Little Tibet in India

Bylakubbe: Tibetaanse vluchtelingenkampen

Veel mensen van buiten India die van de marktstad Madikeri naar Mysore onderweg zijn, of omgekeerd, krijgen onderweg een aangename verrassing. Midden het groene landschap in het zuidwesten van de provincie Karnataka wonen namelijk enkele duizenden Tibetaanse vluchtelingen. Zo word je het ene moment omgeven door Indiase invloeden en een half uur later waan je jezelf in het mystieke Tibet. In de Lonely Planet zag ik de betreffende teksten staan en nieuwsgierig dat ik ben toog ik er afgelopen zaterdag op uit om de Tibetaanse vluchtelingenkampen in de buurt van Bylakuppe te bezoeken.

Aangezien Bylakuppe ver achter Mysore ligt, besloten Mr. Ramesh en ik dat het verstandig was om tegen half 7 ’s ochtends te vertrekken. Zo gezegd, zo gedaan en met een typisch Indiase vertraging van een kwartier vertrokken we om kwart voor 7 van mijn huis. In een recordtempo doorkruisten we Bangalore en een half uur later reden we op de snelweg naar Mysore. Mr. Ramseh had er zin in, want hij wist, tot zijn eigen verbazing, een half uur lang 140 km per uur te rijden. Wat er allemaal niet uit die Tata Indigo wagen kan komen…
Een trip buiten Bangalore moet traditioneel ingeleid worden bij de Coffeer Day en ik was dan ook met name verrast dat Mr. Ramesh 5 minuten van te voren aangaf dat de Coffee Day eraan zat te komen. Na de auto geparkeerd te hebben en de bestelling geplaatst te hebben, zat ik even later aan een heerlijke cappuccino met een sandwich Chicken Tika. Heerlijk als ontbijt, vooral als het zonnetje lekker op je schijnt.
Aangezien Mr. Ramesh zelf niet zo’n fan is van de Coffee Day, besloot ik de andere restaurantjes af te struinen, op zoek naar hem. Terwijl ik dit deed kwam ik tot mijn eigen verrassing 4 Tibetaanse monniken tegen, die blijkbaar onderweg waren naar hun thuisbasis. Een Tibetaanse begroeting en een glimlach was de eerste positieve nieuwe kennismaking met de Tibetaanse vriendelijkheid. Een gigantisch leuk begin van de dag en nadat ik Mr. Ramesh gevonden had togen we via Mysore naar Bylakuppe.

Een kleine 3 uur later arriveerden we daar. De aankomst is haast idyllisch te noemen; Door een prachtige oase van groene bomen, groene velden en glooiende heuvels verwacht je niet dat er diverse Tibetaanse dorpen zich dar bevinden. De verrassing bij Mr. Ramesh en ik was dan ook groot toen we de gouden top van de grootste tempel van het Namdroling klooster zagen. Enkele minuten later passeerden we de eerste typisch Tibetaanse huisjes en de witte en rode muren van het klooster daarbij opgeteld leken me weer even terug naar Tibet te voeren.

Blijkbaar was Mr. Ramesh ook onder de indruk van dit alles, want hij parkeerde zijn auto snel en op mijn vraag wat hij zou doen, stapte hij enthousiast zijn auto uit en vergezelde me naar het Tibetaans klooster. Het Namdroling Klooster heeft verschillende kwartieren waar de monniken huizen en om van de poort naar de binnenplaats te komen, moet je het eerste kwartier doorstrijken. Het was een prachtig gezicht; Een soort van appartementen waar het krioelde van de rood geklede monniken, de Tibetaanse deurdoeken die wapperden in de wind en het geluid van de discussies deden ons in een andere wereld terecht komen. Toen we de poort naar het centrale plein doorliepen bleven Mr. Ramesh en ik even staan. Tussen de groene veldjes en de bomen zagen we de tempel die we eerder van veraf zagen. Voor die betreffende tempel lag een ander kwartier met monniken, waar het een gezellige drukte van belang was. Onze wegen scheidden zich en ik besloot lekker alleen op ontdekkingstocht te gaan.

Die ontdekkingstocht leidde me langs de diverse tempels, de diverse kwartieren en de diverse bezienswaardigheden. Met name de tempels waren indrukwekkend; De verschillende heilige attributen, de typische Tibetaanse gelaatsuitdrukkingen van de mensen, de muurschilderingen, mediterende kindermonniken of de debatten (in het Boeddhisme verkrijg je namelijk ook inzicht door hetgeen wat je bestudeerd hebt te debatteren) voerden me terug naar de herinneringen van mijn verblijf in Tibet. Na een anderhalf uur door het complex rondgewandeld te hebben, besloot ik mijn bezoek af te sluiten door de Padmasambhava Boeddhist Vihara in te gaan, een tempel dat drie imposante gouden beelden van ongeveer 16 meter hoog. Die beelden dwingen je haast om in een kleermakerszit te gaan zitten, de beelden aan te staren en je gedachten lekker te laten varen. Dat was dan ook wat iedereen deed en na een half uur vond ik het genoeg geweest. Om een of andere reden toch weer vol met energie ging ik op zoek naar Mr. Ramesh en hadden we lunch.

Na de lunch bestudeerde ik mijn Lonely Planet. Verrek! Er zijn twee Boeddhistisch Tibetaanse universiteiten 3 kilometer van het klooster af. Mr. Ramesh zette zijn Mr. Ramesh Style in en, na aanwijzingen van een goedlachse Tibetaanse jongedame, arriveerden we bij de kloosters van Ser Jhe en Sera Mey, die op 500 meter van elkaar liggen.
Het plaatje is indrukwekkend; Twee gigantische tempelcomplexen, omringd door huizen waar 5500 monniken wonen en met allerlei scholen en tempels tussenin, benemen je adem. Mr. Ramesh parkeerde zijn auto, gaf aan te gaan slapen en ik toog erop uit. Eerst een bezoekje aan de woonwijken van het dorp. Helaas waren de huizen niet in typisch Tibetaanse bouwstijl, maar de nauwe straatjes, de binnenpleintjes en de monniken die er rondliepen waren prachtig te noemen. Zo ook het monnikkind dat vol trots voor de camera zijn puppy hond liet zien, of de oude monnik die met een blik van ‘rare gast, die blanke’ zag hoe ik een mooie foto probeerde te schieten.
Ik besloot verder te gaan en bekeek de indrukwekkende wandschilderingen op het debat plein, het indrukwekkende en diepe Tibetaans (Gelugpa) gezang, de kindermonniken die fanatiek een partijtje voetbal speelden, de kloosters en de huisjes. Daar sta je dan, een beetje Tibet in India en als een donderslag bij heldere hemel hoor je dan in perfect Engels achter je “Goedemiddag, hoe gaat het met je?”

Verbaasd draaide ik me om en ik zag een man met een westers uiterlijk voor me staan. De vraag beantwoordde ik met dat ik onder de indruk van het geheel was en er ontspon zich een gesprek. Uiteindelijk bleek de man uit Boston (Verenigde Staten) te komen en een jaar geleden neergestreken te zijn in het Sera Jhe complex. Een geweldige ervaring voor hem, met name omdat hij zich bewust tussen de Tibetanen heeft gemengd (er waren nog 10 andere Westerlingen, die hun eigen huis hebben) en het Tibetaans aan het leren is (en ook machtig is). Op de vraag hoe lang hij nog zou blijven antwoordde hij met een glimlach; “Voor de opleiding staat 18 jaar, dus wie weet. Ik bekijk het van jaar tot jaar”. Na 18 jaar heb je dus de benodigde inzichten verkregen om volgens de Tibetaans Boeddhistische leer op zoek naar jezelf te gaan en anderen te onderwijzen… Damn… We togen richting zijn verblijf, wat vrij simpel was. Goed, als monnik zijnde heb je genoeg aan een kamer van 9 vierkante meter, een bed, boeken en enkele herinneringen aan het thuisfront. Aangezien de Westerse monnik naar Mysore moest, scheidden onze wegen zich en besloot ik als afsluiter door de wijken van Sera Mey te lopen.

Sera Mey week niet af van Sera Yhe, maar een indrukwekkende gebeurtenis vond toch plaats in een grote tempel (50 bij 50 meter) die gevuld was met kinderen. Nieuwsgierig als ik was keek ik naar binnen en de kinderen bij de ingang keken verbaasd naar mij. De zaal zat afgeladen en vol met honderden kinderen, die les kregen in het Tibetaans Boeddhisme. Op een gegeven moment zetten de aanwezige leraren het welbekende Tibetaanse Gelugpa gezang in, dat met tussenpozen onderbroken werd door gezang van de kinderen. Het was een kippenvelmoment, dat je niet vaak meemaakt en moeilijk te beschrijven is.
Helaas was het allemaal te snel afgelopen, de tempel stroomde leeg en ik besloot mijn weg te vervolgen. Na wat foto’s geschoten te hebben, met monniken in handgebaren en tekeningen ‘gepraat’ te hebben en zelf op de foto gezet te zijn, besloot ik terug naar Mr. Ramesh te gaan… Het was weer immers enkele uren later…

Dus enkele minuten later stoven we het Tibetaanse gedeelte uit en zetten we de koers naar huis in. Maar, Martijn zou Martijn niet zijn als er een impulsieve actie aan zou komen. In het plaatsje Piriyapatna zag ik een markt en vroeg aan Mr. Ramesh om te stoppen. Gewapend met de camera ging ik de markt op en begon wat foto’s te schieten. Verbaasd keken de mensen me aan, toen ik echter aan een marktkoopman de foto’s liet zien, schaterde hij het uit van het lachen. Het prikkelde de nieuwsgierigheid en de foto moest door de anderen ook gezien worden. Voor ik het wist boden mensen zich aan om een foto van ze te nemen en kreeg ik de hele markt achter me aan. Tijd om echt te gaan en via de Coffee Day, hoe kan het ook anders, was ik rond 2030u thuis. Het was een heerlijke dag, waarin ik me weer eventjes op het dak van de wereld waande.

Copyright 2003 - 2021 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer