Groundhoppen en lunchen bij een Chinese familie
Zo, wat ga je doen wanneer je wat extra vrije tijd hebt? Juist, je gaat een flinke wandeling maken door Lijiang. Dat heb ik dus precies na het schrijven van mijn eerste weblog gedaan. En als je dan wat beleeft dan schrijf je dit, onder het genot van het luisteren naar 3FM via internet, in een tweede weblog op.
Allereerst ben ik eens lekker langs de westzijde van het oude stadsdeel van Lijiang gaan lopen. Via de tuinen en het paleis van Mu en wat parkjes belandde ik op een van de grote boulevards die Lijiang rijk eens. “Hmzzz, toch maar eens de kaart erbij pakken”, dacht ik bij mezelf. Tot mijn stomme verbazing zag ik dat ik in de buurt van een stadion moest staan en mijn groundhoppen-hart ging sneller kloppen. Ik keek om me heen, maar ik zag helemaal geen stadionlampen. Ik besloot het maar aan wat mensen te vragen, en die wezen naar de plaats waar ik stond.
“Verrek” dacht ik bij mezelf “waar moet dat stadion dan ergens liggen?”. Ik keek rond en zag alleen maar wat winkeltjes, met daarboven wat woonhuizen liggen. Ik keek nog eens heel goed rond en ik merkte dat de winkels en huizen lichtjes afbogen. Hmzzz… Dan toch maar eens dat steegje inlopen dan…
Toen ik het betreffende steegje inliep kreeg ik een mooie toegangspoort naar een tribune te zien. Ha! Dus toch!
Probleem was echter… Hoe kom ik in hemelsnaam dat stadion binnen? Terwijl ik me zat te verbazen aan de architectuur van het stadion en me die vraag stelde, werd er op mijn schouders getikt. Ik draai me om en ik zie de strenge blik van een Chinese diender van de wet. Met mijn ervaringen in Hong Kong (douane) in het achterhoofd, besloot ik maar gewoon normaal terug te kijken. Ik probeerde met handgebaren uit te leggen dat ik het stadion aleen maar wilde zien, maar blijkbaar begreep de meneer het niet echt. Dus riep hij er maar iemand anders bij, die weer iemand erbij riep en voor ik het wist stonden er 20 man om me heen. Ik besloot maar een voetbalgebaar met mijn voeten te maken en op een gegeven moment leek iedereen het te begrijpen. De groep gebaarde mij mee te lopen en we liepen het stadion in. Daar aangekomen heb ik mijn foto’s geschoten en wilde ik weggaan. Iedereen stond verbaasd te kijken met de blik van “Je wilt toch voetballen?”. Er werd een mobiele telefoon gepakt en er werd druk over en weer gebeld. Na een klein minuutje kwam er een wel erg leuk uitziende dame de hoek om en met de vraag “How can I help you?” werd het eerste contact met me gelegd. Ik legde uit dat het mij alleen om de foto’s en het bekijken ging. Je zag iedereen denken van “Ohhhwwww, is dat het alleen maar?” en alles vloog weer uit elkaar. Echter… Vanmiddag wordt er waarschijnlijk een oefenwedstrijd gespeeld… Komt daar heel stiekem een verslag vanuit China om de hoek kijken? 😉
Maar goed, het was nog niet gedaan… De Chinese dame die me te woord stond wilde een verder gesprek met me aangaan en vroeg dus verder. Na een kwartiertje gepraat te hebben vroeg ze me ineens of ik al had geluncht. Nee, dat had ik eigenlijk nog niet en ik werd pardoes door haar en haar vader (die schijnbaar alles op de achtergrond gade had geslagen) uitgenodigd om eens lekker te komen lunchen. Dus liep ik maar achter vader en dochterlief aan en betrad ik hun woning.
Het was een redelijk simpele bedoeling, maar ik werd er erg gastvrij door de moeder en een broer ontvangen. Ik kreeg een stoel toebedeeld en er werd mij een bord witte rijst voorgeschoteld, met allerlei andere zaken. Tijdens het eten vroeg de familie, via de dochter, mij alle kleren van het lijf en ik had natuurlijk ook het een en ander te vragen. Na ruim een uur gezellig en leerzaam met elkaar gepraat te hebben, moest ik weer gaan. Na een afscheid en een bedankje ben ik terug naar het hotel gegaan.
Allez, de kans is klein dat jullie morgen en overmorgen nog iets van me zullen horen (of ze moeten op het platteland ineens internet hebben), dus tot over een kleine 2 dagen!