Vergane Glorie: Stadion am Hermann-Löns-Weg
Het is duidelijk als je naar het Stadion am Hermann Löns Weg loopt. Aan alles blijkt dat Moeder Natuur de overhand heeft genomen in het stadion en dat hier niet meer op hoog niveau gevoetbald wordt. De tribunes zijn overwoekerd door planten en struiken. De hoofdtribune is door de bomen onttrokken aan het gezicht en de kotten waar je ooit drinken en eten kon halen, staan er vervallen bij. Tussen de bomen door glinsteren de 30 meter hoge floodlights in de zon. Zij zijn een van de overblijfselen van een 14-jarig avontuur van Union Solingen in de 2. Bundesliga.
Ik loop verder naar het stadion en passeer de kasshokjes. Stehplatz, 5 Euro. Het is een bord dat er vanaf mei 2010 onberoerd bij lijkt te hangen: De laatste wedstrijd van het inmiddels failliete Union Solingen aan het Stadion am Hermann-Löns-Weg. Ik loop de stadionpoort door en rechts van me doemen de hoofdtribune en de stadionlampen op.
De gastvrije stadionopzichter
Achter me hoor ik een brommertje aankomen, dat naast me stopt. Een gezette man van halverwege de 50 zet zijn helm af en met een argwanend Gutentag vraagt hij wat ik hier kom doen. Als blijkt dat ik speciaal een omweg heb gemaakt om dit stadion nogmaals te bezoeken verdwijnt de argwaan en krijgt de man een brede glimlach op zijn gezicht. “Ah, ein Holländer. Toll! Bitte, lauf mit!” en gebaart met enthousiasme dat ik naar de tribune mag meelopen. Hij pakt een sleutel, opent het hek naar de tribune en ik mag mijn gang gaan. Op de tribune, op het veld, in de oude kleedlokalen en de voormalige persruimtes. Alles is mogelijk en het stadion staat tot mijn beschikking. “Neem je tijd, ik blijf hier nog wel twee uur. Je mag ook een bakje nadien komen drinken”, klinkt het vriendelijk.
Dat laat ik me geen tweede keer zeggen en na anderhalf uur door het stadion te hebben gelopen, zit ik aan een drankje met de stadionopzichter. Die opzichter begint honderduit te praten over het stadion, en vooral het buitenlandse bezoek. “Je bent de tweede Nederlander deze maand al die het stadion bezoekt. Het lijkt wel een bedevaartsoord van groundhoppers hier. Ook niet gek ook, gezien de geschiedenis van het stadion.”
De eerste decennia van het stadion
Want het Stadion am Hermann-Löns-Weg staat er al meer dan 80 jaar. In 1929 bouwden werkeloze arbeiders een stadion aan de rand van Solingen. In 1933 nam VfR Ohligs haar intrek in het nieuwe stadion. De Tweede Wereldoorlog veroorzaakte grote schade aan diverse stadions in Solingen, waarbij de club, met drie andere clubs, in 1949 besloot om te fuseren tot SC Union 06. De vrijwilligers van die clubs renoveerden het speelveld en het stadion werd in 1950 in gebruik genomen. Die vrijwilligers lieten het er niet bij zitten, want er werd een geheel nieuwe drainage aangelegd, met een nieuwe grasmat. De tribunes werden verhoogd en er werd een zittribune met 400 plaatsen gebouwd. Het nieuwe stadion werd op 24 juni 1950 feestelijk ingewijd met een vriendschappelijke wedstrijd tussen de lokale rivalen SC Union 06 en Gräfarth. 10.000 mensen kwamen op dit affiche af. SC Union 06 speelde in de beginjaren aan het Stadion am Hermann-Löns-Weg betaald voetbal, maar degradeerde in 1954. Het zou een kleine 20 jaar duren voordat Union haar terugkeer in het Duitse betaalde voetbal zou maken.
2. Bundesliga in Solingen
In 1973 promoveerde Union van het vierde naar het derde niveau. De promotiewedstrijd werd door 13.000 mensen in het stadion bekeken. Het jaar erop fuseerde Union met een andere club en hernoemde zich naar SG Union Solingen. Die fusie legde geen windeieren en in 1975 promoveerde de nieuwe club naar de 2. Bundesliga. Ook hier werd de promotiewedstrijd in een uitverkocht huis gespeeld: 13.000 mensen.
De club was ‘hot’ en men besloot het stadion uit te breiden. Een nieuwe zittribune werd gebouwd en de capaciteit werd daarmee naar 15.000 uitgebreid. Daarnaast was het gras en de afwatering een groot probleem in het stadion. Bij een klein buitje stond het veld blank en men besloot het euvel gelijk te verhelpen. Bij de afgraafwerkzaamheden bleek waarom: De grond was zo ernstig vervuild, dat er een dikke, taaie laag onder de grasmat lag, waardoor het water niet afgevoerd kon worden. Die laag was er door ernstige bodemverontreiniging gekomen, waardoor Union vier tot vijf maanden in een ander stadion moest spelen. Tijdens de sanering van de bodem, werd ook de huidige hoofdtribune gebouwd en werd de capaciteit naar 16.000 uitgebreid. In 1976 keerde Union weer terug naar het Stadion am Hermann-Löns-Weg.
Verdere modernisering
In de jaren ’80 werd het stadion goed onderhouden en werd het een van de pareltjes van het hoogste Duitse voetbal genoemd. De mooie groene omgeving, de gastvrijheid en waarschijnlijk ook het bier en de Bratwursten zorgden voor een relaxte en aangename sfeer in het stadion. Union moest echter met de tijd mee en moest een lichtinstallatie installeren om uit te blijven komen op het tweede Duitse niveau. De gemeente Solingen financierde de 1.3 miljoen D-Mark kostende lampen. Een beslissingen die jarenlang voor veel oproep in Solingen heeft gezorgd. Daarmee ging ook de huur van het stadion omhoog, en dat voelde de penningmeester van Union. In 1983 kwamen de eerste signalen dat Union de balans niet meer rond kreeg en dat het noodgedwongen de beste speler moest verkopen.
Kwartfinale in het Stadion am Hermann-Löns-Weg
Het waren pittige tijden, die ook de opzichter zich herinnerde. Maar er zijn ook goede herinneringen aan de jaren ’80, waaronder het DFB Pokal avontuur van Union. “In 1985 speelde Union Solingen in de kwartfinale van de DFB Pokal thuis tegen Borussia Mönchengladbach. Het sneeuwde, niet normaal!”, zo herinnert de man zich “Het hele veld lag bedekt onder een dik pak sneeuw. Ik dacht het niet. Heel Solingen liep voor die wedstrijd uit en het stadion zat ramvol. 18.000 man in het Stadion am Hermann-Löns-Weg. Afgelasten? Ik dacht het niet! We zijn met een grote groep mensen twee uur bezig geweest om het veld sneeuwvrij te krijgen. Ik heb, denk ik, mijn winterhanden daar aan overgehouden. Man, wat was het koud!”. Ondanks het noeste werk van de vrijwilligers, verloor Union Solingen met 1-2. “Tja, wel met geluk”, zegt de terreinopzichter, terwijl hij van zijn drankje drinkt. “Union Solingen had goede kansen, maar een paar ballen die goed vielen, zorgde voor de zege van BMG.”
De sportieve en financiële malaise en degradatie
Het was een van de weinige successen van Union en al snel kwam het besef dat de 2. Bundesliga toch een maatje te groot was voor de club. Om rond te komen, moest de club haar beste spelers verkopen. Solingen, 160.000 inwoners, bracht te weinig sponsorinkomsten en tot overmaat van ramp degradeerde de club in 1989. Sportief en financieel was het een ramp voor de club.
Eerste faillissement Union
De club kwam het seizoen erop uit in de Oberliga, waar het ook gelijk degradeerde naar het vierde niveau. De fans en bestuursleden die droomden van een terugkeer kwamen bedrogen uit en de financiele problemen sloegen in alle heftigheid toe. Union werd failliet verklaard, maar maakte wel de doorstart onder 1. FC Union Solingen. De club mocht gelukkig in het stadion blijven spelen, maar zat financieel aan de grond. Het geld ging naar de spelers en het stadion werd niet meer onderhouden. Het gemeentebestuur besloot, vanwege de slechte staat van het stadion, om de capaciteit in 2006 terug te brengen naar 5.000 toeschouwers. Doordat de club alleen maar overdag speelde, werden de stadionlampen in 2009 ontkoppeld van het electriciteitsnet.
Definitief faillissement Union
Op 30 mei 2010 speelt Union haar laatste thuiswedstrijd van het seizoen. Heel toevallig tegen een andere gevallen grootmacht: KFC Uerdingen. De 500 aanwezige toeschouwers zien de club uit Krefeld met 3-6 winnen. Niemand had ooit kunnen denken dat dit de laatste wedstrijd van de club zou zijn. In de weken erop blijkt namelijk dat Union Solingen op sterven na dood is, en dat een financiële injectie nodig is om te kunnen overleven. Er staat echter niemand op om de club te redden en de club is daarmee failliet.
De toekomst van het stadion
Zes jaar na de laatste thuiswedstrijd van Union Solingen, liggen de tribunes van het Stadion am Hermann-Löns-Weg er vervallen en verlaten bij. De staanplaatsen voor de hoofdtribune zijn begroeid met struiken en hoge bomen, die het zicht van de tribune helemaal wegnemen. Het is duidelijk, in dit stadion zal nooit meer gevoetbald worden. Dat werd enige tijd geleden ook duidelijk toen de eigenaar van de grond, de gemeente Solingen, het stadion en haar bijvelden voor 2.9 miljoen Euro verkocht aan een projectontwikkelaar. Het stadion ligt in een gewilde wijk en rond 2021 moet er een nieuwe woonwijk op de plaats van het stadion staan. De sloopwerkzaamheden zullen waarschijnlijk in 2017 starten. Het valt zwaar voor Peter Deutzmann (52). Hij is de huidige voorzitter van OFC Solingen en heeft van 1974 tot 2010 bijna iedere thuiswedstrijd van Union Solingen in het stadion gezien. “Het is dramatisch. Het verval is bitter, en de tranen schieten me bijna in de ogen” zo zegt hij geëmotioneerd. “Natuurlijk begrijp ik dat het stadion vanuit economische redenen zal worden gesloopt en de locatie wordt herontwikkeld. Maar het is gewoon mijn stadion”.
Denkend aan die woorden neem ik het Stadion am Hermann-Löns-Weg nog even in mij op. Een briesje waait over het veld en voert het enthousiast geschreeuw van de kinderen mee, die een balletje op het veld staan te trappen. Ooit dromen zij wellicht om het balletje in de arena’s van Schalke of Mönchengladbach te mogen beroeren. Toevalligerwijs teams die op dit veld met een nederlaag naar huis zijn gestuurd. Als de sloophamer hier los gaat, verdwijnt een stukje Duitse voetbalgeschiedenis en daarmee van de mooiste stadions in het westen van Duitsland. En dat, is erg jammer.
Foto’s Stadion am Hermann-Löns-Weg
Bronnen
- Stadionopzichter en wijkbewoners
- Wikipedia
- Stadionwelt
- Express.de
- rp-online.de