Een geweldige dag in Stuttgart
“Het was echt enorm geweldig, als ik de tijd en het geld zou hebben zou ik dit soort tripjes wekelijks maken!” Constantijn, een vriend en nog nooit een massaal voetbalfeest meegemaakt, heeft enkele uren daarvoor zijn vuurdoop in Stuttgart gehad. In een prachtig voetbalfeest van Oranje-supporters, fans van Les Elephants, Duitse toeschouwers en een handvol toegestroomde Argentijnen, Zweden, Zwitsers en Serviërs, zag we beiden Nederland met 2-1 van Ivoorkust winnen.
Het begon een kleine week geleden. De Tritzers vanuit Zevenbergen besloten om een klein weekje in de buurt van Frankfurt te gaan kamperen en alle festiviteiten rondom Nederland – Ivoorkust te bezoeken. Op mijn werk lopen daarnaast ook twee voetbalfanaten rond en het hele gebeuren leidde ertoe dat ik ook best wel zin had om een kijkje te gaan nemen in deze Duitse stad. Dit keer geen culturele bezoekjes of flinke stadswandelingen, maar lekker het feestgedruis opzoeken. Heerlijk!
Na wat druk SMS-verkeer tussen diverse vrienden en kennissen mocht het resultaat er absoluut niet wezen. Vrijwel niemand was te porren om “eventjes’ 550 kilometer te karren, totdat uit onverwachte hoek toch nog iemand aangaf mee te willen. Afgelopen dinsdagavond gaf Constantijn, die in zijn leven één voetbalwedstrijd heeft bezocht, dat het hem enorm gaaf leek om mee te gaan. Zo gezegd, zo gedaan; hij nam voor de vrijdag vrij en het was de bedoeling om vrijdagochtend om 0500 uur te vertrekken. Er werd snel met de Tritzers geSMS’t en de afspraak stond om elkaar vrijdag in Stuttgart te ontmoeten.
Donderdagavond belde Constantijn me echter op. “Heej gozer, met mij. Zeg, morgen wil je in alle vroegte vertrekken, maar komen we niet te laat aan? Ik bedoel: Het lijkt me enorm gaaf om dat feestgedruis mee te maken, maar ik ben bang dat we te laat aankomen.” Inderdaad, daar had hij een punt, dus werd voorgesteld om donderdagavond te vertrekken en een hotel onderweg te boeken. Probleem was echter dat de hotelkamers in de buurt van Stuttgart voor minimaal 175 Euro per nacht van de man gingen, dus moest er even rond gebeld gaan worden. Uiteindelijk werd een kamer in een hotel in Mannheim gereserveerd en tegen half 9 togen we richting deze Duitse stad.
Na een uurtje rijden kwamen we bij Venlo aan en trokken we, na een grenscontrole gepasseerd te hebben (lang leve de schijnveiligheid!), Duitland in. Tja, en daar rij je dan op een verlaten Duitse snelweg, waar de adviessnelheid op 130 ligt… Wat doe je dan als het kleine kind weer in je naar boven komt? Hehe, juist geraden… Je voert je snelheid op, om een kleine 2.5 uur later bij je hotel aan te komen. Snel inchecken, uitkleden en het bed induiken.
De volgende ochtend was het de grote dag; Nederland zou tegen Ivoorkust spelen. Na dromenland verlaten te hebben en wakker geworden te zijn, dook ik de douche in om de slaap lekker van me af te spoelen. Nadat Constantijn ook klaar was, snelden we naar beneden om het typisch Duitse ontbijt (harde broodjes, veel jam en sinasappelsap) tot ons te nemen. Toen we de ontbijtzaal inliepen, keken alle aanwezige Duitsers ons raar aan; Twee in het Oranjegedoste gasten zie je niet al te vaak :-). Gelukkig bleek dat we niet de enige Nederlanders in het hotel waren, want de ontbijtzaal werd beetje bij beetje meer Oranje. Na even wat gepraat te hebben, besloten we onze zooi te pakken en de laatste 100 kilometer naar Stuttgart te karren.
Na in Stuttgart aangekomen te zijn en de auto in een garage te hebben geparkeerd, trokken C. en ik de Duitse stad in. Het viel ons direct op dat Stuttgart die dag vol Oranje zou zijn. Overal zagen we Nederlanders die, om 1100 uur, al druk aan het feesten waren. We besloten om even een kijkje te nemen bij het supportersplein, waar het al gezellig druk was. Na daar een kijkje te hebben genomen, togen we de winkelstraten in, om ons te verbazen aan de pracht die Stuttgart te bieden heeft.
Oude gebouwen zie je vrij weinig in Stuttgart, mede vanwege bombardementen in de tweede wereldoorlog. Toch ademt Stuttgart een relaxte en uitnodigende sfeer uit. Met het Neues Schloss als middelpunt van Stuttgart, kun je prachtige parken en winkelstraten bezoeken. Tijd voor ons om dat eens te doen. We liepen de Königsstrasse af en besloten een terrasje te pakken. Na een tonic en een cola besteld te hebben, was het tijd om aapjes te kijken (Constantijn kwam al snel terug op zijn uitspraak dat alle Duitse vrouwen lelijk zijn ;-)), maar toen het drinken na een klein kwartier nog niet gearriveerd was, togen we terug naar het -inmiddels- omgetoverde Oranjeplein.
De sfeer was daar fantastisch. Een mengelmoes van Nederlanders, Ivorianen, Duitsers, Serviërs en Argentijnen dronken gezellig een biertje met elkaar en praatten bij over het WK en andere zaken. Na flink zoeken vonden we eindelijk Paulus, Rik, Stoep en consorten en kon het helemaal los. Na ons in het feestgedruis gestort te hebben, verlieten we een uur later het supportersplein. We besloten om buiten dit plein ons te mengen tussen de Oranjesupporters en we hebben het geweten…
Toen we net op de hoek van de straat stonden, kwam er een band aan die zich pontificaal op de trappen van het Königsbau zette. De Oranjeliederen werden gespeeld en al snel zwol de groep aan tot een massa waarin gefeest, gedanst, gehost en gezongen werd. Het geheel werd nog hilarischer toen drie personen, die Beatrix, Máxima en Willem-Alexander moesten voorstellen, zich aan een balkon vertoonden. De menigte barstte uit van gejuich en zong spontaan het volkslied.
Ondertussen werden er in de groep plannen gesmeed om aan kaarten te komen voor de wedstrijd. Rik ging rondom het plein op zoek naar kaarten, maar keerde zonder tickets terug. Overigens werden de kaarten tegen een schandalige prijs te koop aangeboden: 600 Euro! Ik had zelf een maximumprijs van 100 Euro in gedachte, dus het was mij iets te duur.
Aangezien we rondom het plein geen kaarten zouden verkrijgen en de hele meuk zich naar het stadion verplaatste, besloten we de tram naar het stadion te pakken. Onderweg daar naar toe zagen we opeens wat AZ supporters. Paulus stormt erop af (aangezien Jenner en Mendes da Silva die dag officieel Kazen waren geworden) en begon tegen ze te praten. Dat was echter niet alles, het bleek dat een oude bekende bij de AZ-fans stond; Tristan van onze Combiloze collega’s van de AZ Foto Site! Na hartelijke begroetingen moest de Held van Den Haag met hem op de foto. Gedaan en na wat bijgepraat te hebben moesten we onze weg vervolgen om de tram te halen. Nou, we hebben het geweten… We stonden dicht op elkaar gepropt in een tram, waarbij de bestuurder ook nog eens de neiging had om om de haverklap te stoppen. De vertraging zorgde ervoor dat het steeds heter werd in de tram, waardoor onder andere Stoep van zijn stokje ging.
Uiteindelijk kwamen bij het stadion aan en we zagen een grote indrukwekkende sliert met Oranjesupporters zich naar het Daimlerstadion begeven. Ook de Duitsers in de trein waren, voor zover ze het vanwege de festiviteiten in de binnenstad nog niet waren, ook enorm onder de indruk. De uitspraak “Verdammt, schau die Holländer doch an! Sie sind mit soviel!” was wel de grappigste die ik hoorde.
Rondom het stadion gingen sommige mensen van onze groep verwoed op jacht naar kaarten. Na flink onderhandelen had Paulus er uiteindelijk eentje voor 200 Euro gekocht en wilde Rik ook graag naar binnen. De tactiek is meestal te wachten tot het begin van de wedstrijd, waarna de kaarten tegen het dubbele van de aankoopprijs verkocht worden. Rik besloot de gok te wagen en wilde tot het begin van de wedstrijd wachten (of het hem gelukt is, weet ik niet). Wat me wel opviel was dat er een enorme strijd tussen de zwarthandelaren was. De plaatselijke Turkse bevolking probeerde verwoed een slaatje te slaan uit de vraag naar kaarten, maar moest concurrentie ondervinden van de Ivorianen die ook wat geld wilden verdienen. Voor mijn ogen leidde dat tot een bijna vechtpartij, maar toen de politie in het zicht kwam, waren beide personen ineens goede vrienden. Aangezien de kaarten niet werden verkocht rond de door ons gewenste prijs, togen we terug naar het centrum.
Daar aangekomen hebben we snel wat gegeten en hebben we op het grote scherm naar de wedstrijd gekeken. De sfeer op het plein was werkelijk fantastisch. De massa was inmiddels, wat ik gehoord heb op de Duitse radio, aangegroeid tot een kleine 55000 man, waarvan het merendeel Duitsers en Nederlanders waren. Een hele Oranjezee strekte zich uit tot waar het oog kon reiken en het lawaai dat geproduceerd werd bezorgde me kippenvel. Het leek af en toe net alsof ik in een voetbalstadion was; Er werd fanatiek gezongen en meegeleefd en de doelpunten zorgden voor een ware pogo-time. Ondanks dat de Duitsers Ivoorkust steunden, konden ze wel applaudisseren voor de doelpunten.
Het resultaat moge bekend zijn: Nederland won met 2-1 en is door naar de volgende ronde. Constantijn en ik besloten na het laatste fluitsignaal om direct naar Nederland af te reizen. Na een kleine 4 uur karren zag ik de “mooie slanke toren’ van Breda en was ik weer thuis. Al met al was een het geweldige dag, die ik over een klein weekje weer hoop her te beleven.