Een dagje op pad in Bangalore

Het begint stilletjes aan een kleine traditie te worden: Zodra het weekend is pak ik de rugzak en trek ik er, al dan niet samen met Laurens, erop uit om de omgeving van Bangalore te verkennen. Zo ook afgelopen zaterdag, toen Laurens Mr. Rathan vroeg of hij leuke dingen in de omgeving van Bangalore wist. Natuurlijk wist Mr. Rathan wat, dus togen we er op de nationale feestdag Republic Day erop uit. Om 0900u stonden Laurens en Mr. Rathan voor mijn deur, maar een kleine verslaping vertraagde de hele boel. Rond 0930u togen we naar onze eerste bestemming: De ISKCON tempel aan de rand van Bangalore.

Afgelopen zaterdag was het dus ook Republic Day, de dag waarop India haar onafhankelijkheid van Engeland viert. Het was de 59e Republic Day en diverse winkels waren met Indiase vlaggen versierd. Republic Day gaat in de hoofdstad New Dehli gepaard met parades en militair machtsvertoon. Mensen verdringen zich om de militaire parades en Indiaas nieuwste wapens te zien. Dit jaar was de Franse president Sarkozy ook van de partij en die zag, net als enkele miljoenen Indianen, een kleurrijk paradevertoon.

Aangezien Republic Day schijnbaar niet zo in het zuiden leeft (van de collega`s gaf iedereen aan dat het niet zo speciaal was), besteedde ik er weinig aandacht aan en richtte ik me op de eerste bestemming van die dag; De ISKCON tempel van de Hare Skrishna beweging in Bangalore. Na door een strenge controle gegaan te zijn (roep het woord `moslim extremist`, of `Al Qaeda`, of `boem!` in India en beveiligingsbeambten raken trillend in paniek), waarbij zelfs de tassen op de stoel getoond moesten worden, kregen we een parkeerplaats toegewezen. Vervolgens werden Laurens en ik naar de ingang geleid en na het betalen van 250 Rupee mochten we het tempelcomplex binnen en kregen we een VIP ronde door de tempel.
Deze VIP ronde leidde ons langs twee Hindoe-iconen, waarna we de hoofdzaal van de ISKCON tempel betraden. Daar aangekomen gingen Laurens en ik in een hoek staan en aanschouwden we de diverse Hare Krishna rituelen. Op een gegeven moment werden we aangespoord om naar een andere hoek te lopen (nog steeds onderdeel van de `VIP ronde`) en werden we gevraagd om te gaan zitten. Met enige verbazing en verwondering deden we dit en het bleek dat we een bepaalde zegening zouden krijgen.
Aldus geschiedde. Na een paar minuten werden we uitgenodigd om voor het altaar te gaan zitten. Terwijl de mensen achter ons voorbij schuifelden en hun gebeden opnoemden, kregen Laurens, ik en een familie -naar het lijkt- diverse gebeden en/of zegeningen. Het ritueel, dat best indrukwekkend was en waarbij ik moest waken dat ik door de herhalende Hare Krishna mantra niet in een meditatieve stand zou gaan, duurde een klein kwartier.

Na afloop bekeken we de tempel, die eind jaren `90 is opgeleverd, en liepen we door de diverse restaurantjes en verkoophallen. De ISKCON tempel is absoluut niet wat je van een Hindoeïstische tempel verwacht: Alles ziet er nieuw en modern uit, er is veel lichtinval in de tempel en er hangt, maar dat kan van persoon tot persoon verschillen, voor mij een commercieel laagje over het hele gebeuren heen. Goed, Mr. Rathan stond buiten op ons te wachten, dus we togen naar buiten en met een tussenstop bij het parlementsgebouw van Karnataka en een leuk winkeltje togen we richting het Bangalore Palace; Thuis van Srikanta Datta Narsimharaja Wadiyar, familie van de vroegere heersers van Mysore.

Aangekomen bij het paleis parkeerde Mr. Rathan zijn auto en stapten we uit. Ik wilde mijn camera pakken om het fraaie paleis, dat qua bouwstijl wat weg heeft van het Windsor Castle in Engeland, te fotograferen. Toen ik een foto wilde schieten, hoorde ik op een scherpe toon een fluitje. Meestal als je een fluitje hoort, hoort daar een dito beveiligingsbeambte bij die je vermanend komt toespreken. Zo ook bij mij. Gewapend met een geweer kwam een oudere man mijn kant op en schreeuwde dat foto`s niet toegestaan waren zonder ticket.
Dus stapten we naar binnen en kochten we een ticket. Daar zat ook een rondleiding aan vast en daar had ik weinig zin in. Maar de man die de tickets verkocht had het goed voor me gemaakt. Voor twee personen en een ticket om te fotograferen hoefden we geen 900 Rupee maar slechts 700 Rupee te betalen. Uiteindelijk ben ik toch maar akkoord gegaan en startten we met een oersaaie rondleiding, waarbij onze jonge gids af en toe wat jaargetallen toeslingerde en ons twee keer wees op wat foto`s. De rondleiding stelde weinig voor en de staat van het paleis was bedroevend te noemen. Toen we na een half uur terug bij de ingang waren, bedankten we de gids voor de geweldige *ahum* rondleiding en wilden we wat foto`s buiten schieten. Tot onze verbazing hield de gids zijn hand op en eiste een fooi. `Goed`, dacht ik bij mezelf, `je hebt een klote rondleiding gegeven en je eist brutaal een fooi. Hier heb je 10 Rupee`. Met een grote minachting in zijn ogen nam de jongen de fooi aan en vervolgden we onze weg.
In de tuinen wilde ik wat foto`s van het kasteel schieten, toen ik het welbekende scherpe fluitje weer hoorde. Een jonge bewaker kwam naar ons toe en eiste onze fototicket. Aangezien we geen tickets hadden gehad, gaven we aan dat we geen tickets hadden. Zodra het Engels te moeilijk voor wordt, of het past niet in zijn straatje, of het tast zijn gezag aan, wordt de doorsnee Indiase man/vrouw Oost-Indisch doof en herhaalt zijn zin. Zo ook hier en onze argumenten waren aan dovemansoren gericht. Nou, dan maar de wat minder fijne manier… We liepen richting de verkoopbalie en geboden de beveiligingsbeambte, die ook maar zijn werk deed, om mee te lopen. Dat durfde de jongen toch maar niet aan en binnen aangekomen legden we de situatie uit.
De verkoper (die aan de reactie te merken het merendeel van het geld in zijn eigen zak had gestoken) gaf aan dat het geen probleem was en liet iemand met onze meelopen. De jongen werd verstaan gegeven dat we mochten fotograferen. Ondanks dat het voor de jongen niet prettig leek te zijn, gaf hij wel met een knikje aan dat het hem speet. Dat vind ik dan een mooi gebaar, dat ik na afloop met een vriendschappelijke handschudding besloot. Het gevolg was een brede glimlach over het gezicht van de bewaker en alles was weer goed.

Na het paleis reed Mr. Rathan ons naar Bannerghatta National Park, waar Laurens en ik ons in de dierentuin aan de diverse dieren vergaapten. Het is leuk om te zien hoe kinderen en volwassenen reageren op het spontane gedrag van dieren. Kinderen reageren met een kinderlijke eenvoud terug en volwassenen worden in de dierentuin weer kinderen. Na de apen, Bengaalse tijgers, de krokodillen en vogels, togen we richting de Safari Tour. Aangezien de rij voor de safari ons iets te lang was, togen we rond 6 uur richting Bangalore, waar ik rond twaalf uur in mijn bedje dook.

Diezelfde nacht was het trouwens een flink kabaal. In Bangalore wordt de stad `s nacht door honden overgenomen en de straat van mijn appartement was vannacht het toneel van twee pakken met honden die elkaar bevochten. Het hele tafereel was interessant om te zien, en het ging af met flink wat gegrom, gepiep en gevecht. Uiteindelijk won het pak dat hier de buurt bestiert. Hell yeah, de `2nd A Cross Road` Dogs roeleren big time!
Vanochtend heb ik lekker twee uur gefitnesst, ben ik vervolgens wat gaan wandelen en heb ik lekker geluncht bij de Coffee Day. Het was een relaxte dag en morgen kan ik er weer vol goede moed op het werk tegenaan.