De laatste loodjes in India

De laatste loodjes zijn nu echt in zicht; Nog een paar dagen en ik verruim het warme India weer voor ons koude kikkerlandje. Terug naar Breda met zijn ‘mooie slanke toren’, terug naar mijn appartementje, terug naar de familie, vrienden en kennis en terug naar de collega’s (ja, ik mis jullie allemaal ook hoor!). Toch zal ik met een beetje pijn in mijn hart India verlaten. De twee maanden dat ik hier heb verbleven, zijn enorm leerzaam, indrukwekkend en verruimend geweest en Koramangala is als een tweede thuis voor me geworden.

Een voordeel heeft mijn terugkeer naar Nederland wel. Als iemand nog zijn of haar mond open durft te doen dat er een direct verband is tussen het gebrek aan nederlagen van NAC en mijn afwezigheid, dan kan ik die persoon fijntjes op NAC – Ajax wijzen. Zoals bekend moge zijn verloor NAC met 2-3 van de Amsterdammers. Als ik kijk naar de diverse fora op het internet en de commentaren van vrienden en bekenden, ging dit redelijk onterecht; scheidsrechter Luinge leek erg op hand van de hoofdstedelingen te zijn en de overwinning werd geniepig gehaald. Op naar de volgende wedstrijd, die tegen Quick Boys is.
De wedstrijd tegen Quick Boys is voor mij veel belangrijker. Bij winst staat NAC in de halve finale van de beker en gloort de bekerfinale in de Kuip op 27 april; Dat is een wedstrijd die ik graag mee zou willen maken. Deze wedstrijd leeft in Breda en de beschikbare 1350 kaarten waren binnen 4 minuten uitverkocht. Maar ach, als er dan toch een correlatie tussen mijn afwezigheid en overwinningen van NAC bestaat, dan mogen ze van mij deze wedstrijd winnen hoor. Helaas komt de wedstrijd twee dagen te vroeg voor me.

Inderdaad… Aankomende vrijdag rond 1830u land ik op Schiphol! Eindelijk thuis in het land waar Breda ligt, eindelijk weer terug bij familie en vrienden en eindelijk weer terug in het land waarin, ik pak een uitspraak van de heer Balkenende erbij die hij een paar dagen geleden maakte, “mensen zonder geloof in de Bijbel niet kunnen functioneren”. Welkom terug in het ‘tolerante’ Nederland, waar een debiele minster president dit soort debiele uitspraken mag doen.
Meneer Balkenende… U kunt een voorbeeld nemen aan India, waar ’s werelds grootste geloven vrijwel vreedzaam naast elkaar kunnen leven en waarbij openlijk over de diverse religies gediscussieerd kan worden. Als ik meer over de Islam wil weten? Een Imam nodigt mij in een moskee uit en we wisselen anderhalf uur lang gedachtes en gevoelens uit. Ik wil wat meer weten over het Hindoeïsme, de Bon religie, het Christendom, het Boeddhisme of alternatieve godsdiensten? Ik word met open armen bij de betreffende mensen ontvangen en de gesprekken zijn vrijblijvend, interessant, diepgaand en verrijkend. Weet u, meneer Balkenende, wat iedereen aangeeft tijdens of na een dergelijk gesprek? Het maakt niet uit waarin iemand gelooft, aangezien we allemaal hetzelfde doel nastreven. Respect voor elkaar, respect voor de ander… Dat is tolerantie en dat zijn normen en waarden.

Afgelopen zaterdag had ik nog een interessante discussie met twee collega’s over de uitspraak van onze J-P en de ogen werden groter en groter toen ik zijn uitspraak memoreerde. Het liep uiteindelijk in Via Milano, mijn favoriet Italiaans restaurant in Bangalore waar de eigenaar sinds twee weken VIP plekken voor me reserveert, alweer uit tot een boeiende discussie, waarin de verschillen tussen Nederland en India centraal stonden. Het was een leuke discussie, die een heerlijk laatste weekeinde in India inluidde. De rest van het weekend heb ik namelijk niets gedaan, behalve gerelaxt, flink gesport in de fitnesszaal, wat mails beantwoord, wat sociale en zakelijke bezigheden gedaan en wat werkzaamheden aan mijn website te hebben gewerkt.

Zondagavond kreeg ik een leuk telefoontje van Mr. Ramesh. Maandagochtend kon hij me niet oppikken, aangezien er een maandelijkse staking van taxichauffeurs was. Dit keer ging het om gesteggel tussen de overheid uit Karnataka en de buschauffeurs. De overheid wil namelijk een maximum snelheid van 40 km/u voor bussen in Karnataka invoeren en de chauffeurs zijn het daarmee niet mee eens. “Wat heeft dat in hemelsnaam met taxi’s te maken?” hoor ik je nu afvragen. Inderdaad, die vraag stelde ik mezelf ook. Gelukkig bood Mr. Ramesh uitkomst door te verklaren dat de taxichauffeurs zichzelf solidair hebben verklaard met de buschauffeurs. Geen taxi voor mij dus…

Aangezien ik ook weinig zin had in autoriksja’s, hun gluiperigheid en hun slinkse onderhandelingstrucs en lopen naar kantoor ook geen optie was, besloot ik vandaag, in goed overleg met Sumeet, lekker thuis te werken en de laatste dingen af te ronden. Zojuist ben ik lekker naar de sportschool geweest en ik zit nu heerlijk te genieten van een warme bak thee. Het leven in India kan zo mooi zijn, jammer dat er over 4 dagen een einde aan komt.