Bizarre toestanden na aanslagen in Bangalore
In Bangalore zijn er momenteel echt bizarre toestanden aan de gang. Het minst erge is dat elektriciteit en diesel sinds een kleine 4 dagen op rantsoen zitten. De overheid bepaalde vorige week dat het stroomverbruik in Karnataka (provincie waar ik momenteel verblijf) met 20% teruggeschroefd wordt en ‘s avonds gaat de stekker er letterlijk uit. Het is echt bizar om te zien dat alles op straat donker is. Voor mij betekent het dat ik ‘s avonds niet meer kan internetten, maar gelukkig is er een noodaggregaat die ervoor zorgt dat ik mijn laptop kan gebruiken, de koelkast blijft draaien en dat er in de woonkamer en slaapkamer 1 lamp het doet.
Die noodaggregaat heeft batterijen, echter andere aggregaten draaien op diesel. Nadat het energierantsoen was afgekondigd, snelden mensen naar de pomp om diesel in te slaan. Tel daarbij de verlaagde invoer van diesel in India en de stijgende prijzen van diesel, en het zorgt ervoor dat mensen maximaal 10 liter diesel per tankbeurt mogen tanken.
Ik moet eerlijk gebieden dat met name het energietekort wel iets heeft. Kaarsje bij de hand, goed boek erbij en ik heb ineens contact met de buren van het andere gebouw. Grappig om te zien hoe afhankelijk mensen van elektriciteit zijn, met name de TV- en computerapparatuur bepalen ons leven. Ik wen er maar aan, want ik verwacht deze situatie ook in Nederland binnen nu en 2 jaar.
Dan mijn blog over de bom aanslagen in Bangalore. Afgelopen vrijdag zijn er tijdens deze aanslagen acht bommen ontploft, waarbij wonderbaarlijk slechts één dode is gevallen. Het bizarre is dat ik alles van dichtbij heb meegemaakt. Toen de eerste twee bommen van de aanslagen ontplofte, bevond ik me, samen met wat collega’s, een kleine 400 meter van de plaats waar beide ontploffingen plaats vonden; op een plein voor The Forum (een groot winkelcentrum). We hebben door de paniek en het geluid er iets van meegekregen en zijn dus de taxi ingedoken en hebben ons uit de voeten gemaakt. We zijn per taxi naar het kantoor gegaan en kwamen daar aan toen de laatste bom ontplofte.
Op het kantoor aangekomen merkten we de impact van zo’n aanslag. Mensen liepen gehaast en gestrest rond, er waren groepjes collega’s die zich achter schermen nestelden en mensen hadden hevige discussies. We zijn direct naar de afdeling gegaan en het was ‘grappig’ (ik weet het: Mijn stopwoord is in deze een verkeerd woord) om te zien hoe mensen reageerden op de situatie; Veel mensen reageerden paniekerig en gestrest, een kleine groep bleef er nonchalant onder. Het is ook bijzonder te zien hoe de sociale processen gaan na dit soort aanslagen, en met name de roddel- en geruchtenstroom die op gang komt. Het begon met 4 bomaanslagen, en uiteindelijk eindigde het met 16 bomaanslagen, rond de 200 doden en meer dan 1000 gewonden. De mensen en situaties waar hij geen controle op heeft… Het blijft een boeiende combinatie om te zien. Op het kantoor merkten Sumeet en ik de paniek en we zijn direct op het management afgestapt met het advies om mensen gerust te stellen. Dat gebeurde door een crisisberaad met het management te houden. We hebben vervolgens alle 400 medewerkers bij elkaar geroepen en de situatie uitgelegd en we hebben tegen de mensen aangegeven om in het kantoor te blijven. Bellen mocht, contact leggen met thuis was geen enkel probleem en na een half uur waren de mensen gerustgesteld en keerde de rust weer.
Tijd om te werken dus… Echter kreeg ik een nog bizar verhaal rondom de aanslagen te horen. Een van mijn collega’s zat aan de telefoon, kreeg grote ogen en sloeg haar hand voor haar mond. Iets was er dus aan de hand en ik besloot naar haar toe te gaan. Enkele seconden later hing ze op en verteld me dat op het plein waar we ons eerder bevonden een bom was gevonden die niet was afgegaan. En om het nog meer bizarder te maken: Die bom scheen een flinke bom te zijn, die op 10 tot 15 meter lag waar wij ons bevonden en af had moeten gaan op ongeveer het tijdstip toen we er waren. Toen ik het hoorde, was ik wel redelijk aangeslagen en allerlei gedachten schieten door je hoofd. “Stel dat…” was de eerste en “Ik ga gewoon door met mijn dagelijkse routine” was mijn laatste. Achteraf bleek dat er een bom in de buurt van mijn appartement en een andere bom in de buurt van het werk ontploft was. De bom op het plein, die niet was afgegaan, was een zogenaamde ‘dirty bomb’; Eentje met spijkers, glasscherven en meer van dat soort onzin. Dan krijg je toch wel een klap in je gezicht als je beseft dat die bom af had gegaan, terwijl je zelf op dat plein was.
Op de terugweg naar mijn appartement merkte ik op straat weinig van de aanslagen. Mensen reageerden normaal in het verkeer (verhit, mensen van de sokken rijden, riksja’s die door de straten scheuren) en het was dezelfde drukke vrijdagavondspits. Op de terugreis naar mijn appartement werd ik vergezeld door Sumeet en, gezien het contact dat haast vriendschappelijk te noemen is, we belandden al direct in een discussie over de bomaanslagen. Sumeet gaf aan dat hij het hele weekend maar thuis zou blijven, en ik had zoiets van “Wat?!”. Ik heb echt iets van “deze dingen zijn gebeurd en ik ga verder met mijn leven”. Wat heb ik eraan om alleen thuis te zitten? Wat heb ik eraan om me bang op te sluiten? Wat heb ik eraan om te gaan piekeren wat er kan gebeuren als ik naar buiten ga? Wat heb ik eraan om me te laten leiden door angst, mijn emoties en misschien wel woede? Als mijn tijd is, dan is mijn tijd er. Het houdt echter niet in dat ik niet oppas wat er in mijn omgeving gebeurd…
Dus vandaag ging ik met Sunila naar de bioscoop om “Batman, The Dark Knight” te kijken. Lekker even VIP class een filmpje kijken (en dan echt VIP class; Persoonlijke bedienden, gratis eten en drinken, lekkere luierstoel, huiskamergevoel). De film was OK, maar dat was niet het hoogtepunt van vandaag.
Denk je het bizarre gehad te hebben, houd je vast. Net nadat de film is afgelopen, zie ik dat Sumeet me tot 4 keer toe heeft geprobeerd te bellen. We lopen de in- en uitgang van The Forum uit, zien we een straatafzetting en wat agenten gestresst rondlopen. Blijkt er 5 minuten nadat ik eerder die ochtend via die ingang The Forum inliep een verdacht pakketje gevonden te zijn. Inderdaad… Er zat een explosief in dat enkele uren later af had moeten gaan. Dat is echt bizar. Sunila gaf ook direct en emotioneel aan dat we een beschermengel op onze schouders hebben.
In de maanden dat ik in India zit heb ik echt bizarre dingen meegemaakt; Ik vraag me nu echt af wat ik de komende twee-en-een-halve week voor de kiezen krijg. Nee, ik verzoek de (Hindoe-, Islam, Katholieke of andere) Goden maar niet. En vanavond ga ik toch maar eens onder mijn bedje kijken of er geen explosief onder ligt… Om een of andere reden trek ik bommen de laatste dagen aan…