Hyderabad: Mooie ervaringen

Hyderabad

Op mijn kamer aangekomen heb ik het helemaal gehad. Het gezeik om geld, de smerige stad, het hotel dat me belazert… Ik besluit mijn bezoek aan de stad in te korten, ik bel Spicejet op en ik boek de vlucht om naar zondagochtend. Blijkbaar hoort de jonge dame aan de andere kant van de telefoon dat ik het niet naar mijn zin heb in Hyderabad en na het zakelijke gedeelte start ze een gesprek met me. Al gauw hang ik een half uur aan de telefoon en we praten over koetjes en kalfjes. Zij woont momenteel in New Dehli, maar heeft ook in Bangalore en Hyderabad gewoond. Ze geeft me wat goede tips en vraagt me naar de ervaringen in India. Net de opkikker die ik nodig heb en er gloort weer wat licht. Na de gebruikelijke Indiase afscheidsgroet, hangen we op en neem ik een (natuurlijk koude) douche om de stof van me af te wassen.

Een half uurtje nadat ik klaar ben met douchen, wordt er op mijn kamerdeur geklopt. Een van de hotelbedienden vraagt of ik nog wat nodig heb. Ik geef aan dat ik alles momenteel voorhanden heb, maar wel een goed restaurant wil opzoeken. `Geen probleem!` geeft de bediende enthousiast aan en 5 minuten later, en een straatoversteek die me 2 levens heeft gekost, staan we in een restaurant. De jongen groet me, en ik zet me aan het eten. Wonder boven wonder is dit eten heerlijk en is de bediening ook geneigd in een leuk (en informeel) praatje. Met meer en meer goede moed ga ik terug naar het hotel en diezelfde bediende schiet me weer aan.
Hij kent iemand die me de gehele zaterdag voor 150 Rupees met een bus vol andere toeristen wil rondrijden. Ik besluit op zijn voorstel in te gaan en hij regelt alles voor me. Aangezien hij ook weet dat ik van fotografie houdt, begeleidt hij me naar het dak en laat me mooie plaatsen zien, waarvan ik prachtige nachtfoto`s van Hyderabad kan maken. Aangezien hij verder moet, laat hij me alleen en na 15 minuten daal ik het dak af naar het dakterras.

Op dat dakterras zitten 3 Indiase gasten, die druk in gesprek zijn. Ze merken me op en met de typische Indiase gastvrijheid nodigen ze me uit om bij te schuiven. De bieden me pizza en alcohol aan, maar als ik beide beleefd afsla en uitleg waarom niet, schieten ze met name van het alcoholverhaal in de lach. De ban is gebroken en vanaf een uur of 8 babbelen we er rustig op los. De gespreksonderwerpen zijn in het begin luchtig (wat we voor werk doen, hoe ik hier verzeild raak, etc.). Als echter gevraagd wordt naar de cultuur in Europa, is dit een opening naar een enorme diepgang in het gesprek dat uiteindelijk uitmondt in een 5 uur durend gesprek over spiritualiteit, het leven en psychologie. Het uitwisselen van inzichten, ervaringen, hun opleiding (allemaal doktoren volgens de traditionele Indiase manier) en de heerlijke discussies doen me nu nog duizelen. Dit soort discussies zijn voer voor me en de laatste discussie die ik op zo`n diepgaand niveau had was alweer een kleine 2 jaar geleden. Onvermoeid gaan we verder, ver in de nacht begint de vermoeidheid en de alcohol bij iedereen toe te slaan. Aangeschoten, en ik nuchter, zoeken we ieder onze kamer op, nadat we natuurlijk elkaar uitgebreid hebben bedankt en afscheid hebben genomen.

De volgende dag is zwaar. Met nauwelijks 2 uur slaap in mijn benen gaat de wekker alweer om 0700u. Om 0800u staat de bus voor de deur en ik mag instappen. Na wat andere mensen opgehaald te hebben, gaan we naar de eerste bestemming van die dag: De Birla Mandir Tempel (Birla Mandir Temple). Via kronkelige en nauwe straatjes vinden we onze weg naar boven. De tempel is aan de buitenkant een waar plaatje. Geheel in wit opgebouwd, steekt het prachtig af tegen de rots waar de tempel opstaat. Toch voelt alles niet goed aan binnenin de tempel en na 20 minuten sta ik buiten. Buiten aangekomen raak ik spontaan in gesprek met een mede amateur-fotograaf, wat leidt tot alweer nieuwe leuke weetjes over fotografie.
Ik besluit door dezelfde kronkelige straatjes naar beneden te gaan en ik waan me haast weer in China. Beneden aangekomen nestel ik me op een trapje en relax even. Ik schrik op wanneer een meneer vanuit dezelfde toeristengroep naast me komt zitten, maar al snel raken we aan de praat. Op een gegeven ogenblik neemt het gesprek een hele verrassende wending, wanneer me gevraagd wordt of ik getrouwd ben. Dat ben ik niet, waarop enkele vervolgvragen gesteld worden die over een huidige vriendin, vorige huwelijken en kinderen betrekking hebben. Na dit gesprek introduceert de man me aan het zusje van zijn vrouw. Een hele leuke meid, met een leuke uitstraling en dito glimlach. Als snel heb ik flashbacks naar mijn bijna uithuwelijking in Lijang. De man moet met zijn familie echter een andere bus in en we nemen afscheid. Daarna raak ik met een ouder stel in gesprek, dat uit Buenos Aires komt en een rondreis door Argentinië maakt. Het klikt direct met het paar en het gesprek loopt zelfs door als we de bus instappen naar de volgende bestemming: Een of ander museum.

Aangekomen daar, betreed ik dat museum en ik besef direct waarom ik een schurfthekel heb aan de meeste musea; Er valt niets te zien, behalve wat iconen van iemand die een land heeft mogen leiden. Ik ga naar buiten toe, zet me neer en bekijk de mensen die voorbijlopen.
Het is een bonte verzameling van mensen die voorbij trekt. Vrouwen en mannen in typische moslimkledij, schoolkinderen (die mij verbaasd aankijken, zwaaien en aan mijn beenharen willen voelen), vrouwen gehuld in prachtige kleuren, de blanke toeristen, een legertje Senegalezen die de gangsters uithangen en natuurlijk de buschauffeur van onze bus.

Was mijn taxichauffeur erg, deze chauffeur kan er ook wat van. De trip naar onze volgende bestemming leidde ons naar wat tuinen. De chauffeur moet gedacht hebben `ik heb een grote bus, dus ik mag alles`. Hij crosst overal door, ontziet niets of niemand en is gewoonweg voor een Indiër asociaal in het verkeer. Mensen die rennend oversteken? De chauffeur trapt zijn gaspedaal extra in en mompelt teleurgesteld iets wanneer de mensen (gelukkig) niet geraakt worden. Die dag heeft de chauffeur minstens 3 voertuigen geraakt en heeft hij de gehele dag lopen te schelden en te tieren als een bullebak. Welkom in India.
Bij de volgende bestemming aangekomen vind ik de tijd te kort en de entree te duur om de betreffende tuinen te bekijken. Ik blijf buiten zitten, net zoals het Argentijns echtpaar en we raken flink aan de praat. Het mondt uiteindelijk uit tot een erg leuk gesprek en als de man in de gaten heeft dat ik een zwak voor Boca Juniors heb, gaan alle remmen los; Hij is namelijk ook fan van Boca. Hij vraagt me vervolgens de oren van het lijf over NAC en ik denk dat we een nieuwe NAC fan in Argentinië hebben. Daarna gaat de groep wat eten.

De volgende bestemming is een of ander vaag automuseum, waar ik en de Argentijnse vrouw ook maar niet naar binnen gaan. De man doet dit wel en komt 10 minuten later (en 120 Rupees armer) teleurgesteld terug. De vrouw ziet dit en vraagt wat er aan de hand is. De man zegt het met een mooie beeldspraak `Ik betaal 1 miljoen Dollar om naar de maan te mogen. Ik denk naar de maan te gaan, alleen is de maan nagebouwd in een loods waarop het bordje `maan` staat. Zo ook hier`. De vrouw schatert het uit en vraagt aan haar man `Waar zijn we?` en de man antwoordt met een glimlach op zijn gezicht `India`. Ze zien mijn verbaasde gezicht en leggen uit dat de vraag en het antwoord voor hen een rituele opkikker is.
We worden de bus in gedirigeerd en we gaan naar onze volgende bestemming: Hyderabad Zoo. Echter, de tijd is hier ook te kort en ik besluit de omgeving te verkennen en wat foto`s van mensen te maken. Het zijn erg mooie plaatjes geworden! Het Argentijns echtpaar heeft hetzelfde idee opgevat als ik en al snel gedragen we ons als ware Japanners en wisselen we tips en trucks uit. Opeens loopt er een man naar me toe. He, die is bekend! De `uithuwelijking man`! We begroeten elkaar hartelijk en na verloop van tijd vraagt de man of ik op de foto wil met zijn familie. Geen probleem, dus ik word vereeuwigd met de familie. Nadien komt de vraag of ik niet alleen op de foto wil met de eerder genoemde meid. Ook geen enkel probleem en we worden ook vereeuwigd. De betreffende jonge dame straalt na afloop letterlijk, bedankt me en geeft me een zoen op de wang. Aangezien het hele tafereel wat mensen heeft aangetrokken, word ik flink rood, wat weer leidt tot gelach en gefluit. Aangezien we weer verder moeten, nemen we definitief afscheid van elkaar. Sorry meid, ik ben toch niet de ware voor je 😉

Dan uiteindelijk de laatste bestemming: Voor mij een hernieuwde kennismaking met het Golconda Fort. Daar aangekomen nemen we het er lekker van en ik leid ze als een ervaren gids rond. Veel te laat keren we terug bij de bus en het is haast grappig om te zien hoe alle Indiase mensen kwaad op ons zijn. Pech, wij mogen ook eens een keer te laat zijn. Na het fort keren we terug naar Hyderabad en uiteindelijk arriveer ik om 2000u in het hotel.
Ik kom binnen en ik word direct aangeschoten door de hotelbediende met de vraag hoe het was. We raken in gesprek en ik geef aan dat ik diezelfde morgen vertrek. Spontaan geeft hij me een hand en spreekt de wens uit dat ik een leuke tijd in Hyderabad heb gehad en dat het verder goed met me gaat. Aangezien hij de volgende dag niet werkt en hij me als een van de weinigen in het hotel goed geholpen heeft, geef ik hem een flinke fooi. Voor iemand die oprecht mensen probeert te helpen heb ik meer over dan iemand die zijn zakken probeert te vullen. Nadat hij me wat tips heeft gegeven, zoek ik het restaurant op en eet een overheerlijke basic maaltijd. Vervolgens keer ik terug naar mijn kamer en val in een diepe slaap.

Diezelfde nacht wordt ik gewekt door een telefoontje uit Nederland:Ted die me belt en waarschijnlijk probeert te vertellen dat NAC gedeeld tweede staat. Erg goed nieuws om te horen! Helaas is de verbinding ruk en verstaan we elkaar niet. Ik val verder in slaap, word wakker om 0700u, pak mijn spulletjes na de douche en ik check uit. Via een riksja bereik ik de luchthaven en met een flinke vertraging arriveer ik tegen de middag in Bangalore.
Wanneer ik het vliegveld afloop en Mr. Ramesh mij enthousiast begroet en oprecht vraagt hoe het was, gaat de gedachte door me heen `eindelijk thuis`. Ik schrik ervan… Nog maar `fresh` een maand in India en Bangalore is als een tweede thuis voor me geworden. De gesprekken onderweg naar het appartement gaan over koetjes, kalfjes en de Indiase nationale obsessie voor cricket (India speelt op dat moment een belangrijke wedstrijd). Mr. Ramesh zet me thuis af en als ik binnenstap ben ik blij dat ik mijn schoon bed en mijn schone douche kan instappen.

Nadien log ik aan op MSN en ik krijg het ene bericht na het andere. Strekking: `Blijf aub in India`. Sinds ik weg ben presteert NAC buitengewoon en staan we gewoon tweede. Zolang we maar niet van die hooggevallen Alkmaarder arrogantie krijgen vind ik het best. Ik log af en ik zoek lekker de fitnesszaal op. Tijdens het fitnessen laat ik het weekend nog langs me heen schieten. Ja, er waren wat minder leuke ervaringen bij, maar toch overheerst het gevoel dat ik een prachtig weekend heb gehad en dat ik mooie en indrukwekkende gesprekken heb gehad en op het juiste moment de juiste mensen ben tegengekomen. En die minder leuke dingen? Ik denk maar zo: `Where are you now? India!`. Glimlachend denk ik aan de woorden van David terug.

Copyright 2003 - 2021 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer