Pijnlijke knieën in de Chapada Diamantina
Het uitzicht vanuit mijn hangmat op de Pousada in de Chapada Diamantina mag er absoluut zijn. Een mooi groen bladerdek strekt zich enkele kilometers voor me uit. Op de achtergrond hoor ik heerlijke swingende muziek uit Bahia, de provincie waar ik nu verblijf, en in de verte zie ik de “glijbaan-waterval” van Lencois. Het is een waterval die schuin afloopt en waar je van boven naar beneden kunt glijden, zonder een of andere uitstekende steen tegen te komen. Ha, dit is het leven. Terwijl ik me even verschuif om mijn Guarana te pakken, schiet de pijn door mijn gewrichten en de verbrande plekken op mijn lichaam heen. Aj, het leven is toch niet zo prettig zoals het lijkt.
Ik heb vandaag bewust even een relaxdagje ingepland. Na twee intensieve dagen, vond ik dat ik mezelf op een dagje hangmat en lichte wandelingen mocht trakteren. Vooral na de dag van gisteren, toen ik met de gids Silvio, een Tsjechische stelletje en een Engelse vrouw de Cachoeira da Fumaca bezocht. Deze waterval is de hoogste in Brazilië en heeft een prachtig uitzicht op de ruwe rotsformaties van de Chapada Diamantina. De folder gaf aan dat je een gemiddelde conditie moest hebben en dat de tocht er naar toe 2 tot 2.25 uur zou duren. Leek me een strak plan, dus de inschrijving was zo geregeld en rond half 9 stond er een auto toeterend voor de Pousada. Hup, erin en op naar de eerste bestemming van de dag.
Onderweg wijdde Silvio uitgebreid uit over de Chapada Diamantina, een prachtig natuurgebied in Brazilie dat ongeveer de grootte van Belgie heeft (vooruit, voor de Vlaamse seperatisten onder u: Twee keer de grootte van Vlaanderen).
Van wat ik heb gezien, is de Chapada Diamantina een prachtig natuurgebied. De hoge en steile rotsformaties toornen honderden meters boven je uit. De bossen, struiken en het grad geven het geheel een mooi aanzien en iedere hoek geeft je weer nieuwe verrassingen. Beschouw het een beetje als de Grand Canyon, maar dan met witte stenen en bebossing. De Chapada dankt haar naam aan de diamantenvondsten die er in het verleden zijn gedaan. Een kleine twee eeuwen geleden vond een kolonist enkele diamanten in de regio en al snel ging het verhaaltje door heel Zuid-Amerika heen dat er rijkdom in de grond van de Chapada lag. Heel, heel veel, gelukszoekers kwamen naar de regio en stichtten er verschillende dorpjes, die uit tentenkampen bestonden. Een van de dorpjes was het dorpje Lencois, waar ik nu bivakkeer. De overdreven verhalen over ongelimiteerde rijkdom trokken nog meer mensen aan en de tentenkampen werden huizen. Zo groeide Lencois gestaag en de Fransen stichtten er zelfs een vice-consulaat. De diamanten die de Fransen opkochten, werden gebruikt om onder andere de Gotthard Tunnel en het Panama Kanaal te boren. De vondsten werden minder en door de ontdekking van nieuwe diamantmijnen in Zuid-Afrika liep Lencois een eeuw geleden leeg. Het zorgde ervoor dat de natuur in het grootste gedeelte van de Chapada de vrije hand kreeg en in 1995 besloot de Braziliaanse overheid om het een beschermd natuurgebied te maken. Mede door toedoen van een Nederlander.
Andere natuurgebieden in Brazilië hebben een redelijk tot goede infrastructuur. De Chapada Diamantina heeft dat (bewust) niet. Je kan als uitvalsbasis Lencois of andere dorpjes langs de snelweg nemen, maar verwacht niet dat je makkelijk bij de hoogtepunten van de Chapada kan komen. Daar kwam ik tijdens het bezoek aan de Cachoeira da Fumaca achter. De tocht leidde ons over diverse hobbelige weggetjes en de laatste 10 kilometer dienden te voet afgelegd te worden. De berg op ging nog wel. Onze gids hield er een flink tempo op n en in de brandende zon waren we binnen een uur en drie kwartier boven. Onderweg was het soms afzien; stenen die verschoven, waardoor je viel, schoenen uitdoen om door plassen de waden, modder waar je tot je enkels inzakte en dan nog eens de brandende zon op je hoofd. Maar het was het allemaal waard. De beklimming van de 400 meter hoge heuvel gaf dus dat prachtige uitzicht en als je over de richel keek, dan had je een prachtig uitzicht op het naar beneden stortende water. Bovenop de heuvel namen we een welverdiende lunch en toen ging de martelgang naar beneden. Silvio hield er een aardig tempo naar boven op na, waar hij gekscherend zei dat het voor hem een warming up was. Hij heeft de top ooit in 50 minuten weten te bereiken. Naar beneden ging het nog sneller en in mijn drang om hem bij te blijven ben ik mezelf letterlijk voorbij gelopen. Het resultaat: Twee keer lichtjes mijn enkel verzwikt en totaal vergeten om me op tijd in te smeren. Eigen schuld, dikke bult dus. Toen we beneden waren zijn we naar een andere mooie waterval gereden, de Riachinho, waar je even lekker kunt zwemmen in het ijskoude water. Vervolgens zijn we naar Lencois terug gereden en heb ik me tegoed gedaan aan een van de goede restaurants die Lencois kent.
Vandaag was het dus relaxen voor mij en ik heb ook nog een beetje door Lencois gekuierd. Het is een apart dorpje. Enerzijds doet het heerlijk en rustig aan, anderzijds is het ook een toeristenoord dat, overdreven, op Ibiza in het klein lijkt. ´s Avonds knallen de beats je tegemoet en het uitgaansleven is er ook, hoe zal ik het uitdrukken, interessant.
Als je een beetje buiten het toeristische Lencois gaat, dan zie je ook de armoede van huisjes die bij elkaar zijn gebouwd. Op de centrale boulevard is er redelijk wat hangjeugd, die overigens niet gevaarlijk of intimiderend overkomt, en de hokjes die ooit dienst deden als kraampjes zijn professioneel van alle waardevolle spullen ontdaan. Deze hokjes zijn nu populair onder de jeugd om naar muziek te luisteren of de chica´s na te fluiten. Wel grappig dus. Het toeristische Lencois is ok. Leuk geschilderde huisjes, een leuke sfeer en goede restaurantjes.
Daarover gesproken, ik denk dat ik er eens een ga opzoeken. Het is inmiddels na zevenen en ik mag mij nog gaa voorbereiden op morgen. Dan ga ik een lichte tocht door de grotten van de Chapada maken en ga ik naar de toppen van een van de plateau´s. Silvio verzekerde me dat de tocht veel lichter is dan die van gisteren. We gaan het eens zien…