Vergane Glorie: Noordersportpark (HFC EDO)
Met clubs als Koninklijke HFC, HFC Haarlem en HFC EDO kun je Haarlem een écht historisch voetbalbolwerk noemen. Haarlemse Footballclub Eendracht Doet Overwinnen, zoals HFC EDO voluit heet, is wellicht de onbekendste in het lijstje van de drie Haarlemse voetbalclubs. Als je het stadion Noordersportpark en de geschiedenis van HFC EDO bekijkt, zwaar onterecht. De club speelde enige tijd betaald voetbal en het stadion van de arbeidersclub kent enkele prachtige juweeltjes, waaronder een nostalgisch met mos begroeide staantribune.
Dit artikel is ook op de website van Staantribune gepubliceerd en later door de voetbalclub HFC EDO op hun website overgenomen.
Als je het sportpark via de moderne toegangspoorten aan de Meester Jan Gerritszlaan oploopt, dan loop je tegen een moderne eretribune aan. “Aardig ding”, zegt de terreinopzichter met een Haarlemse tongval, “maar zijn voorloper was een échte tribune. Een prachtige houten tribune, die helaas in 1981 is afgebrand. Kom, in de catacomben kun je nog wat oude foto’s zien.” Terwijl we al pratend door de spelerstunnel lopen lopen we de ene na de andere foto af en stoppen we bij een zwart-wit foto waar een wedstrijdmoment HFC EDO en Ajax te zien is, met Cruijff in actie. “Is het geen pareltje?” glundert de terreinopzichter, terwijl hij de achtergrond aanwijst. “Die houten tribune paste echt in dit stadion en zou nu monumentaal zijn. Maar gelukkig hebben we onze staantribune nog!”
Herinneringen aan de topjaren
We lopen in de spelerstunnel langs de verschillende historische hoogte- en dieptepunten van HFC EDO langs en de terreinknecht geeft te kennen dat hij nog wat werk af moet maken. Aan de overkant van het veld lonkt echter een andere verrassing: De oude staantribune van het stadion, die overgroeid is met mos en waar alles schots en scheef lijkt te staan. De staantribune lijkt veel te groot voor een club die in de amateurklasse speelt, maar dan herinner ik me de verhalen van de derby’s tegen de buurman HFC Haarlem in de jaren ’60 en ’70, toen de club op het profniveau speelde. En dat de rivaal op een steenworp afstand speelde, is wel heel leterlijk: De oude stadionlampen van het stadion van HFC Haarlem kon je nog tussen de bosjes door zien. Je zou je haast afvragen waar het voor HFC EDO fout is gegaan…
HFC EDO, een trotse arbeidersclub
…Daarvoor moeten we terug naar 1971. HFC EDO verlaat vrijwillig het betaalde voetbal, nadat de KNVB een grote saneringsronde in het betaalde voetbal aankondigde. Met gemiddeld 497 betalende toeschouwers trok de club de minste toeschouwers en HFC EDO zag de bui al hangen. De vereniging houdt de eer aan zichzelf en gaat vrijwillig terug naar de amateurs. De Eer Aan Zichzelf houden, deed de arbeidersclub enkele jaren daarvoor ook al. HFC EDO, HFC Haarlem en RCH uit Heemstede (dat haar oorsprong ook in Haarlem kende) voerden fusiegesprekken, maar de onderlinge rivaliteit staat een fusieclub in de weg. Vooral de leden en fans van HFC EDO hebben teveel weerstand en laten duidelijk merken dat zij geen zin hebben in een fusie. Vooral niet met hun buurman HFC Haarlem. Een arbeidersclub, die fuseert met de rivaal die de middenstand en zelfstandigen vertegenwoordigt? “Dacht het niet!”, moet mening lid van EDO hebben gedacht.
En die trots is er nog steeds. De terreinknecht verhaalt met een glimlach en trots over de geschiedenis van zijn club en weet je mee te voeren naar de tijden dat EDO in de hogere divisies speelde. En dan is er dat pareltje van een staantribune: Gaat dat zien!