Magic Glastonbury

Glastonbury, Engeland

 Geen enkele plaats in Engeland lijkt zo tot de verbeelding te spreken dan Glastonbury. Het is de plek waar, naar men zegt, het graf van Koning Arthur ligt. Het is de plek waar het Christendom zich definitief door Engeland verspreidde. Het is een plek die geschiedenis ademt en het is een plek die veel mensen uit de spirituele hoek aantrekt. Het enige nadeel is wel dat het er stikt van de toeristen, maar ach… Dat mag de pret niet drukken.

De heilige boom van Jezus

Dus tijdens het ontbijt in The Dusthole las ik mezelf snel in de geschiedenis van Glastonbury in. Terwijl de boontjes en de worstjes in het vet lekker aan het ronddobberen waren, viel ik van de ene verbazing in de andere over Glastonbury. Er bestaan legendes in de streek dat een familielid van Jezus, Jozef van Arimathea, veelvuldig vanuit het Midden-Oosten naar de streek rondom Glastonbury reisde. Na het overlijden van Jezus kwam hij, volgens het boek met krantenknipsels dat in het hotel lag, met andere leerlingen naar Groot-Brittannië en stichtte de eerste Britse kerk in Glastonbury. Tijdens het stichten van de kerk, plantte zijn staf in de grond en op een wonderbaarlijke wijze groeide er een boom uit. De boom, The Glastonbury Thorn, groeide en groeide en bloeide ieder jaar met kerst. De ‘locals’ stuurde ook ieder jaar een takje naar Buckingham Palace, ter ere van de koningin. Voor ons lijkt het een stom gebaar, in Engeland wordt dit echter als een zeer mooi gebaar gezien. Heel toevallig was de boom ook nog eens van een soort die alleen in de omgeving van Palestina en Israel voorkomt, en dit wakkert de Jozef-legende alleen maar aan. Een andere legende vertelt zelfs dat Jezus ‘himself’ Glastonbury heeft bezocht, alhoewel daar nooit enig wetenschappelijk bewijs voor is geleverd.

De oplettende lezer merkt dat ik in de verleden tijd over de boom schrijf. In december 2010 werd het 8000-mensen tellende dorp in de vroege ochtend opgeschrikt door het lawaai van een kettingzaag. Toen het lawaai over was, gingen enkele dorpelingen toch eens kijken waar het lawaai vandaan kwam. Je raadt het al: Een of andere onverlaat had de boom vakkundig in mootjes gezaagd en alleen een gedeelte van de boomstam staat nog overeind. De dader(s) is/zijn nooit gepakt.

De legende van Koning Arthur

Een ander krantenknipsel wijdde interessant uit over het Glastonbury van 2000 tot 3000 jaar geleden. Het gebied rondom Glastonbury stond in direct contact met de zee en de vallei was dus eigenlijk een zeegebied. De huidige, markante, heuvels rondom Glastonbury waren toentertijd eilanden, die markante namen droegen. De heuvel waarop de Glastonbury Tor staat, staat bij de locals bekend als Avalon. Een naam, die in combinatie met de tombe van Koning Arthur in de Glastonbury Abbey, de Koning Arthur legende alleen maar aanwakkert.  Ik kreeg spontaan zin om gelijk naar Glastonbury te gaan en nadat ik het worstje van mijn Engels ontbijt van een ware verdrinkingsdood had gered, toog ik naar het dorpje.

Ik moet zeggen, het heeft een bijzondere sfeer. Wanneer je door High Street loopt, heb je zo het idee dat je zo in het wereldwijde centrum van hekserij bent geduikeld. Glastonbury heeft enorm veel New Age winkels, die luisteren naar illustere namen zoals The Cat and the Cauldron, Magick and Myth, The Green Man en The Psychic Piglet. Maar ook de bonte verzameling van heksen, druïdes, sjamanen, alternatieve genezers en anderen, maken het plaatje compleet. Mijn eerste bestemming was de Glastonbury Abbey, in het hartje van het dorpje. Dus toog ik dwars door het mistige landschap naar het dorpje met haar vele legendes.
Een abdij is het eigenlijk allang niet meer. Na een grote brand en een plundering tegen het eind van de middeleeuwen, staan er nu alleen nog maar een paar muren overeind. Toch gaf het een magisch gevoel. Ik liep het terrein net na openingstijd op. Terwijl de zon net boven de heuvels uit kwam en de mist de ruïnes bedekte, had ik al gelijk wat fotogenieke momenten in gedachte. Helaas zorgde de zon dat de mist, en de magie, snel wegtrok. Desalniettemin is de Glastonbury Abbey een waar plaatje. En midden in de ruïnes van de abdij ligt inderdaad een graf waar de naam van Koning Arthur op staat. Op mijn gemak kuierde ik rond en keek ik hoe de eerste gidsen in Middeleeuwse kledij de toeristen rondleidden. Na even lekker op een bankje te hebben gezeten, alle indrukken in me te hebben opgenomen en wat foto’s gemaakt te hebben, ging ik door naar mijn volgende bestemming: De Chalice Well aan de voet van de Glastonbury Tor.

Chalice Wells

De Chalice Well is een van dé bedevaartsoorden in Engeland. Archeologische vondsten duiden erop dat de bron al een ruime 2000 jaar in gebruik is en de bron wordt een kleine 2 millennia als oord beschouwd waar genezingen plaatsvinden. Dat is ook niet gek, want rondom de bron ligt een rijk gebied met ijzer en het water uit de bron bevat daarmee ook hoge ijzerwaarden. Voor degenen die zich afvragen wat ijzer en water nou zo speciaal maakt: IJzer schijnt nogal een sterk geneesmiddel voor allerlei kwaaltjes te zijn.
Wat de Chalice Well nog specialer maakt, is dat het prachtig wordt onderhouden door een grote groep vrijwilligers. De tuin ligt er daarom vredig en prachtig bij. De tuin heeft verschillende gedeeltes, waar je even lekker door het water kunt lopen, even relaxt een kopje thee kunt drinken, of jezelf even voor een meditatie kunt terugtrekken. De bron zelf ligt helemaal achterin de tuinen, is een stiltegebied en heeft bankjes waar je even lekker op kunt zitten. Dat stiltegebied(je) trekt ook gelijk mensen aan die er voor meditatie komen. Schrik dus niet wanneer je mensen in meditatieve houding ziet, of met kristallen in de weer ziet gaan; geniet even met een open mind van het plaatje. Iets verder terug naar de ingang is een gedeelte van de bron waar je een flesje water kunt tappen. Aangezien ik dorst had, heb ik dus een flesje getapt en gelijk opgedronken. Dit tot grote schrik van een bezoeker, die me wees op een stuk uit een boekje dat bij de ingang wordt gegevens: “Slechts enkele slokjes per dag”… Oeps, kom ik weer aan met mijn 0,4 liter flesje. Nou, genoeg ijzer binnen dus, en ook genoeg energie voor mijn volgende tocht: De beklimming van de Glastonbury Tor, waarvan de ingang net naast de Chalice Well ligt.

Glastonbury Tor

De Tor is een raar ding. De heuvel rijst uit het niets op en boven aan de Tor staat een toren, die daar…. Tja… Een beetje staat. Toch spreekt de Tor voor veel mensen tot de verbeelding. Op de top heb je een prachtig uitzicht over Glastonbury en kun je aan het landschap goed zien dat hier ooit zee was. Maar juist die toren, die spreekt tot de verbeelding. Voor Christenen is het een overblijfsel van een van de eerste kerken in Engeland. Voor New Age aanhangers is de doorgang in de toren een spirituele tocht naar een andere wereld. Voor de landschap freaks is het een prachtig uitzicht en voor de ongeoefende wandelaars (zoals ik), is de Tor een blaren-aantrekkende tocht naar boven. Maar het is het waard, zo erg dat ik die dag zelfs twee keer naar boven ben gelopen.

Na de tochtjes langs allerlei leuke plaatsen, straatjes en andere dingen, besloot ik terug te gaan naar mijn auto. Maar voordat ik terug ging voor een hernieuwd bezoek naar Wells, besloot ik even in een van de, vele, biologische koffiezaakjes te duiken en te genieten van een heerlijke kop cappuccino, met een Victoria’s Spouce. Heej, mag ik? Ik had er meer dan 15 kilometer die dag opzitten. Na het drinken, de spouce en wat uitgerust te hebben, ging ik terug naar Wells om het stadje nog eens uitgebreid te bekijken. Vervolgens weer terug naar The Dusthole, waar het die avond zeer rustig was. Wel twee Engelse koppeltjes ontmoet en het waren gelijk leuke gesprekken over reizen, de omgeving en Nederland/Engeland. Ik kreeg gelijk wat mooie tips voor morgen toegestopt; Dan ga ik Bath bezoeken en ga ik of een rugbywedstrijd bekijken, of naar Bristol City. Ik ben reuze benieuwd!

Copyright 2003 - 2021 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer