Het oude Stonehenge, het prachtige Salisbury en voetbal

Stonehenge, Engeland

Ik ben zojuist de trotse eigenaar van een Oversea Pass van het Engelse National Heritage geworden. Een handig en goedkoop ding, dat me een week lang toegang verschaft tot allerlei leuke en oude monumenten, zoals het monument waar ik nu ben: Stonehenge. Ik wil door de toegangpoortjes lopen om deze mystieke plek te bezoeken, wanneer een van de verkopers me terugroept. “Meneer, gaat u maar eerst een kopje thee pakken”. De vragende blik in mijn ogen zorgen voor wat meer uitleg. “Er komen een aantal bussen met Duitsers langs, mijn advies zou zijn om even een half uurtje te wachten. Geen probleem, we hebben al eerder een bijltje met de Duitsers gehakt”, wordt er met een sarcastische glimlach gezegd. Thee, zwarte humor en een gezonde rivaliteit richting het Europees vasteland. Drie stereotypes in 1 minuut. Heerlijk! Alleen de Engelse bolhoed ontbreekt nog bij die meneer.

Dus pak ik mijn bakje thee en sla de busladingen vol met Duitsers gade. Na een geslaagd aantal dagen in Londen, ben ik in Stonehenge beland. Vanochtend heb ik Nicolas en Viviane op Heathrow afgezet en ben door een mistig landschap naar een van de oudste bouwwerken in Engeland gereden. Die mist zorgt ook nog eens voor een mystieke sfeer, die het plaatje rondom Stonehenge eigenlijk nog mystieker maakt. Na het kopje thee en een rondje door de souvenir winkel, zijn de Duitsers inderdaad weg en besluit ik eens een rondje rondom de stenen van Stonehenge te doen. Het loopt uiteindelijk uit op een kleine teleurstelling, wellicht dat ik er meer van verwacht had.

Stonehenge: Een teleurstelling

Zo kun je helaas niet dicht bij de stenen komen. De kortste afstand is ongeveer 10 meter en op die plek drommen de mensen samen. Door de afstand en de, stiekem, toch wel grote hoeveelheid mensen, doet het allemaal aan als een moderne Efteling attractie. Het is heel jammer, want Stonehenge is een plek die me als kind al trok en waar ik dus andere verwachtingen bij had. Toch is de gehele geschiedenis vrij interessant. De stenen midden in het landschap van de Salisbury Plain vormen een eeuwenoud raadsel. Een kleine 4500 tot 4800 jaar geleden hebben onze voorouders deze stenen overeind gezet. Het onverklaarbare is dat deze stenen uit Wales zijn vervoerd en dat de hedendaagse wetenschap nog geen goede verklaring schijnt te kunnen geven hoe de stenen vanuit Wales naar Stonehenge zijn vervoerd. Volgens de lokale gidsen zijn alle pogingen om replica’s van de stenen te vervoeren mislukt. Wetenschappers hebben de stenen met de toenmalige techniek geprobeerd te vervoeren, met schijnbaar een niet zo leuk resultaat: Het vervoer over water mislukte doordat het vlot zonk. De manier waarop men dacht dat de stenen over land vervoerd werden mislukten ook en de manier waarop men dacht dat de stenen uitgehakt werden bleek ook niet echt handig te zijn. Al met al dragen dit soort verhalen bij aan de mystieke uitstraling van de bouwwerken. Zoals een Amerikaan het mooi verwoordde: “How the fuck did they built this complex then?”.

Ondanks dat door de hoeveelheid mensen en de afstand het bezoek wat tegenviel, ben ik toch blij dat ik het complex bezocht heb. Na Stonehenge verlaten te hebben, rijd ik richting Salisbury, een prachtige stad met een leuk studentenleven en een prachtig centrum. Ik had een Bed & Breakfast net buiten het centrum geboekt en de aankomst was hartverwarmend. De eigenaresse bleek Frans te zijn en mijn Franse achternaam lokte een begroeting in het Frans uit. Aangezien mijn Frans erg slecht is, begreep ik er geen snars van. Gelukkig deerde dat niet. Na wat huishoudelijke regels, een enthousiaste begroeting en een heerlijke bak koffie, pakte de dame in kwestie een kaart van Salisbury erbij en wees me op alle leuke grote en minder bekende hoogtepunten. Nadat ik mijn koffers in de kamer had gestald, trok ik erop uit, met als eerste bestemming de imposante Kathedraal van Salisbury.

Salisbury

De kathedraal is werkelijk prachtig. Het eeuwenoude bouwwerk is omgeven door een grote wijde met gras en bomen, waar ‘the locals’ lekker op een bankje bijpraten of picknicken. In de kathedraal ligt ook een van de Magna Carta’s. Dit document werd in 1215 door de koning getekend en is voor de Engelsen het bewijs is dat Engeland als eerste land de rechten van gewone vrije burgers vastlegde. Het document zorgde er ook voor dat de macht van de koning flink werd ingeperkt. Naast dit historische document is een bezoekje aan de kathedraal absoluut de moeite waard. Het is aan de binnenkant een mooi bouwwerk, met allerlei leuke beelden en iconen. Aandachtstrekker is toch wel een soort van fontein in de kathedraal, die als een soort van tafel aan doet. Waar je het tafelblad verwacht, ligt het water heel sereen en aan de buitenzijde van ‘de tafel’ stroomt het water naar beneden. De fontein zorgt ook voor wat kopzorgen bij de vriendelijke gidsen. “We moeten constant aan de mensen vragen om hun vingers niet in het water te steken”, zo verzucht een gids. Eerlijk: Ik zat daar ook aan te denken om wel zeker te zijn of het wel of geen water was.

In de kathedraal kun je dus heerlijk rondkijken en rondneuzen, en dat duurde in mijn geval een uurtje. Nadien in het restaurant van de kathedraal, met een prachtig uitzicht op een van de binnentuinen van het bouwwerk, van een bak koffie en Victoria’s cake genoten en nadien mijn weg door Salisbury vervolgd. Ik moet zeggen: Ik ben aangenaam verrast door Salisbury. De stad is ergens rond 1250 aangelegd, nadat de bewoners van The Old Sarum (nu een verlaten kasteel en een verlaten dorp een paar kilometer verderop) naar dit waterrijke gebied trokken. De straten zijn overzichtelijk en recht-toe-recht-aan aangelegd en de huizen zijn erg mooi te noemen. De studenten brengen ook een stuk jeugdig enthousiasme in de stad en een wandeling van een uurtje door het centrum kan ik je erg aanraden. In de tussentijd was het ook al wat later geworden en ik wilde diezelfde avond Salisbury Town Football Club bezoeken. Wat doe je dan als avondeten? Juist, je duikt een pub in en bestelt op goed geluk. En geluk had ik, het avondeten was een schaal met groent, afgedekt met een laag deeg en in de ogen gezet. Een heerlijke smaakexplosie was het gevolg.

Nadien teruggelopen naar het B&B waar ik sliep en even snel gedoucht en op naar Salisbury Town voor de wedstrijd. Ondanks dat de wedstrijd plaatsvond in een onderafdeling van het Engelse voetbal, heb ik genoten. Oude mannen staan met een biertje langs de zijlijn, de sfeer is er lekker kneuterig en ‘ons kent ons’ en het voetbal is niet om aan te zien. Geweldig dus! Diezelfde avond viel ik dan ook met een hoop leuke en positieve indrukken in slaap en droomde alvast wat er morgen komen zou gaan: Een tripje naar de stenen cirkels van Avebury, de eeuwenoude graven van Kenneth Long Barrow en wellicht een hernieuwd bezoek aan Stonehenge.

Copyright 2003 - 2021 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer