Hoe is het met?… John Linford
“We moeten rennen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan” zong Herman van Veen eens. Misschien is deze zin uit dat lied misschien wel de beste omschrijving van de voetballer Linford.
Het is halverwege het seizoen 1984/1985. NAC is een half jaar eerder gepromoveerd naar de eredivisie en verloor die zomer de legendarische Bob Latchford. NAC moest en zou een scorende spits halen, en zocht deze weer in Engeland. De Bredase Trots had eerder dat seizoen al Steve Cooper en Ron Futcher aangetrokken om Latchford te doen vergeten, maar dat lukte deze twee spelers echter niet. Nadat Cooper en Futcher terug naar Engeland waren verkast, probeerde Maaskant (toen de technische baas bij NAC) opnieuw wanhopig om een spits te halen. Hij vond die uiteindelijk in John Linford. De in Norwich geboren speler had de reputatie van een “winner” en had behoorlijk gescoord bij DS’79 en FC Den Haag. Precies het type spits dat het in degradatie verkerende NAC nodig had.
De keuze voor NAC was volgens Linford niet moeilijk. “Ik kon kiezen uit NAC en FC Den Haag, maar Bob Maaskant wilde me definitief overnemen terwijl Den Haag alleen wilde huren. Ik tekende een contract voor 6 maanden in Breda.” Eenmaal bij NAC deed Linford waarvoor hij gehaald was: bikkelen, vloeken en tieren. Werkelijk alles wat God verboden had, flikte “het beest” Linford. Helaas had NAC niet de kwaliteit om in de eredivisie te blijven en de Bredase ploeg degradeerde in 1985 naar de eerste divisie. Toch kijkt Linford met een redelijk goed gevoel op zijn periode bij NAC. “Helaas degradeerden we, maar ik had een redelijk seizoen. Het leven in Breda was fantastisch! Elke zaterdag na het voetbal de stad in, lekker stappen. Het was een mooie tijd.”
De beste periode uit Linford’s carrière was toch wel bij Fortuna Sittard. Hij scoorde aan de lopende band (onder andere in 1 seizoen 20 doelpunten) en werd daar zeer populair. Ook bij Fortuna stond Linford bekend als een notoire stapper, maar ach, als zijn prestaties niet tegenvallen hoef je daar toch niets van te zeggen? De prestaties van Linford bij Fortuna Sittard trokken echter de aandacht van de Zwitserse topclub FC Zürich, en de Engelse stormram verkaste naar Zwitserland. Het Zwitserse avontuur werd voor Linford een drama. Zijn losbandige levensstijl en zijn vechtersmentaliteit werden in Zwitserland niet bepaald gewaardeerd en begrepen, en Linford kwam op de bank terecht. Na zijn periode bij FC Zürich werd Linford voornamelijk ingehuurd door clubs die in de problemen zaten en op zoek waren naar een vechtmachine. Daarvoor waren ze bij Linford aan het juiste adres.
Na zijn actieve voetbalcarrière is John Linford nog een tijd actief geweest in het voetbal. Tot afgelopen seizoen was hij manager bij non-league club Mulbarton United. Daar liet hij zien dat hij in het voetbal nog steeds die oude is, want nadat hij een scheidsrechter flink de waarheid had verteld legde de FA hem een flinke schorsing op. Twee weken geleden nam hij echter ontslag bij Mulbarton United, omdat hij zich meer toe wilde leggen op zijn oude liefde Norwich City. De “Canaries” spelen komend seizoen in de Engelse Premier League, en Linford wil alle wedstrijden van zijn club bezoeken. Dat gaat een beetje lastig wanneer je manager bij een andere club bent.
Buiten het voetbal is Linford wat minder losbandiger geworden. Tegenwoordig is de voormalig aanvaller vanaf 1993 de landlord van de Marlborough Arms Pub in Norwich. Hij is getrouwd en heeft 2 kinderen. Het uiterlijk van de rockster heeft plaats gemaakt voor een degelijker imago. Als pubeigenaar moet hij immers toch een nette uitstraling hebben. Linford doet het zeker een stuk rustiger aan tegenwoordig, maar houdt zeker nog wel van een pint….or two.