Een indrukwekkende dag en… Yakboterthee….

Tibet, Lhasa

Zo, het was een redelijk druk dagje in Lhasa. Allereerst mijn excuses voor de bondige en saaie weblog en de nodighe taalvauten. Ben nogal moe en verlang eigenlijk naar mijn bed. Maar eej, wat is een dag zonder nieuws vanuit China voor jullie? Juist ja… Helemaal niets 😉 Ik zal eerst eens beginnen bij gisterenavond, toen het etentje met de gehele groep op het programma stond. We zijn allereerst naar het Dunya restaurant gegaan, dat gerunned wordt door een Nederlands echtpaar. Het eten was er enorm lekker en na twee uur dineren ben ik lekker naar het hotel gegaan en ben ik mijn bedje ingedoken.

Vanochtend werd ik extra vroeg wakker, want er stond een nogal erg grote voettocht door Lhasa op het programma. Allereerst ben ik te voet vanuit het hotel naar een voetbalstadion in het zuiden van Lhasa gelopen. Na een tocht van 3 kilometer kwam ik er uiteindelijk aan en na een uurtje gegroundhopped te hebben (waarbij ik ook nog eens voetbaltrainer in het stadion mocht spelen) ben ik naar het Barkhor Area gegaan, wat bekend staat als een van de oudste gedeeltes van Lhasa.
Barkhor is werkelijk prachtig om door te dwalen. Smalle steegjes, typisch Tibetaanse huizen, aardige mensen en veel tempels en moskeeën bepalen het unieke karakter van deze wijk. Ik heb allereerst geprobeerd om de Stadsmoskee van Lhasa binnengekomen, maar ik werd na 5 minuten de deur gewezen. Ik was geen moslim blijkbaar… Hierna ben ik naar de Lho Rigsum tempel gelopen, waar ik hartelijk onthaald werd door een oude monnik. Hij liet me de tempel zien, wilde even aan mijn beenharen plukken en gaf me (gelukkig) gewone thee. Na veel handgebaren gepraat te hebben, heb ik afscheid genomen en ben ik naar een volgende -iets kleinere- tempel gelopen. Daar was weinig te beleven, dus ik ben naar de Gyume- en de Meru Sarpatempel gelopen. Bij een van de tempels was, behalve een drukkerij, weinig te beleven en bij de andere tempel heb ik werkelijk mijn ogen uitgekeken. Een prachtige gebedsruimte, indrukwekkende relekwieken en erg aardig monniken zorgde ervoor dat ik ruim een uur door het complex heb gelopen.

Hierna neem ik naar de Jokhang tempel gelopen, heb een kaartje voor omgerekend 7 Euro gekocht en ben een van de belangrijkste tempels van Tibet ingelopen. Na een uur door de slaapruimtes, gebedsruimtes en andere ruimtes gelopen te hebben, vond ik het tijd voor een pauze. Ik zette me op een stoel en wilde wat uitrusten. Opeens springt daar een leuk uitziende Chinese dame voor me, die zich hartelijk in erg goed Engels aan me voorstelt. Ach, we zien wel waar het schip strandt, dus ik ga het gesprek met haar aan. Achteraf hebben we ruim 1 uur in de brandende zon over Tibet gepraat. Mijn nieuwe Chinese vriendin zegt op een gegeven moment dat men een ceremonie uit gaat voeren die slechts een paar keer per jaar uitgevoerd wordt. Haar vraag: Heb ik zin om er aan deel te nemen? Ik zeg natuurlijk volmondig “ja” en zij gebaart en dat we er snel naar toe moesten gaan. Het was een ceremonie, waarbij een bepaald aantal mensen rondom een uiterst heilig beeld mochten lopen -onder “gemompel” van monniken- en het beeld mochten aanraken en daarmee een wens mochten doen.
Wij waren een van de gelukkigen en de monniken deden een soort van zegen over ons, waarna we rondom het beeld rond mochten lopen en een wens mochten doen. Tja, wat mijn wens was? Euhm… Dat zeg ik niet… Maar goed, na deze indrukwekkende gebeurtenis was het nog niet over… Sommige monniken hadden blijkbaar les, en na een beetje gepraat mochten we -schijnbaar ook weer bij hoge uitzondering- eventjes de les gadeslaan. Het was een rare gewaarwording om dat te zien, wat niet echt te omschrijven valt. Iedere monnik zat als het ware in zichzelf te mompelen, onder toezicht van hun leermeester (die hen ook van tips voorzag).

Nadat we dit gadegeslagen hadden, werden we verzocht om de les zaal te verlaten, waarna we door de gehele tempel richting Potala zijn gelopen. Aangezien de Chinezen voor buitenlander te strenge eisen hanteren om het complex binnen te komen, zijn we het complex rondgelopen. Na een parkje bezocht te hebben, waarbij we flink hebben gepraat over Europa, China en de cultuurverschillen, zijn we naar een tempel gegaan die ik eerder had bezocht. Aangezien de tempeldeur op slot was, maar een trapje open, zijn we naar boven gesneaked. Daar verbaasde zij zich over het uitzicht. Net toen madame wat foto’s wilde nemen, kwam er een monnik naar boven. Ik had de gedachte dat we gedonder zouden krijgen, maar de monnik begon een gesprek met haar aan te gaan en nodigde ons nota bene uit om een gebed bij te wonen.

Vol verbazing werden we naar een zaal begeleid, waar we in een hoekje werden gezet en het gebed met open mond gadesloegen. Na ruim een half uur ernaar gekeken en geluisterd te hebben (waarbij je echt moeite moet doen om niet in een soort van trance te geraken), was het gebed afgelopen en werden we uitgenodigd om wat thee met wat monniken te drinken. Aangezien het meeste van het gesprek in het Chinees ging kon ik er weinig van verstaan. Ik kreeg wel Yakboterthee aangeboden, waar ik letterlijk bijna van over mijn nek ging. Toch heb ik, uit beleefdheid, het hele goedje opgedronken, maar dat is ook de laatste keer. Tegen 9 uur werden we vriendelijk de tempel uitgekicked.

Nog over de cultuurverschillen… Het is leuk om te zien hoe erg de mensen beinvloed worden door de Chinese overheid. De Chinese dame vond bijvoorbeeld de invasie van Tibet een bevrijding van het land en Tibet is altijd al een onderdeel geweest van China. Daarnaast vond zij dat Taiwan een opstandige provincie was en dat de regel dat er maar 1 kind per gezin mag zijn, een erg goede regel is. Het biedt, volgens haar, iedereen gelijke kansen. Op mijn antwoorden op haar vragen over Europa (de manier waarop mensen leven, de sociale structuur in Nederland, problemen die we in Nederland kennen en de manier waarop mensen leven) reageerde ze nogal verbaasd maar ze begreep gelukkig wel, na enige uitleg, waarom wij in Europa anders leven dan in China.

Momenteel zit ik in een internetcafe en waarschijnlijk ga ik dadelijk met een groepje Chinezen wat drinken. Morgen staat er een redelijk zware expeditie naar een klooster 50km buiten Lhasa op het programma: We gaan een van de oudste kloosters in Tibet bezoeken, die op ruim 4500 meter hoogte ligt. Als ik het overleef, horen jullie morgen meer van me!

Copyright 2003 - 2021 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer