Groundhoppen in het Ruhrgebied
*Tuut tuut*. Geërgerd kijk ik naar mijn GSM, die net een SMS-berichtje te verwerken krijgt. “Ach, ik moet dat klote ding ook uitzetten wanneer ik een film kijk” realiseer ik mezelf. Dus de film gaat even op pauze en het SMS-berichtje wordt gelezen. “Jo! Aanstaande zaterdag groundhoppen in het Ruhrgebied, ga je ook me?” is de korte, maar krachtige tekst. En of ik meewil! Direct worden per SMS de plannen gesmeed en wordt er door schrijver dezes, Don Leon en de twee Chaambilozen Nellis en Rogo uitgekeken naar zaterdag.
*Tuut tuut*. Geergerd sla ik mijn wekker ten gade, die op het onmogelijke zaterdagtijdstip van 0545 uur ‘s ochtends afgaat. De ergernis maakt al snel plaats voor opwinding, want vandaag gaan we het Ruhrgebied onveilig maken. Na gedouched te hebben en de tas gepakt te hebben, wordt naar Huize Don Leon gekard. Blijkbaar is ook de opwinding zich bij ons Donneke op komen spelen, want voor het eerst is Don Leon op tijd! Ja, ja… Je leest het goed, geen Leon’s kwartiertje, maar gewoonweg stipt op tijd! Nadat de verbazing te boven is gekomen, wordt direct naar het mooie en pittoreske Chaam gereden om Nellis en Rogo op te halen en via de bakker wordt de koers naar Duitsland ingezet.
Dus tegen 9 uur zien we het stadion van Duisburg opdoemen en parkeren we de auto voor de hoofdingang. Daar blijkt alles nog potdicht te zijn en… hè jammer, het gaat ook nog regenen ook. Nah ja, wie niet waagt die wint dus nooit… Dus zetten de 4 Nederlanders hun eerste stappen op Duitse bodem en lopen het stadion rond om te kijken of er toch naar binnen gesneakt kan worden. Van de buitenkant ziet het stadion er prachtig uit: Geen tierelantijnen, gewoon simpel. Het stadion van Duisburg bestaat uit twee ringen en ligt gedeeltelijk uitgegraven in de grond. Graag willen we er naar binnen, maar helaas… Alles zit nog pot- en potdicht. De groep splitst zich in tweeën, en gaat ieder hun eigen weg. Opeens gaat de telefoon over en meldt een der Chaambilozen dolgelukkig dat er wat mensen in het stadion zitten. Of Martijn even direct wil komen, aangezien zijn Duits het beste van het stel is.
Dus wordt schrijver dezes door de drie anderen naar binnen gestuurd en gaat hij tegen de vrouwen aanlullen, met de vraag of het mogelijk is om heeeeeeel eventjes in het stadion wat foto’s te schieten. De vier vrouwen kijken hem schaapachtig aan en vertellen hem dat dit niet mogelijk is. Oh, en of hij, samen met zijn vrienden, ook nog direct op wil weg gaan. Het is namelijk nog maar half 10 en om 10 uur gaat de hele toko pas open. De dame in kwestie gaat zelfs nog even verder… Om 10 uur mogen we terugkomen en mogen we het nogmaals vragen, misschien dat het dan wel mag. De Combilozen en Chaambilozen kijken elkaar aan en besluiten maar direct weg te gaan… Als dit de voorbode is van een dagje groundhoppen in Duitsland…
Dus wordt het ongastvrije Duisburg maar snel verlaten en wordt naar de bestemming het Ruhrstadion van Oberhausen gereden. Snel en soepel loodst de navigator de 4 Nederlanders het Ruhrgebied door en plotsklaps zegt het ding “Bestemming bereikt”. Vol verbazing kijken de 4 elkaar aan… We verwachten een stadion waar 21000 man in kunnen, maar we zijn midden in een woonwijk belandt waar nog geeneens stadionlampen zijn te zien. Dus wordt op de gok een poort binnengereden en al snel wordt duidelijk waar we aanbelandt zijn… Het vroeger stadion / huidige jeugdcomplex van R.W. Oberhausen. Tussen de zwerver(s) doorstappend, worden een paar foto’s genomen en wordt op de gok maar door Oberhausen gereden. Opeens slaat Don Leon een kreet… De Koning Pilsener Arena! Daar moeten we naar toe! Met Koning als lichtend voorbeeld volgen we maar braaf de bordjes naar de bier arena, totdat we de bordjes van het stadion van Oberhausen zien. Besloten wordt om de Koning Pilsener Arena rechts te laten liggen en, tot grote teleurstelling van de Don, direct naar dat stadion te karren.
Het stadion ligt er echt prachtig bij. Direct aan het kanaal, tussen de bomen in en een mooie bouwstijl zorgden ervoor dat de 4 NAC-fans maar al te graag naar binnen wilden. Maar… Je raadt het al… Niemand te bekennen. Nah ja, dan maar de hekken inklimmen en het stadion rondlopen, in de hoop dat er toch iemand is. Het uitzicht vanuit de hekken was werkelijk adembenemend en het verlangen naar meer werd groter en groter. Toch maar even een rondje stadion, maar alles zat potdicht en niemand was aanwezig (behalve dan de mooie dames op de posters tegen de muren van werkplaatsen). Toch wel teleurgesteld werd teruggelopen naar de auto en met, tot grote schrik van de bijrijders, een bijna handrembochtje wordt het mooie stadion achter ons gelaten en gaan we op weg naar onze volgende bestemming.
De Groundhopping Touroperator Rogo had de volgende bestemming al opgezocht: Het Jorg Melcher Stadion van Rot Weiss Essen. Dus werd de koers ingezet naar het stadion. Toen uit de auto gestapt werd, vergaapten we ons aan de prachtige hoofdtribune van het stadion. Werkelijk prachtig! De lange zijde en een korte zijde hebben louter staanplaatsen en de hoofdtribune ziet er ook prachtig uit. Helaas is de tribune achter één korte zijde afgebroken, waardoor het stadion iets onnatuurlijk aandoet. Terwijl we ons vergaapten aan de schoonheid van het stadion, besloot Martijn om een cameratoren in te klimmen, om wat fotokes van bovenaf te maken. Direct dook er een vrouw met een hond op, die op haar Faru überstrormer Führer’s beveelde direct uit de toren te komen. Al hevig bibberend van de luide en dominante domina stem kwam het slachtoffer van de trap af en voegde zich maar gedwee bij de rest van de groep. Die Frau liep door en al snel richtte de groep zich op het volgende doel: Het betreden van de tribunes.
Dus werd de omgeving bekend, maar het leek op voorhand al een verloren zaak. Alle toegangen waren te goed afgesloten door hekwerken en de poorten gaven ook niet echt mee. Een beetje teleurgesteld liepen we de lange zijde af… Hekwerk… Afgesloten poort… Hekwerk… Afgesloten poort… Gras… Huh? Gras? Vol ongeloof keken we elkaar aan en vroegen ons af of die Deutsche Grundlichkeit gefaald had. Jawel… Ze had gefaald; Er ontbrak gewoon een hekwerk, rare gasten die Duitsers. Dus beklommen de vier Nederlandse helden de prachtige tribunes van het Jorg Melcher Stadion en vergaapten zich aan het prachtige uitzicht dat ze hadden. Daarna werd rechtomkeer gemaakt en werd de tribune afgelopen. Beneden stond echter een Duitse delegatie op ons te wachten, die ons op een vriendelijke wijze het stadion uitgooide.
Maar ach, dat maakt niet uit… We hadden in ieder geval een stadion erbij! Vol verwachting werd naar de volgende bestemming gereden: De Arena auf Schalke en het Parkstadion Gelsenkirchen (oude stadion Schalke). We hadden vooral goede hoop dat we de Arena auf Schalke binnen mochten komen, maar toen we aankwamen bleek dat er een of ander vaag evenement in het stadion gehouden werd. Probleem was dat we, na een hoop gezeur, de auto een kilometer of 2 van het stadion mochten parkeren. Dus eerst maar het nieuwe stadion van Schalke… Daar werden we opgevangen door diverse security mensen die ons duidelijk lieten blijken geen pottenkijkers te dulden. Nadat we ook de waarschuwing hadden gekregen om ons ook niet naar het oude stadion te begeven, hadden we het helemaal gehad met de autoritaire en ongastvrije Duitser, die graag op regeltjes geilt. Schijt aan dat soort mensen, vanaf nu gaat alle vriendelijkheid overboord en doen we waar we zelf zin in hebben.
Dus werd, in de hevig opstandige bui, naar het oude stadion van Schalke gelopen. Het viel direct op dat een gedeelte van het oude stadion een grote bouwput was. Schalke heeft besloten om een kantoorcomplex neer te zetten op de grond van het oude stadion, dat de vorm van het Parkstadion. Momenteel is een van de korte zijdes afgebroken en verrijzen daar, in de vorm van de oude tribunes, diverse kantoorgebouwen. De andere driekwart van het stadion is echter nog steeds intact, evenals het prachtige veld van het Parkstadion. Via de hoofdingang werd het stadion betreden en al snel zagen we links de welbefaamde roltrap van het Parkstadion… Oej, daar moest even op gelopen worden! Vervolgens werden de prachtige tribunes beklommen en werd met open mond het typisch Duits stadion rondgekeken. Werkelijk prachtig! Na een klein half uurtje alles hoekjes en kiertjes bekeken te hebben, werd in de stromende regen terug gelopen naar de bolide van Martijn en werden beide stadions van het lijstje geschrapt.
Het volgende stadion lag een klein half uurtje rijden van de beide stadions van Schalke vandaan en werd de bestemming Bochem in de navigator ingevoerd. Na een kleine omweg bereikten we het stadion en Martijn zag al direct een leuke parkeerplaats om zijn auto neer te knallen. Terwijl iedereen uitstapten bulderde een stem van boven in het Duits: “Wat mot da hiero?” Hevig geschrokken keken we naar boven en tot onze opluchting kwamen we erachter dat God gelukkig geen Duitser is. Een man beval dat de auto verplaatst moest worden (priveterrein), anders zou hij de politie bellen die de wagen weg zou slepen. Dus werd de wagen ergens anders (foutief) geparkeerd en ging de groep het stadion rond. Bij de korte zijde aangekomen zagen we een uitgelezen kans: Ah, een poortje staat open. Denkend van “Nah, pech… had je het maar dicht moeten doen” werd het stadion van Bochum ingelopen. Het stadion werd aan een grondige inspectie onderworpen: Leuke tribunes, lekker dicht op het veld en, vooral belangrijk, goeie stoeltjes waar je goed op kunt hangen. Het stadion had wel wat en na een rondje VfL Bochum werd ook dit stadion op de bezochte stadions toegevoegd en werd de koers ingezet naar het zuiden van het Ruhrgebied: Wuppertal.
Dit stadion beloofde wat te worden… Het ligt namelijk direct naast een dierentuin (vandaar de naam Zoo Stadion) en het schijnt heel apart en mooi in de omgeving ingebouwd te zijn. Onder de spreekkoren “Massaal, massaal… Wuppertal gaat anaal” werd een uurtje later de inmiddels hevig geschokte Duitse stad ingereden. Al snel verandert het spreekkoor in: “Het lijkt wel Wassenaar” en de mondjes van de vier Nederlanders gaan wijd open… Fuck, dat Wuppertal mag er absoluut wezen! Toen het stadion in zicht kwam, gingen de monden nog verder open… Fuck, ondanks de sintelbaan ziet dat stadion er werkelijk prachtig uit. In een typische bouwstijl uit de jaren ’20 (Efteling style) ligt het stadion in een soort van kuil en half uitgehakt in een berg. De hoofdtribune ziet er vanaf het veld indrukwekkend uit, terwijl het gebouw achter die tribune er ook enorm prachtig uitziet. Met man en macht werd geprobeerd het stadion binnen te komen, maar je raadt het al… Alles was potdicht en te goed beveiligd. Alweer hevig teleurgesteld keren de mannen uit Nederland een uurtje later terug naar de auto en karren naar de Bay Arena, thuisbasis van Bayer Leverkussen
Daar aangekomen wacht de Combiloze crew een grote schrik / aangename verrassing: Een heuze MacDrive onder de tribunes! Eerst wordt besloten om de auto aan de overkant te parkeren, maar dankzij de regen blijven de Combilozen in de auto zitten en bekijken de beelden op het grote scherm dat buiten het stadion hangt. De auto wordt verplaatst naar de MacDonalds en de 4 stappen snel uit en lopen een rondje stadion. Weer lijkt het een kansloze missie en de Chaambilozen haken af, terwijl Don Leon en Martijn verder lopen. Opeens gloort er hoop… Een stel Duitsers zitten binnen de hekken een pilsje te drinken. Dan maar een andere tactiek: Zielig doen. Met de smoes dat we op doorreis zijn, veel van voetbal houden en graag het stadion willen betreden om een foto te maken. Eerst komt de weigering, maar na wat aandringen gaan de mensen toch akkoord en mogen we ons ding doen. Nadat de derde foto is gemaakt, worden we er direct uitgetrapt. Inmiddels komen Rogo en Nellis er ook aan, maar zei krijgen een vette weigering op hun rekest. Na een bezoekje aan de Mac blijkt dat er nog twee stadions op het lijstje staan… Het volgende stadion is dat van 1. FC Köln.
Met iets meer hoop in de gelederen wordt naar de eeuwenoude stad gereden en komen we via en flinke omweg bij het stadion aan. Auto parkeren en op “open ingangen jacht”! Opeens zien we een steward lopen en zien we een poort openstaan. We snellen naar de steward toe en hanteren dezelfde tactiek als bij Leverkussen. Die tactiek lijkt te werken, wanneer de steward ons vraagt om twee stapjes achteruit te doen en een ogenblikje te hebben. Vol vertrouwen doen we dit en zien… Het hek in ons gezicht dichtgeslagen worden. Arrgghhh, dit meen je niet. Meneer de steward strijkt echter over zijn hart en wil wel wat enkele fotokes in het stadion maken. Martijn geeft in goed vertrouwen zijn digicam af en 5 minuten later komt de steward terug.
De gemaakte foto wordt bekeken, maar zowel Don Leon, Nellis, Rogo als Martijn snapt er een snars van wat op de foto staat. De man wordt alleen gelaten en er wordt een rondje stadion gelopen. Na een half rondje zien we wat mensen aan het werk en we schieten ze weer aan. Alweer wordt het hek dichtgesmeten en wordt verstaan gegeven dat we onder geen beding binnenkomen. Opeens heeft Nellis het, na alle weigeringen die dag, niet meer en springt helemaal uit zijn vel. In Nederlands, Duits en Engels geeft hij te verstaan dat het geen stijl is, dat de “fucking FIFA kan oprotten” en dat Duitsland een niet zo fijn land is. Hoezo welkom geheten door vrienden? (refererend naar de campagnetekst van het WK in 2006) Zo erg gastvrij zijn die Duitsers anders niet. Dus wordt Keulen gelaten voor wat het is en wordt naar het laatste stadion gereden… De indrukwekkende Bökelberg (door Nellis liefkozend de Keutelberg genoemd), het oude stadion van Mönchengladbach.
Aangekomen in Mönchengladbach is iedereen dusdanig over de zeik dat besloten wordt om werkelijk het schijt aan alles te hebben en dat stadion koste wat het kost binnen te komen. Al snel blijkt dat er een hoop mensen in en uit lopen, dus wordt besloten om binnen te sneaken. Iedereen wordt tegengehouden en iedereen is in staat om deze persoon de volle laag te geven. Als we ons echter omdraaien blijkt het een uiterst vriendelijk uitziende man te zijn… Tja, die geef je de volle laag niet. Dus wordt Martijn weer naar voren geschoven om als brug te fungeren tussen de Duitser en de Nederlanders.
Al snel blijkt dat vandaag de laatste dag is dat de Bökelberg vrij toegankelijk is en dat er een afscheidsdag gehouden wordt. Alles maakt plaats voor interesse en iedereen besluit een toegangskaartje te kopen. Nog even wordt met de man gepraat, die een gepassioneerd Borussia-aanhanger blijkt te zijn, en daarna wordt de prachtige Bökelberg opgelopen. Na een uitgebreide inspectie wordt het veld opgegaan (dat opengesteld is voor publiek) en vergapen de 4 Combilozen zich aan de stijle staantribunes van de Bökelberg. Getracht wordt om de andere korte zijde op te komen, die eigenlijk niet toegankelijk is voor publiek. Omdat er toch redelijk wat mensen overheen lopen, wordt besloten om ook daar op te gaan. Dus wordt via de hoofdtribune naar de korte zijde gelopen… Ah, een open hekje… Even de andere korte zijde dus oplopen. Maar al snel snellen een hoop opgefokte en opgezette anabole stieren (annex Deutsche Scorpio’s) naar de vier onschuldige combilozen en met wat fysiek gebeuren wordt de vier verstaan gegeven om “Raus! zu gehen”. Nog even kijken we wat rond, bekladden we legaal een bus en besluiten we weer naar Breda te gaan.
De dag was absoluut interessant, viel achteraf tegen door de ongastvrije Duitsers. Ondanks dat was de Bökelberg een mooie afsluiter van een ietwat teleurstellende dag in het autoritaire en ongastvrije Duitsland.