De watervallen van Foz do Iguaçu
Met recht kan ik zeggen dat de watervallen van Foz do Iguaçu een van het mooiste schouwspel is dat ik ooit in mijn leven heb gezien. De watervallen, die gedeeltelijk op Braziliaans en Argentijns gebied liggen, zijn imposant, indrukwekkend en overweldigend. Voor mijn reis las ik de positieve commentaren in de folders en dacht “Mwa, zo’n vaart zak dat wel niet lopen”… Nou wel dus, vooral als je aan de Argentijns kant loopt voel je jezelf even klein en nietig.
De naam Iguaçu betekent in de indianentaal Guaraní “groot water”. Volgens een legende van dit indianenvolk was de maagd Naipi uitverkoren om de waterslang god M’Moy te trouwen; De god M’Moy was een waterslang en Naipi zou door een offering aan de goddelijke waterslang met hem trouwen. Naipi werd echter verliefd op de indiaan Tarobá en hij op haar. De geliefden besloten met een kano over de rivier te vluchten voordat de god met Naipi kon trouwen. Toen de god M’Moy ontdekte wat er was gebeurd, zette hij de achtervolging in in de vorm van een grote slang. Op de plek waar hij ze vond boorde hij zich in de grond, waardoor een grote afgrond ontstond. Naipi veranderde hij in een steen die voor altijd door het water geslingerd zou worden, en haar geliefde in een palmboom aan de oever. Naipi en haar droomman werden hierdoor gedoemd elkaar tot in de eeuwigheid te aanschouwen, zonder elkaar ooit aan te kunnen raken.
Ik heb zat palmbomen en stenen gezien, maar kon helaas niet zien wie Naipi en Tarobá waren. Dat maakte voor mij niet uit, want het schouwspel was imposant. In totaal zijn de watervallen 2,7 kilometer breed en vallen tot 82 meter naar beneden. Het bekendste deel van de watervallen is de “Garganta do Diablo” (keel van de duivel), een grote halfronde waterval van 150 meter breed waarin het water 70 meter in de diepte stort. Recht over dit punt gaat bovendien de grens tussen Argentinië en Brazilië, waardoor het grootste deel van de watervallen in Argentijns gebied ligt. Het water stroomt echter weg van Argentinië, waardoor het meest complete uitzicht van de Braziliaanse kant te zien is.
Eerst bezochten we de Argentijnse kant, waarbij je echt tussen en langs de kleinere watervallen loopt. Het prachtige schouwspel en het donderende geraas van het water is onbeschrijfelijk. De Garganta do Diablo wilde ik ook eens van dichtbij zien, dus besloot ik met een gedeelte van de groep de speedboot te nemen, die ons enkele meters van de watervallen af bracht. Door het geraas van de watervallen kun je niets meer horen en de hoeveelheid water zorgt ervoor dat je zeik- en zeiknat wordt. Toch was het een geweldige ervaring, met een geweldig zicht op het geweld dat Moeder Natuur ten toon spreidt.
Vandaag was het tijd voor de Braziliaanse kant, waar je een adembenemend uitzicht hebt op de Argentijnse kant. Lekker sjokkend en slenterend vergaapte ik me aan de mooie doorkijkjes, maar ook aan de mooie flora en fauna. Het stikt er van de vlinders en beesten die gewoon brutaal het eten van de tafel jatten. Dolle pret en hilariteit alom dus!
Inmiddels weer terug in het hotel aangekomen en ik maak me op voor de tocht naar Pantanal; ‘s Werelds grootste moerasgebied, dat op een kleine 18 uur rijden met de bus hier vandaan ligt. Als ik over anderhalve dag niet een sardientje die bus uitkom, weet ik het ook niet meer…