De Wet van Murphy…

Appartement bangalore

Om maar direct met de deur in huis te vallen: Wat een klotedag vandaag, echt de Wet van Murphy… Gisteren was er wat ge-eikel met betrekking tot het appartement, wat toen opgelost leek. De nadruk in de laatste zin ligt op `leek`, want vandaag kwam er een nieuw hoofdstuk in de zoektocht naar een appartement in Bangalore. Maar dat was nog niet alles…

Het tijdelijke appartement waar ik in sliep, bleek namelijk niet muggenbestendig. Het gevolg was dat ik de gehele nacht achter muggen heb aangejaagd en maar 2 uur slaap heb gehad. Vanochtend nam ik een heerlijke koude douche en ik voelde een vreemd gevoel in mijn maag en darmen opkomen. Een kleine 10 minuten later kon ik naar het toilet rennen, waarbij ik de details maar wijselijk bespaar en dacht aan de wet van Murphy.

Goed, ik leek alles gehad te hebben, dus maar naar het kantoor gegaan. Mede door mijn slaapgebrek, flinke maagkrampen, moeheid en een flink onrustig gevoel, was de werkdag vandaag allesbehalve productief. Daarnaast redelijk hectisch op het kantoor, dus alles kwam lekker ineens op me af. Vanmiddag stonden twee telefoongesprekken op het programma, waarbij de eerste redelijk intensief was. Ik was dus ook kapot toen ik het tweede gesprek inging en als er na dat tweede gesprek een bed voor me had gestaan, was ik er zeker ingedoken.

Maar een grote dosis positiviteit hield me op de been, want ik zou deze avond naar mijn eigen stekkie gaan! Tegen een uur of 5 haalde Ramesh mij op om me naar mijn tijdelijk appartement te brengen en de spullen naar mijn nieuwe appartement te brengen. Aangekomen op het appartement heb ik mijn koffer en mijn tassen gepakt en wilde ik enthousiast op pad gaan naar mijn nieuwe stek. `Mr. Martin, de eigenaar komt zodadelijk. Kunt u even wachten?` was de uitspraak van een van de medewerkers, die me een slecht gevoel bezorgde. Een half uur later bleek waarom. De eigenaar kwam binnen en gaf aan dat het appartement wat ik graag wilde hebben al verhuurd was aan een Amerikaan. Hij gaf daarnaast ook nog mijn Indiase collega`s de schuld, aangezien er vanuit mijn werkgever geen bevestiging was gedaan. Dikke bullshit, want ik stond er zelf bij toen de bevestiging werd gedaan. De man probeerde me voor hetzelfde geld in een ander en veel minder goed appartement te krijgen, maar daar had ik absoluut geen zin in. `Afspraak is afspraak` geldt voor mij en als dat gebroken wordt, dan is voor mij het vertrouwen weg. Het gevolg was dat er flink wat telefoontjes werden gepleegd en dat ik de auto ben ingestapt en naar het kantoor ben gereden.

Onderweg boeide het me op dat moment geen ene moer waar ik die avond zou slapen. Op kantoor? Geen probleem. Op een kartonnen doos op straat? Ook geen probleem. Omdat het me niet meer boeide, verzamelde ik misschien op dat moment nieuwe energie, wist ik de darmklachten en de moeheid te verdringen en dacht ik aan een heerlijk bed in een appartement waar ik me op mijn gemak zou voelen.

Een kleine 10 minuten later belde Bharathi me op, om te vertellen dat ze een nieuw appartement voor me had gevonden en of ik nog zin had om te kijken. Nou, laten we dat maar even doen. Aangezien de Hongaarse president momenteel Bangalore bezoekt en daardoor alle voornaamste verkeersaders afgesloten zijn, was het een complete chaos in de drukke avondspits van Bangalore, en arriveerden we met een flinke vertraging bij het appartement. Toen ik het appartement inliep, kreeg ik direct een gevoel van `nu ben ik thuis`. Je raadt het al… Ik heb het appartement genomen. Het appartement is werkelijk een plaatje, de eigenaar komt vriendelijk en tenminste betrouwbaar over en ik heb hier het gehele rijk alleen. Morgen worden er nog een hoop dingen afgeleverd, maar mijn focus ligt nu op uitpakken en mijn bedje opzoeken.

Eind goed, al goed. Toch vind ik het jammer dat Bharathi en Sumeet dit hele gebeuren zich persoonlijk aantrekken. Ze hebben zich vanavond geweldig ingezet en hebben ervoor gezorgd dat de dag positief geëindigd is. Om de dag nog positiever te eindigen, ga ik nu mijn boodschappen in de koelkast gooien, ga ik mijn spullen uitpakken en duik ik mijn bedje in. NAC – Ajax vanacht te gaan bekijken zit er voor mij dus niet in. `Hup NAC!`, maar ik droom wel van een geniepige overwinning op de Amsterdammers (alhoewel ik er een hard hoofd in heb). Hopelijk houdt de wet van Murphy eindelijk op…

Copyright 2003 - 2021 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer