De mug die de olifant werd
Nou, ik heb het de afgelopen dagen geweten zeg. Cynische opmerkingen over een ijzersterke Indiase mug, spastische bewegingen, van een mug een olifant maken en de vragen wat ik allemaal in mijn slaap doe, vlogen vanuit Nederland en in India over me heen. Het leukste moment was nog wel de schoudermassage die ik afgelopen dinsdag van een van de schoonmaaksters kreeg. Mijn hele appartement zat vol met vrouwen van de schoonmaakafdeling, die in Karnatakaans flink over me aan het geinen waren. Mug, bedankt…
Afgelopen dinsdag ben ik dankzij die mug de gehele dag thuisgebleven en heb ik rustig aan gedaan: Eerst een mitella gekocht, daarna met de mitella boodschappen gaan doen, vervolgens terug naar huis en wat ge-internet. Onderweg van de supermarkt naar huis kreeg ik van flink wat Indiase mensen flink wat bekijk. Het gebeurt immers niet altijd dat er iemand met een mitella door de straten van Bangalore rondhuppelt. Laat staan dat het een blanke is. Een voordeel heeft de mitella wel; Ik heb geen last van bedelaars meer. Ze laten me lopen, schieten me niet meer aan… Heerlijk! Die mitella gaan we er dus maar inhouden 🙂
Toch heeft het dragen van een mitella ook wat mindere kanten. `Ego sum, ergo existo`, waren de magische woorden die Rene Descartes ooit sprak. Trust me… Descartes zou deze woorden nooit hebben uitgesproken wanneer hij in India had gewoond, laat staan wanneer hij in India met een mitella over straat had gehuppeld. De meeste Indiase mensen zijn op straat namelijk misselijkmakend egoïstisch. Iedereen gaat op straat zijn eigen gang, kijkt niet om naar zijn medestanders en als mensen tegen je botsen, grote kans dat je dan uitgekafferd wordt.
Dus gebeurt het dat je over straat loopt en iemand knalt, zonder uit zijn doppen te kijken en terwijl de rest van de stoep leeg is, tegen mijn mitella en schouder op. Je denkt `Hmzzzz, toch even beter uitkijken` en vermijdt botsingen zo goed mogelijk. Maar als blanke lijk je net een magneet: Na 20 meter knalt er weer iemand (op een lege stoep) tegen je op en geeft een vieze blik. Als de schouder pijnlijk begint te kloppen, dan maar harde en drastische maatregelen; Je gaat mensen bij je weghouden. Dus een bijna botsing tegen de schouder wordt dus afgedaan met een flinke zet tegen degene die tegen je aan dreigt te botsen. Kwade blikken alom, maar ik heb geen zin in een pijnlijke schouder en mensen kunnen net zo goed uit hun ogen kijken.
Met de schouder gaat het trouwens wonderbaarlijk goed. Afgelopen dinsdagavond heb ik tijdens het eten de mitella afgedaan en sinds gisterenavond kan ik gewoon weer alles met mijn schouder (behalve dan tillen en heffen). Mocht ik morgen pijnvrij zijn, dan ga ik morgenavond lekker naar de sportschool om wat conditie bij te werken en om mijn revalidatieprogrammaatje af te werken (telefonisch goedgekeurd door ervaringsdeskundige Marleen). Dit keer zonder en mug in de buurt…
Morgenavond is trouwens ook het moment dat collega Laurens terug naar Nederland vliegt. Geen discussies meer over auto`s, geen gesprekken meer over de studententijd, geen debatten meer over de politiek en geen ontladingsmoment meer om even lekker plat Brabants te lullen. Afgelopen woensdag hadden Laurens en ik een etentje voor het SAP BW team en het SAP SRM team georganiseerd, waarbij de kennisoverdracht en de transitie op een leuke informele wijze afgesloten zouden worden. In het BW team heb je wat draken zitten, die ook in Europa rondgekeken hebben, dus het was een erg leuke avond, waarbij de grappen en grollen over de tafel vlogen. Het begon met het schatten van mijn leeftijd (liep uiteen van 25 tot 33), mijn functie en het eindigde met koppelpogingen van mij aan dames in het kantoor. Ach, laat ze maar gaan, ik zie wel waar het schip strandt. Na afloop van het etentje ben ik trouwens per motor naar huis gebracht. Ik moet eerlijk bekennen dat een snelheid van 60 km/u in combinatie met zigzaggend door het verkeer te gaan best wel gaaf is.
Overigens heeft mijn functie een hele leuke andere dimensie gekregen. In de uitnodigingsbrief van het bedrijf in India van december stond dat ik een `senior executive manager` was. Mijn cynische vraag bij mijn huidige manager waar die extra salarisverhoging bleef, werd lachend en even sarcastisch afgedaan. Ik denk toch dat ik bij terugkomst weer met een vette knipoog richting mijn manager de salarisonderhandelingen ga openen.
Het kan namelijk gebeuren dat je aan je bureau loopt te werken en dat er ineens een medewerker van housekeeping voor je staat en zich met een onderdanige en zachte excuseert voor de interruptie van mijn werk en vraagt of hij er even bij mag. De betreffende meneer heeft een bordje bij, dat hij vakkundig (en ik kwam er later achter ook `muurvast`) op de wand van mijn cubical bevestigt. Prominent hangt er nu het bordje `Visiting Manager`… Ik onthoud me maar van ieder commentaar…
Sinds het bordje er hangt, bemerk ik toch een gedragsverandering bij de meeste Indiase mensen in mijn omgeving, waar ik niet direct mee samenwerk. Mensen die me passeren groeten me tegenwoordig en mensen die ik niet ken willen ineens spontaan een praatje met me maken. Ik vind het wel leuk, dus de gesprekken ga ik graag aan.
Tijdens een van die gesprekken bleek dat een van die mensen uit Hyderabad kwam. Die hebben we dus even uitgehoord en ik twijfel nu heftig waar het volgende weekend naar toe te gaan: De voormalige Portugese kolonie en feestbestemming Goa, of het Islamitische en historische Hyderabad… Ik beslis dit weekend en ik zie wel… Ten slotte kreeg ik van de week een teleurstelling te verwerken. Afgelopen week werd bekend dat DJ Tiesto, die op 16 februari in Bangalore zou optreden, zijn optreden geannuleerd heeft. Juist, het achterlijke dansverbod is de oorzaak hiervan.