Ik ben zojuist de trotse eigenaar van een Oversea Pass van het Engelse National Heritage geworden. Een handig en goedkoop ding, dat me een week lang toegang verschaft tot allerlei leuke en oude monumenten, zoals het monument waar ik nu ben: Stonehenge. Ik wil door de toegangpoortjes lopen om deze mystieke plek te bezoeken, wanneer een van de verkopers me terugroept. “Meneer, gaat u maar eerst een kopje thee pakken”. De vragende blik in mijn ogen zorgen voor wat meer uitleg. “Er komen een aantal bussen met Duitsers langs, mijn advies zou zijn om even een half uurtje te wachten. Geen probleem, we hebben al eerder een bijltje met de Duitsers gehakt”, wordt er met een sarcastische glimlach gezegd. Thee, zwarte humor en een gezonde rivaliteit richting het Europees vasteland. Drie stereotypes in 1 minuut. Heerlijk! Alleen de Engelse bolhoed ontbreekt nog bij die meneer.

Vol ongeloof kijk ik om me heen. Ik zie stenen uit de grond komen, die een tiental ton moeten wegen. Een kleine 2.000 jaar geleden moest het uitzicht adembenemend zijn geweest. 98 grote, rechtopstaande, stenen, in met haast onnatuurlijke precisie geplaatst en dat in een cirkel van bijna een kilometer omtrek. De gedachte en de hele scene is adembenemend en veel beter dan het teleurstellende Stonehenge, waar ik gisteren was. Welkom in Avebury, net als Stonehenge een zeer oude plek in het zuiden van Engeland.