Terwijl we over de brug van de Arno lopen, pakken donkere wolken zich boven Pisa samen. In de verte, vlak boven de bergtoppen, zie we een bliksemschicht. “Als het hier maar droog blijft”, zeg ik voor de grap. Alsof de weergoden het daarboven gehoord hebben, lijkt het alsof de wind ineens draait en we zien de donkere wolken op ons af komen. Voor we het weten plenst een heftige regenbui en hagelbui zich over ons uit. En dat terwijl de scheve toren van Pisa in de verte lonkt. Pisa was een spontaan idee om te bezoeken, een bezoek dat wellicht in het water dreigt te vallen.