Om me heen is het een ware heksenketel, waar de emoties hoog oplopen. Een forse man achter me gaat helemaal door het lint en tussen de Duitse woorden, die hij woedend uitschreeuwt, kan ik opmaken dat het ‘zijn’ verdiende loon is. Ik kijk nogmaals naar het veld en zie daar de persoon op de grond liggen tegen wie de woede is gericht. Die persoon is de grensrechter en is zojuist door een projectiel geraakt, die afkomstig was uit een vak vol met FC Sankt Pauli supporters. ‘Zijn verdiende loon’, moet er ook door duizenden hoofden van de St. Pauli supporters schieten, want diezelfde grens heeft voor twee overduidelijke strafschoppen niet gevlagd en een doelpunt onterecht afgekeurd. Ik kijk naar de tribune aan de andere kant van het veld, waar een gele massa staat en waarin het gezang flink aanwelt. Het “Alemannia! Alemannia!” begint eerst rustig, maar op een gegeven moment nemen zesduizend mensen het gezang over. Het is een indrukwekkende ode aan de thuisclub Alemannia Aachen, de toenmalige bespeler van het oude en haast mythische Tivoli stadion.
