Een dag vol tegenstellingen
De vierde en laatste dag in Moskou was een dag vol met tegenstellingen. In de eerdere dagen viel het me op dat Rusland een land vol tegenstellingen is; Prachtige gebouwen, kathedralen bekleed met goud, maar toch enorm veel armoede. Deze tegenstelling bleek ook later op de dag…
Loes, Lieke en ik togen in alle vroegte naar het Nationaal Historisch Museum aan het Rode Plein. Dat museum was echter dicht, omdat enkele bejaarde Russen een demonstratie voor de herinvoering van het communisme aan het voeren waren. Ik was toch wel benieuwd naar de persoonlijke beweegredenen van een van de demonstranten, dus ik wilde de discussie met hem aangaan. Wat bleek? De man verstond een beetje Engels en kon het ook nog eens spreken. Uit zijn relaas bleek dat de ietwat oudere Rus enorm veel problemen had met de economie en de politiek die na de val van het communisme opkwamen. Momenteel was alles in Rusland oneerlijk verdeeld en leden mensen aan grote armoede. Ten slotte probeerde de man me enthousiast te overtuigen van het feit dat het communisme een systeem was waar je wat mee kon en dat het voor de wereld maar beter was dat Rusland weer het communisme omarmde. Na wat over en weer gepraat besloot ik een mooi souvenir te kopen (die de demonstranten natuurlijk ook verkochten) en togen Loes, Lieke en ik richting enkele gebouwen die we nog niet op de foto gezet hadden.
Nadat we dit hadden gedaan, besloten we de wat exclusievere winkels in te gaan om te kijken in hoeverre de prijzen aan het westen aangepast waren. We kwamen met schrik een eerste winkel uit; Een zomerjas die ik wel leuk vond, was omgerekend ruim 3000 Euro waard! Sorry, dat zit absoluut niet in mijn budget. We liepen, een beetje beduusd van de prijs de winkel uit en togen richting het indrukwekkende warenhuis GOEM. In de dagen dat ik door Moskou liep, zag ik her en der wat bedelaars staan, maar ik besteedde er niet echt veel aandacht aan. Terwijl we richting de GOEM liepen, passeerde ik een oude mevrouw, die aan het bedelen was. “Niets bijzonders”, zou je denken, maar toen ik op dat moment die mevrouw zag, werd er iets in mij omgeschakeld.
Die mevrouw had vingers die letterlijk voor de helft afgerot waren. Haar kleren zagen er niet best uit, maar ze had toch iets over haar heen wat me deed denken aan iemand die haar leven lang had gezwoegd en nu aangewezen was tot bedelarij. Ik bedacht me op dat moment de pracht en de praal die Rusland bezit…. Kathedralen bekleed met goud, een kleine groep mensen die alle rijkdom heeft… Maar ondertussen leeft het grootste gedeelte van het Russische volk in of tegen de armoede aan. Misschien dat ik dit alles op dat ene moment op deze ene mevrouw projecteerde, maar ik bedacht me geen moment, pakte mijn portemonnee en gaf al mijn kleingeld aan deze mevrouw. Toen ze al het kleingeld in haar hand zag liggen, keek ze er allereerst beduusd naar, maar dat veranderde snel. Ze keek op en keek me dankbaar aan. Ze stopte het geld weg en vloog me daarna zelfs om mijn schouders. Ze stamelde iets, sloeg vervolgens een kruisje en pakte, al mompelend, mijn handen vast. Ik weet niet wat ze mompelde…. We vervolgden uiteindelijk onze weg naar de GOEM, alwaar we een uurtje verbleven.
Na dit uur besloten we terug te gaan naar het hotel om iets te eten en om vervolgens de markt bij Ismajlovski Park op te gaan. We liepen het hotel uit, sloegen links af en volgde de menigte naar de markt. Bij de ingang aangekomen betaalden we entree en betraden we de markt. De markt van Ismajlovski Park zou niet in de Efteling misstaan. De entree lijkt namelijk net op de ingang van een attractie en de markt zelf is een bonte verzameling van allerlei gezellige houten gebouwen en kraampjes. Dat de markt bezoekers van ver buiten Moskou trekt, blijkt wel uit de bussen de we voor de markt zagen staan: Kazachstan, Oekraïne en zelfs Mongolië en China waren vertegenwoordigd!
We togen vol verwachting de markt op en we werden al snel aangeschoten door diverse handelaren. Al snel bleek dat het afdingen tot een traditie op deze markt hoorde, dus Loes, Lieke en ik probeerden ons beste beentje voor te zetten om zaken zo gunstig mogelijk mee te krijgen. Een van de handelaren bood me een typisch Russische wintermuts aan, voor “slechts” 900 Roebel… Dat vond ik wel iets te veel van het goede, dus ik wilde doorlopen. De handelaar wilde weten waarom ik geen interesse had in dit typisch Russische product en na enige uitleg verlaagde hij zijn bod tot 450 Roebel. Dat vond ik nog teveel van het goede en ik gaf bezorgd aan dat ik dat ding de douane niet door zou krijgen. Hij vroeg me voor hoeveel ik hem mee wilde nemen en uiteindelijk vond we beide 250 Roebel wel acceptabel. Ik had de smaak te pakken en uiteindelijk kocht ik nog eens 17 muziek CD’s (waarvan 10 origineel) voor een meer dan schappelijke prijs, 1 Matroesjkapop, wat ansichtkaarten, diverse speldjes en een icoon ei. Nadat de koopjesjacht van ons drieën over was, besloten we Ismajlovski Park eens te verkennen.
Het park is enorm uitgebreid en je kan er lange tijd in lopen zonder iemand tegen te komen. Af en toe leek het net alsof Loes, Lieke en ik ons in een verlaten bos bevonden. Na enige tijd lopen kwamen we enkele kerkjes tegen, die door de beide dames natuurlijk bezocht moesten worden. We pasten ons aan de gebruiken aan en betraden de kerkjes, die er van binnenin aardig uitzagen. Via een grote ronde, kwamen we uiteindelijk uit op de grote vijver die voor ons hotel lag. Aangezien we nog anderhalf uur hadden voordat we naar Sint Petersburg zouden vertrekken, besloten we een waterfiets te huren en de vijver op te gaan. Het was best wel een komisch gezicht. Omdat we met zijn drieën waren, moest 1 iemand van ons op de romp van de fiets plaatsnemen. Loes was de lichtste van het stel, dus mocht zij voorop. Daar gingen we dan… Drie Nederlandse dwazen die even met een waterfiets de vijver opgingen. Diverse Russische mensen keken ons verbaasd aan en lagen vervolgens helemaal in een scheur. Diverse Russische mensen meerden hun bootjes aan de waterfiets aan, probeerden een gesprek te starten en boden ons wodka aan. Ik kreeg ook veelvuldig wat duimen van de Russische heren opgestoken, maar wat dat betekende… mwa… Ik was mijn handen maar in onschuld.
Uiteindelijk papten drie Russen aan en boden ons aan om wat in het café voor het hotel te gaan drinken. We besloten richting het boothuis terug te gaan en we wachtten op het groepje. Loes kreeg echter een bepaald voorgevoel dat er iets niet in de haak zat, dus ze verhoogde haar looptempo. Uiteindelijk haakten twee Russen af, maar de derde Rus, Maikel, bleef ons volgen. Uiteindelijk schoot hij ons aan en vroeg ons of we hem kwijt wilden. Met een beetje schuldgevoel antwoordden we van niet en we zetten ons op een terrasje voor het hotel. Maikel bood ons wat drinken aan en we probeerden aan de praat te komen met elkaar… Het probleem was echter dat Maikel niet of nauwelijks Engels sprak. Om toch te communiceren gebruikten we gebarentaal en tekenden we wat we bedoelden. Het gesprek ging wel aardig, maar op een gegeven moment begon deze “Maikel” aan de hand van gebarentaal te vragen of we geen fototoestel bij ons hadden om dit moment te vereeuwigen. Een beetje argwanend antwoorden we van niet en aan de hand van gebarentaal en tekeningen probeerde hij ons zaken te ontfutselen die met geld te maken hadden.
Dat was voor Loes het teken om haar bezorgdheid echt goed te uiten. Toen Maikel (voor de zoveelste keer) naar binnen liep, vroeg ze ons met klem of we terug naar het hotel wilden gaan. Een Russisch stel, dat achter ons zat, adviseerde ons om deze Maikel te dumpen. Een van de personen wist ons te vertellen dat hij vaker op deze wijze toeristen besteelt. Toen Maikel terug kwam en na een minuut of 10 weer naar binnen liep, zijn we opgestaan en weggelopen. Na 300 meter lopen, kwamen we in het hotel aan en zijn we aan het avondeten begonnen.
Na het avondeten hebben we de tassen gepakt en zijn we met de gehele groep naar het station gegaan om de nachttrein naar Sint Petersburg te pakken. ‘s Avonds in de nachttrein was het oergezellig en de volgende dag arriveerden we met de hele groep in het Venetië van het Noorden…