitgenodigd voor een huwelijksfeest, vrienden en bekenden die in datzelfde weekend op een voetbaltoernooi moeten spelen en een kennis die ik al anderhalf jaar niet meer heb gezien. Alle ingrediënten om eens lekker een weekendje er tussenuit te gaan en daarnaast wat onbekende stadjes te bezoeken. Dat deed ik in het weekend van Hemelvaart en ik toog eens lekker naar Duitsland.
Om een of andere reden trekken oude bouwwerken en oude structuren mij aan. Toen ik een kleine twee jaar geleden op internet aan het rondspeuren was naar wat oude structuren in de Ardennen, stuitte ik op een plaatsje dat Wéris heet. Het staat beter bekend als het “Stonehenge van België”, aangezien er in de buurt flink wat hunebedden, menhirs en dolmen zijn gevonden. Het ziet er voor het oog niet zo spectaculair uit als Stonehenge, maar het is wel een leuk dagje weg. Dus toog ik naar de Ardennen om onder andere Wéris te bezoeken en me eens onder te dompelen in de lokale legendes en de lokale folklore.
Ruim een maand geleden togen ik, Ann en TJ net na kerst richting de Ardennen en Luxemburg, om er een paar dagen door te brengen. Als uitvalsbasis besloten we een familiehotel in de buurt van Bastogne te nemen en dus trokken we ’s ochtends vroeg, net na tweede kerstdag, naar de Ardennen.
“Toeval bestaat niet”, zongen Bassie en Adriaan ooit. Toeval of niet, maar vorige zomer ontmoette ik Henriette en Karin op een wel erg toevallige wijze tijdens het WK voetbal in Duitsland. Aangezien ik twee weken geleden toch in Duitsland moest zijn, besloot ik Leipzig weer eens met een bezoekje te vereren en beide dames op een bezoekje te trakteren. Met een flinke vertraging (lang leve werk en een druk sociaal leven!) komt dan eindelijk het beloofde verslag.
Zo, gisteren was het een leuk en bewogen dagje. Allereerst bezocht ik het indrukwekkende Meissen, om vervolgens terug naar het hotel te rijden en vervolgens in Leipzig Nederland – Portugal te kijken. De terugtocht na afloop van de verloren wedstrijd was “leuk’ te noemen, terwijl zowat iedere Duitser even er flink inwreef dat Nederland uitgeschakeld was.
“Auw, dat doet flink zeer” denk ik bij mezelf. Vandaag stonden de bezoekjes aan Gorlitz en Bautzen op het programma. Een dag waar ik van te voren al wist dat ik flink zou gaan wandelen. Een kleine 6 uur wandelen later mag het resultaat er wezen: Blaren, blaren en nog eens blaren. Ze zitten zelfs bovenop mijn kleine teen! Maar dat mag de pret niet bederven, want vandaag heb ik twee prachtige steden gezien en ben ik voor het eerst in mijn leven in Polen geweest.
In gedachten verzonken loop ik de ziekenhuiskamer in, op naar het bed van mijn patiënt. Ik lees vanaf het formulier dat ze een hoop mankeert. Iemand knalt per ongeluk tegen me op en prevelt “excuses dokter…”. Ik pak mijn pen, loop het formulier na en zie mijn patiënt. Na een begroeting en een korte check besluit ik dat alles goed is, en loop de formulieren onderzoekend de kamer uit. “En, cut! Bedankt mensen, de opnames zitten erop!”, schreeuwt de regisseur.
De verbouwing aan mijn woning is voorspoediger verlopen dan verwacht, Zelfs zo voorspoedig, dat ik de laatste week van mijn vakantie alle zee van tijd heb. Duimdraaien en niets doen is niets voor me. Vandaag kreeg ik het op mijn heupen, besloot eens spontaan mijn auto te pakken en reed naar Gorinchem om er lekker eens een dagje tussenuit te gaan.
Tijdens het WK 2006 voetbal in Duitsland, ontmoette ik op een hele toevallige en speciale wijze twee Nederlandse meiden die in Leipzig wonen: Henriette en Karin. Met beide dames heb ik nog steeds goed en leuk contact en Henriette is onlangs met haar man Alexander naar Braunschweig verhuisd. Enkele weken geleden kreeg ik een berichtje van haar of ik eens wat vakantiefoto’s en trouwfoto’s in real life wilde komen bekijken. Nou, ik was wel benieuwd hoe het met haar en haar man ging, ik was reuze benieuwd naar hun nieuwe stekje en in goed overleg besloten we het weekend van 13 en 14 oktober te prikken om weer eens af te spreken.
Afgelopen oktober had ik een cursus in de Ardennen, waarbij ik onder andere een bezoek bracht aan de Basiliek van St Hubert. De Basiliek -die groter is dan de Grote Kerk van Breda- staat midden in een klein dorpje dat ook de naam St Hubert draagt en is indrukwekkend te noemen. Zaterdag had ik weinig te doen, dus ik besloot in mijn auto te stappen en naar de Ardennen te rijden om onder andere Saint Hubert te bezoeken.
“Als je NU niet thuiskomt, dan…” SMSt Edith mij. Zojuist berichtte ik haar dat ik in Zwickau in een café vol met Duitsers de wedstrijd Duitsland – Zweden bekeek. Blijkbaar was ze bang dat ik iets te Duits terug zou komen. Niets is echter waar… Voorafgaand aan de wedstrijd schalde het “Ohne Holland nach Berlin” door de straten van Zwickau en toen enkele mensen in het café erachter kwamen dat ik Nederlander was, ging alles helemaal los. Uit tientallen kelen klonk het Ohne Holland en even was ik het middelpunt en degene die “Holland” vertegenwoordigde. Dat ik niet uit Holland kom, klein detail…
Phoe, phoe… Het was me een dagje wel. Ondanks dat Leipzig – Chemnitz slechts een kleine 75 kilometer hemelsbreed uit elkaar liggen, ben ik een halve dag bezig geweest om laatstgenoemde stad te bereiken. Ja, ik weet het… Ik had de Autobahn beter kunnen nemen. Maar ik ben hier niet voor zaken, maar voor mijn ontspanning. Wat is dan leuker om allerlei binnenweggetjes te nemen en daarmee het Saksense platteland te leren kennen?
Copyright 2003 - 2021 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer