Het had erg veel voeten in de aarde, maar de kogel is vandaag door de kerk gegaan. Ik ga, dit keer voor vakantie, terug naar India! Waar ik in 2008 in het zuiden (Bangalore) woonde, ga ik nu het noorden bezoeken. Het wordt een vrij toeristisch route, die me onder andere langs New Dehli, Agra en Jaipur voert. Na de rondtocht verblijf ik nog wat extra dagen in New Dehli en vlieg ik na een kleine 3 weken India terug naar huis.
Voor de personen die het nog niet wisten; Afgelopen donderdagavond ben ik veilig en wel op Schiphol terug geland. De reis is erg goed verlopen en op het traject Bangalore – London kreeg ik zelfs een gratis upgrade naar Business Class van British Airways. Donderdagavond werd ik door mijn ouders van Schiphol gehaald en via de Routiers in Hank, met een heerlijk bord friet, schnitzel en satesaus, arriveerden we rond de klok van 9 thuis. De vrijdag heb ik lekker met vrienden doorgebracht, zaterdag werd ik geveld door griep.
Vandaag kan ik een nieuw hoofdstuk in het grote boek van mijn gezondheidsavonturen toevoegen; Een schouder die (weer) uit de kom vliegt. Op het kantoor zorgt het natuurlijk voor de nodige hilariteit, zelfs het hoge bezoek uit Amerika maakt er grapjes over.
In Bangalore zijn er momenteel echt bizarre toestanden aan de gang. Het minst erge is dat elektriciteit en diesel sinds een kleine 4 dagen op rantsoen zitten. De overheid bepaalde vorige week dat het stroomverbruik in Karnataka (provincie waar ik momenteel verblijf) met 20% teruggeschroefd wordt en ‘s avonds gaat de stekker er letterlijk uit. Het is echt bizar om te zien dat alles op straat donker is. Voor mij betekent het dat ik ‘s avonds niet meer kan internetten, maar gelukkig is er een noodaggregaat die ervoor zorgt dat ik mijn laptop kan gebruiken, de koelkast blijft draaien en dat er in de woonkamer en slaapkamer 1 lamp het doet.
Mr. Ramesh kijkt een beetje betutteld rond in zijn wagen. “Mijn tank is half leeg en ik mag slechts 10 liter per keer tanken.” In India zijn er momenteel dieseltekorten. Sinds het begin van deze week is er een stop op diesel gezet en mensen mogen slechts 10 liter per keer tanken. Voor Mr. Ramesh, die gemiddeld twee keer per dag aan de pomp staat, is dat een doodsteek. Want iedere keer dient hij een tussenstop te maken en zijn drukke agenda komt nog meer onder druk te staan. Tel daarbij een twee daagse staking van taxi chauffeurs in Bangalore op, en je begrijpt dat Mr. Ramesh betere tijden gekend heeft.
Tja, positiever kan ik het niet uitdrukken. De afgelopen dagen heb ik namelijk voor de zoveelste keer een uitdaging gehad van lichaamlijke klachten. Dit keer was het een combinatie van mijn darmen, hoofdpijn en vermoeidheid die op kwam zetten.
Een kleine twee weken geleden kreeg ik een DVD van een vriend in handen. “Gezien jouw avonturen in India, moet je deze film gezien hebben”. Slumdog Millionaire stond er op de hoes. Aangezien ik niet een volger ben van de mainstream Hollywood films, deed de naam niet direct een belletje bij me rinkelen. “Hij heeft ook wat Oscars gewonnen”, en automatisch neig ik de film terug te geven. Van dat soort films houd ik al helemaal niet. Toch besluit ik de film maar te bekijken en ik heb er gelukkig geen moment spijt van.
Op het moment va schrijven is het nog 11 uur te gaan, voordat het vliegtuig van British Airways mij van Bangalore via Londen, terug naar Amsterdam brengt. Met deze terugvlucht komt een einde aan mijn verblijf in India, wat iets meer dan vier maanden duurde. De koffers zijn gepakt en ik kijk met positieve gevoelens terug op het wonen in India.
Over precies twee weken zit ik in een vliegtuig, ergens boven het Midden-Oosten, op weg naar huis. Ja, nog twee weken en wat uurtjes en ik mag Nederland, België en de rest van Europa weer onveilig gaan maken! De komende twee weken zal het allesbehalve relaxen zijn in Bangalore; Er moeten nog veel dingen gebeuren voor het project waar ik momenteel op zit, mijn manager heeft extra taken naar me toe geschoven en in de tussentijd hang ik ook nog eens de trainer/coach/mentor voor de Indiase collega’s uit. Aankomend weekend wordt het nog flink werken, evenals volgende week, maar mijn laatste weekend in India wordt relaxen, shoppen en andere leuke dingen doen.
Langzamerhand stijgt het geroezemoes op in de werkzaal van het kantoor. Mensen praten gehaast en gespannen en lopen sneller dan normaal. Twee collega’s en ik komen net binnen van lunch en staan te kijken. Dan vallen de woorden ‘bomaanslagen’, ‘bom ontploffing’ en ‘terrorisme’ en ik denk terug aan een half uur eerder.
Een bezoek aan het ziekenhuis in India is anders dan in Nederland. Natuurlijk, de standaarden zijn er anders, de indeling is er anders, vanuit Westers oogpunt wordt er met hygiëne niet zo nauw omgesprongen en een bezoek bij de dokter duurt exact 5 minuten. De assistenten zorgen ervoor dat na 5 minuten de volgende patiënt de kamer binnenkomt en dat is toch redelijk ongemakkelijk. Oh, en voordat je een dokter bezoekt moet je ook even betalen; Omgerekend 1 Euro per minuut.
“Stront aan de knikker”, zo was de titel van mijn eerste weblog. Er was inderdaad stront aan de knikker, maar het advies om dit weekend binnen te blijven was redelijk overspannen en het viel allemaal wel mee. In twee naburige moslimwijken, JC Nagar en Hebbal, was het flink raak; Politie die menigten Moslims uit elkaar dreef met traangas en een tijdelijke avondklok die is ingesteld. Het enige wat ik ervan heb meegekregen is dat ik met mijn taxi tussen twee menigte Hindoestanen en Moslims terecht kwam. Even kreeg ik een flashback naar een Braveheart scene, waarbij twee strijdende legers naar elkaar toesnelden. Adequaat reageren en goed stuurmanschap van Mr. Ramesh zorgde ervoor dat zaken niet al te erg werden (voor mij) en dat we een grote menigte mensen snel achter ons lieten.
Copyright 2003 - 2021 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer