Het extreme en paradijselijke Pantanal

Pantanal

Marcello kijkt geconcentreerd naar de Kaaiman, terwijl hij de piranha die hij net gevangen heeft voor de neus van het dier laat bungelen. Twee meter verderop staan 10 Nederlanders geconcentreerd naar het schouwspel te kijken. “Please, be quiet now”, zegt Marcello. De man, die in het moerasgebied van de Pantanal is opgegroeid, is de Kaaiman een beetje aan het pesten en wenst absolute stilte. Langzaam loopt de Kaaiman naar voren om toe te slaan… Totdat een van de groepsgenoten die 15 meter verderop staat de vissen de schrik van zijn leven krijgt. Aan andere Kaaiman bijt zijn aas en een schreeuw is het gevolg. De 10 Nederlanders, Marcello en enkele vogels schrikken op en de Kaaiman ziet zijn kans schoon. Hij schiet naar voeren, vreet de piranha op en waggelt voldaan het water in.

Het is een grappig schouwspel geweest. Een uurtje eerder ging de reisgroep vissen in de waters van de Pantanal. De Pantanal is een enorm moerasgebied ter grootte van Frankrijk, dat in Brazilie, Paraguay en Bolivia ligt. Het is een heerlijk ruige omgeving, waarin het droogteseizoen (wat er nu is) snel afgewisseld wordt met een nat seizoen. En dat natte seizoen kan vrij heftig zijn. Toen we met de jeep onderweg waren naar ons verblijf Posada Santa Clara (100km van de Boliviaanse grens, in The Middle of Nowhere), moesten we een flinke toch over de zandweg maken. Marcello gaf hierbij aan dat hij eenzelfde groep enkele maanden geleden met boten op moest halen, aangezien de weg 5 meter onder water stond. Het extreme van de Pantanal zie je ook terug in de diersoorten; Vogelspinnen, Anaconda’s, Jaguars, Kaaimannen en Piranha’s maken de omgeving onveilig.

De Pantanal is ook een heerlijke tegenstelling met het drukke Buenos Aires of het toeristische Foz do Iguacu. De Pantanal is ruig, prachtig en mooi. Toen we op Posada Santa Clara aankwamen, waar we drie dagen zouden verblijven, moest ik even in mijn wangen knijpen. Het leek net een klein paradijs op aarde. Simpele kleine woningen met goede voorzieningen, hangmatten, een zwembad, vriendelijke mensen en een heerlijke relaxte sfeer… En dat midden in de natuur. Ik had mijn bezigheid voor deze vakantie gevonden; Na een druk programma vond ik het tijd om eens een paar dagen lekker uit te rusten en op een andere manier van mijn vakantie te gaan genieten.

En dat heb ik ook gedaan. Ik heb lekker geluierd, lekker in de hangmatten gehangen en gelezen/huiswerk gedaan en ik ben lekker bruin geworden. Natuurlijk ben ik ook op pad gegaan, maar vanwege lui-igheid en lichte rugklachten heb ik het rustig aan gedaan. Een van de dingen die ik wel heb gedaan is een looptocht met Marcello door de bossen rondom de Posada. Marcello is geboren in de Pantanal, kent iedere positieve en negatieve kant van de flora en fauna in dit gebied en weet hoe hij van de natuur kan (over)leven. Tijdens deze boeiende wandeling liet hij ons diverse dieren zien, maar ook enkele basiszaken hoe je met behulp van een klein mes en planten in de bossen kunt overleven. Ik stond geboeid te luisteren, totdat ik wat gekriebel en een pijnsteek op mijn benen voelde. Een stel rode mieren vond het wel leuk om een via mijn schoenen in mijn broekspijpen te kruipen, en de waarschijnlijke mierenhumor om mensen te bijten wierp zijn vruchten af. Na de mieren vakkundig van me afgeslagen te hebben (tot hilariteit van sommigen), vervolgden we onze weg terug naar de Posada.
Een ander uitje was het vissen naar Piranha’s. De kleine vleesetende visjes zijn verzot op vlees en als snel hadden enkele mensen uit de groep beet. In de buurt waren ook Kaaimannen en Marcello liet zien hoe je een Kaaiman kunt vangen. Vakkundig hakte hij een net gevangen Piranha in mootjes en liet deze  voor de neus van de Kaaiman bungelen. De Kaaiman sloeg toe, maar Marcello wist het voedsel net voor zijn neus weg te kapen. Het werd een leuk kat-en-muis-spel tussen Marcello en de Kaaiman, dat de Kaaiman dus uiteindelijk won.

De Pantanal kan naast extreem echter ook hard zijn. De Posada heeft ook enkele paarden, waarvan er een gewond was geraakt aan zijn been. Het paard hinkelde op drie poten verder en de wond zat tot aan het bot. De aasgieren in de buurt zagen een makkelijke prooi in het paard en pikten het vlees van het levende paard uit zijn wond. Enkele verzoeken uit de reisgroep om het dier uit zijn lijden te verlossen werden eerst afgedaan als “dit is de manier waarop de natuur hier werkt”. Daarna bleek echter dat niemand van de Posada het dier uit zijn lijden wilde verlossen. Uiteindelijk werden sommige mensen de laatste dag door een geweerschot opgeschrikt; Blijkbaar had dit schot een einde gemaakt aan het lijden van het paard.

De drie dagen gingen helaas iets te snel over, maar we hadden een prachtige volgende bestemming op het programma staan: Rio de Janeiro!

Copyright 2003 - 2021 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer