In The Loop

Men neme een onzeker minister van Internationale Zaken met lompe media uitspraken, een woeste en sarcastische media directeur, een legergeneraal die voor vrede vecht, enkele yuppen uit Londen en Washington D.C., die zich iets teveel in het politieke spel laten meeslepen, en een hooggeplaatste Amerikaanse functionaris die in het geheim een oorlog aan het promoten is. Men mixt deze mensen met de gebeurtenissen in de aanloop naar de Irak oorlog, met achterkamerpolitiek, incompetent gedrag en het goochelen met vertrouwelijk informatie. Ten slotte gooi je een hoop satire en Britse humor er tegenaan. Wat krijg je dan? Een film die “In The Loop” heet.

 

In The Loop speelt zich af in de periode die uiteindelijk zou leiden tot de militaire invasie van Irak, alhoewel dit in de film niet direct naar voren komt. Tijdens een onbeduidend radio interview maakt de Britse minister van International Zaken Simon Foster (Tom Hollander) per ongeluk de opmerking dat een oorlog ‘niet te voorzien is’. Het is een verspreking met verre gevolgen; Hij uit zijn gedachte op een eerlijke wijze en de verspreking druist in tegen de richtlijnen van hogere machten.Een van deze hogere machten is Malcolm Tucker (Peter Capaldi), in de film de rechterhand en de Communication’s Director van de Minister President, en duidelijk gebaseerd op de Brit Alastair Campbell. Tucker is wreed, uitgemergeld, heeft de ziekelijke neiging om in iedere zin te vloeken en heeft een ziedende persoonlijkheid die een doorgewinterde pitbull als een bevende Chihuaha achterlaat. Deze man staat altijd op alarmfase rood en schroomt niet om een ‘pre-emptive strike’ tegen vijandige journalisten, incompetente politici of iedereen die hij niet mag uit te voeren.

Daar komt Foster dan ook snel na zijn interview achter. Tierend, scheldend en intimiderend krijgt de arme man er van meneer Tucker van langs. Als Foster enkele dagen later per ongeluk zegt dat Groot Brittannië ‘om vrede te bewerkstelligen, de berg van het conflict beklommen zou moeten worden’, is de beer helemaal los. “You sound like Nazi Julie Andrews”, is de liefste toespeling die Tucker hem toesnauwt. Je begint spontaan medelijden met Foster te krijgen, vooral omdat hij de oorlog helemaal niet steunt.

De opmerkingen van Foster trekken hem naar Washington D.C., waar de lobby voor en tegen de oorlog in volle gang is. Daar wordt Foster, bijgestaan door een yup die alleen maar denkt aan hogerop te komen, ongewild in het politieke spel gedwongen. Aan de ene kant van de politieke arena staat de doorgewinterde havik State Secretary, terwijl aan de andere kant een generaal en een Assistant State Secretary staan. Ik ga niet al te veel verklappen, maar als je regisseur Lannucci kent, weet je dat de film geen tranen of geen happy end heeft; Een smerig spelletje van elkaar naaien, spelen en goochelen met vertrouwelijke informatie, compromissen sluiten, verkeerde informatie publiek maken en dubbele spelletjes spelen zijn het einde.

 

Toch vind ik de film sterk. Het gevloek, getier en getreiter is humoristisch, maar als je door deze laag heen prikt zie een leuk schouwspel hoe politieke spelletjes gespeeld worden en vooral wat het in het einde oplevert; Niets, want vrijwel elke hoofdrolspeler is op het einde uitgerangeerd. Dan ga je jezelf toch afvragen wat de politieke spelletjes tussen mensen allemaal opleveren. Juist; ook niets, behalve een hoop negativiteit. Hier komt ook gelijk de zwakte van de meeste mensen naar voren. Mensen willen meer en meer, en doen dat ten koste van alles. ‘In The Loop’ is gebaseerd op de aanloop van de Irak oorlog, maar -beangstigend- het kan ook een willekeurige aanloop naar een andere toekomstige oorlog zijn.

 

In de Amerikaanse versie van In The Loop zou ongetwijfeld iemand proberen het juiste te doen, om zo het goede te laten zegevieren. Wat In The Loop zo pijnlijk leuk maakt, is dat er echter geen ‘goed’ of ‘rechtvaardigheid’ is, maar dat de slechteriken op het einde tevreden naar hun bed gaan.