Uitgenodigd voor een huwelijksfeest, vrienden en bekenden die in datzelfde weekend op een voetbaltoernooi moeten spelen en een kennis die ik al anderhalf jaar niet meer heb gezien. Alle ingrediënten om eens lekker een weekendje er tussenuit te gaan en daarnaast wat onbekende stadjes te bezoeken. Dat deed ik in het weekend van Hemelvaart en ik toog eens lekker naar Duitsland.

Aldus geschiedde en donderdagochtend stapte ik in mijn auto om via mijn hotel in Hannover allereerst Henriette op te zoeken. Henriette, inmiddels moeder van een mooie kleine spruit en in verwachting van een tweede kind, had ik -samen met manlief- al anderhalf jaar niet meer gezien. Dus veel bij te praten. Natuurlijk vroeg de kleine ook aandacht en al snel hadden we elkaar gevonden met het bouwen van Duplo… Ik mocht de zaken opbouwen en de kleine van Henriette brak de zaken vakkundig af. Geweldig jong! Helaas moest ik weer te vroeg weg, om terug naar Hannover te gaan. Hier had ik dus een hotel geboekt, waar ook een sauna in bleek te zitten. De trouwe lezers raden het al: Even lekker uitgebreid een sauna pakken en vervolgens lekker en voldaan het bed in ploffen.

Tussenstop in Celle

De volgende dag stond er een leuke tocht naar Hamburg op het programma, dus snel de koffers pakken en de auto induiken om naar de Noord-Duitse stad te rijden. Je kan via de Autobahn, maar ik besloot binnendoor te rijden en twee kleine stadjes aan te doen; Celle en Lüneburg. Na een klein uurtje rijden kwam ik aan in Celle. De inwoners claimen dat het stadje tot een van de mooiste, zo niet DE mooiste, in Duitsland behoort. Leuk is het stadje wel, maar om het tot de mooiste in Duitsland te bestempelen gaat mij echter iets te ver. De kleine binnenstad heeft enkele mooie oude huizen staan en het paleis blijkt vroeger van de Nassau’s te zijn geweest. Toch kon Celle me niet echt bekoren en ik sprong mijn auto in om verder te rijden.

Verrassend Lüneburg

Na twee uur rijden kwam ik in Lüneburg aan. De parkeerplaats hoopte ik zo te vinden, maar zaterdag schijnt in Duitsland ook de nationale winkeldag te zijn. Ach, om het negatieve (geen parkeerplek te vinden) om te zetten in het positieve; Ik had een mooie gelegenheid om de stad vanuit mijn auto te zien. En ik moet eerlijk zeggen: Ik vind Lüneburg een van de leukste steden die ik in Duitsland heb gezien. Oude gebouwtjes die tegen elkaar leunen, voorgevels die als een bierbuik over de straten hangen (waarschijnlijk herinnerend aan de vele pilsners die er gebrouwen werden) en een sfeertje dat je mee terug neemt in geschiedenis van Luneburg. En die geschiedenis mag met recht kleurrijk genoemd worden. Lüneburg was vroeger een van de Hanzesteden in Europa en daarmee een belangrijke handelsplaats. Daarnaast was Lüneburg bekend om haar zoutmijnen. Het ‘witte goud’ bracht letterlijk geld in het laatje.
Tijd dus om de stad maar eens een beetje beter te leren kennen. Ik parkeerde mijn auto noodgedwongen een kilometer buiten het centrum en liep lekker op mijn gemak naar de binnenstad. Daar aangekomen besloot ik eens lekker op mijn dooie gemak door de prachtige binnenstad te lopen. Zoals ik al eerder schreef, heeft Lüneburg ‘iets’. Ik weet niet of het door het oude uiterlijk, de sfeer die er hangt of door een combinatie van beide komt. Ik voelde me er als een vis in het water en de twee (!!) grote kerken, de markt, het raadshuis, de straatjes en de watertoren werden door me bezocht. Vooral de laatste kan ik je aanbevelen. De rode toren torent een kleine 60 meter boven Lüneburg uit en geeft je een prachtige view over Lüneburg. Zorg er echter wel voor dat je de toren beklimt wanneer er geen huwelijken zijn. Ik had namelijk de pech om twee keer van het dak getrapt te worden, vanwege wat huwelijksfoto’s. Rare gasten en meiden, die Duitsers.

Uiteindelijk heb ik een kleine 3 uur in dit stadje door gebracht en ik besloot dat het tijd werd om naar mijn laatste bestemming te gaan: Hamburg. Dus sprong ik in mijn auto, cross-te over de Autobahn naar mijn hotel, dumpte er mijn spullen en ging naar een voetbaltoernooitje van supporters van St. Pauli, waar wat NAC supporters aan deelnamen.

Antira toernooi FC Sankt Pauli

Dat toernooi is sowieso een vaag toernooi. Het heet het AntiRa (Anti Racist) Toernooi. Op dit toernooi worden extreem linkse supportersgroeperingen uitgenodigd om een potje tegen elkaar te ballen. Daarnaast worden er diverse lezingen gehouden, met een links politieke invalshoek. Zelf ben ik niet van het politieke hokjes-denken en ben politiek meer in het midden aangelegd. Nieuwsgierig als ik ben, leek het me interessant dit toernooi eens mee te maken en wat lezingen bij te wonen, om zo een kijkje te nemen in het linkse gedeelte van het politieke spectrum.
Dat leek mijn NAC supportercollega’s ook wel leuk. Zoals echte NAC supporters betaamd, waren ze weer lekker Bourgondische bezig door ladingen bier te consumeren. Tegendraads als ze zijn, onthielden de meesten zich van de politiek geladen lezingen en saamhorig werden de wedstrijden tegen de andere ploegen gespeeld. En warempel, onder de NAC supporters zit zelfs talent! De keeper van NAC had overduidelijk een keeperstraining van John Karelse gekregen, de betrouwbare verdediger doet nauwelijks onder voor Cees Kuijs (de hedendaagse Kuijs dan wel te verstaan) en de aanvaller had iets weg van Marc Minnaert in zijn beste jaren bij NAC. Dat moest wel goed komen, en dat gebeurde ook; Van de twee wedstrijden die ik heb mogen zien, wonnen de NAC supporters er geen een.

Tijd om eens wat nieuwe inzichten op te doen en mezelf te verdiepen in de linkse ‘scene’. Het programma: ‘Voetbal en sexisme’, de ervaringen van een Duitse vrouw die vlak voor de tweede wereldoorlog Duitsland ontvluchtte en in de jaren ’60 terugkeerde en een vrouw die de concentratiekampen overleefde. Het leek me een, welgemeend, boeiende agenda en vol goede hoop sloot ik aan bij het eerste onderdeel. Deze workshop werd door drie dames van de Sankt Pauli Ultra’s gepresenteerd. Om eerlijk te zijn, had ik het na 5 minuten wel een beetje gehad. De workshop was een eenrichtingsverkeer, waarbij het leek dat twee van de drie dames al hun persoonlijke frustraties botvierden onder de noemer ‘sexisme in voetbal’. de derde dame had een zeer goede insteek, benoemde op ene voor mij boeiende wijze waar dat sexisme in naar voren kwam en na de workshop heb ik nog een leuke en boeiende discussie met haar gehad. Wat me echter het meeste tegen stond aan deze workshop was het laagje ‘anti’ en het laagje ‘extreem links’. Alle discussies waren ‘tegen’ de grote boze buitenwereld, ik vond in de discussies sprake van tunnelvisie en andersdenkenden werden niet getolereerd. Toen nota bene de vraag werd gesteld of er anders-links georiënteerde mensen in de zaal aanwezig waren, ik mijn hand wilde opsteken, kreeg ik van iemand geschrokken de opmerking “niet doen!”. Toen haakte ik definitief af. Na de workshop vertrok ik richting het hotel, dook lekker mijn bed in en bereidde me geestelijk voor op de volgende dag.

Want… De tweede workshop, een echte voetbalwedstrijd en de Polterabend van Merten stonden op het programma! Allereerst ging ik maar terug naar het toernooi om de jongens en meisjes van NAC aan te moedigen en de tweede workshop bij te wonen. Met name over dat laatste had ik hoge verwachtingen. De vrouw in kwestie vluchtte als tiener Nazi Duitsland in de jaren ’30 om zich in Uruguay te vestigen. Na de tweede wereldoorlog vestigde zij zich in Texas, om vervolgens in de jaren ’60 naar Duitsland uitgewezen te worden. Teruggekomen in Duitsland had zij de ervaring dat de rechtse politiek in Duitsland nog welig tierde. Leuk om eens de ervaringen van iemand over deze periode te horen. Maar, je raadt het al, ook deze lezing was eenzijdig. In plaats van persoonlijk getinte ervaringen, somde de mevrouw allerlei feiten op die uit geschiedenisboeken te halen zijn. Jammer, gemiste kans.

Polterabend in Hamburg

Terug naar het voetballen dus, waar NAC het wonderbaarlijk aardig deed. Daarna snel naar de wedstrijd tussen oud gedienden van St. Pauli en United of Manchester. Vervolgens direct door naar de Polterabend van Merten. Zoals een goed Nederlander betaamd, moeten er ook cadeau’s meegenomen worden. Dus bracht ik een hele doos met allerlei Nederlandse lekkernijen mee en natuurlijk enkele Nederlandse artikelen, zodat een andere collega, Katja, haar voorliefde voor het Nederlands voetbalelftal kan betuigen 🙂 De cadeau’s werden gelukkig goed ontvangen en het feest werd leuker en leuker.
Overigens is die Polterabend een vaag iets. Onder het mom van “scherven brengen geluk”, gooit iedere aanwezige een bord kapot op de grond. Aangezien Merten tegelijkertijd zijn 30e verjaardag vierde, en je in Duitsland op je 30e verjaardag allerlei klote klusjes moet uitvoeren als je op je 30e nog niet getrouwd bent, mocht hij met een kleine borstel alle zooi gaan opvegen. Arme jongen! De avond vorderde, het werd gezelliger en gezelliger, maar tegen 2 uur werd het tijd om helaas weer naar het hotel te gaan.

Na een collega thuis afgezet te hebben dacht ik op mijn gemak naar het hotel te rijden. Fout gedacht… Ik werd door de politie aan de kant gezet omdat mijn lichten het niet deden… Gelukkig mocht ik er een vervangen en nadien mijn koers vervolgen. Dat vervangen kostte me echter een kwartier en een hoop frustratie. Rond de klok van drie plofte ik moe op mijn bed en de volgende dag ging ik met hoge snelheid naar huis, met een leuk weekendje Duitsland achter de kiezen!

Foto’s

Meer foto’s van Celle en Luneburg tref je aan in mijn foto-album.