Dagtochten tijdens de vakantie: Gorinchem en Woudrichem
De verbouwing aan mijn woning is voorspoediger verlopen dan verwacht, Zelfs zo voorspoedig, dat ik de laatste week van mijn vakantie alle zee van tijd heb. Duimdraaien en niets doen is niets voor me. Vandaag kreeg ik het op mijn heupen, besloot eens spontaan mijn auto te pakken en reed naar Gorinchem om er lekker eens een dagje tussenuit te gaan.
Als ik aan Gorinchem denk, dan schiet het filerijden op de A27 door mijn hoofd. Hoe vaak ik de files wel niet vervloekt heb, als ik voor de brug bij Gorinchem van of naar Noord-Brabant sta, weet ik niet. Maar het is veel, heel veel. Vanaf de A27 werp je dan weleens een blik over de geluidsschermen en zie je allerlei hoge flatgebouwen staan. “Weer zo’n slaapstad” is dan de gedachte die direct door je hoofd schiet. Zwaar onterecht, want Gorinchem heeft heel wat te bieden.
De stad, die een kleine 35000 inwoners telt, bestaat sinds 1000 NC en kreeg in 1382 stadsrechten. Gorinchem lag centraal tussen Holland en Gelre in en werd al snel een belangrijke handels- en vestigingsstad. Dit zie je nog steeds terug in het Gorinchemse straatbeeld. De binnenstad is omwald door vestigingswallen, Gorinchem heeft een binnenhaven en heeft enkele prachtige gebouwen.
Aangekomen in de Zuid-Hollandse stad, parkeerde ik mijn auto bij een van de zuidelijke lunetten en besloot de vestigingswallen verder af te lopen. Na een kilometer lopen kwam ik bij een veerpontje naar Woudrichem aan. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik Woudrichem alleen ken van de verkeersborden boven de A27 en wist dat het vroeger een belangrijk vestigingsdorpje was. Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken, voor de overtocht te betalen en eens te zien wat Woudrichem me te bieden had.
Nou, dat was niet niets. Woudrichem is zo’n typisch dorpje waar je helemaal verliefd op wordt. Althans, ik wel. De dorpskern is ingeklemd door de vestigingswerken uit de middeleeuwen. Terwijl je over de vestigingswerken loopt, onder de koelte van de bomen, heb je een prachtig uitzicht op de oude huizen in het dorp. Rasechte Woudrichemmers zullen me waarschijnlijk nu opsluiten in Slot Loevenstein, want officieel is Woudrichem sinds de 14e eeuw een stad. Ondanks dat Woudrichem officieel tot Brabant behoort, bemerk je toch flink wat ‘Hollandse’ invloeden. Het meest uit het oog springende is de taal die de mensen spreken. Geen ‘Zachte G’ of een ‘Belgische Aandoende R’, maar gewoon lekker plat Hollands.
Maar goed, het is een prachtig dorp. Sommige huizen doen me zelfs terug verlangen naar de periode dat ik nog in een Begijnwoning woonde en met gebouwen zoals de Gevangenpoort, het Oude Raadshuis en enkele andere huizen, kun je jezelf een uurtje terug in de tijd wanen. Wat je zeker moet doen is de molen Nooit Gedagt beklimmen. De molen is bij aankomst direct te zien en biedt een prachtig uitzicht op de omgeving van Woudrichem. Het leuke is dat de molen ook nog dienst doet en zelfs diverse soorten meel verkoopt om zelf je brood mee te bakken.
Na een heerlijk kopje cappuccino gedronken te hebben, besloot ik terug naar Gorinchem te varen en die stad verder te verkennen. Eigenlijk had ik eerst Gorinchem moeten verkennen en dan Woudrichem in moeten duiken, want de Gorinchem valt toch een beetje tegen. Gegeven: Het heeft een leuke binnenstad en ook in Gorinchem proef je de middeleeuwse sfeer, maar het valt in het niet bij de sfeer in Woudrichem. Desalniettemin bood Gorinchem me een prachtige wandeling van anderhalf uur en voldaan stapte ik tegen 5 uur in mijn auto en toog over de Merwedebrug naar huis. Overigens dit keer zonder files op de A27.
Headerfoto van Wikipedia