Angola – Iran: Ich war dabei!

WK 2006, Leipzig

20 juni 2006, op de dag der dagen werd de moeder aller wedstrijden gespeeld. Een onvervalste klassieker, waar de gehele wereld naar uitkeek. De spanning was wekenlang in beide landen, en ver daarbuiten, te voelen en tijdens de kaartverkoop liep het storm. Ik, een simpele Nederlandse jongen uit Breda, was een van de weinig gelukkigen die live getuige mocht zijn van de strijd der titanen. Het Afrikaanse Angola mocht tegen het Aziatische Iran spelen. Zeg nou zelf beste mensen, wie wil daar nou niet bij aanwezig zijn?

fTot zover een poging tot intro. Zoals duidelijk geworden is, stond vandaag de wedstrijd tussen Angola en Iran het programma; Een wedstrijd waar deze trip naar Oost Duitsland allemaal om begonnen is. Een andere reden was om Oost Duitsland en een stukje Polen mee te pakken en daar eens een kijkje te gaan nemen. Voetbal combineren met een stukje cultuur, waar ken ik die combinatie toch van?
Vanochtend om 0700 uur was ik klaarwakker om er voor te gaan. Snel een douche, aankleden, hikingtas inpakken en snellen naar het ontbijt. Na wat brood, vlees en yoghurt naar binnen te hebben gewerkt, toog ik per tram naar het centrum om aan mijn eerste kennismaking met de Altstadt van Leipzig te beginnen. Ik had een route van een kleine 4 kilometer uitgestippeld (of beter: De Lonely Planet, met enkele aanpassingen mijnerzijds ;-)), die op de Markt begon. Helaas is de Markt momenteel een bouwput, waardoor het oude, prachtige en imposante Altes Rathaus (bouwjaar 1556) ontrokken wordt aan het gezicht. Nou, dan maar even een kijkje nemen bij de Thomaskirche, dat aan een pleintje ten westen van het Altes Rathaus ligt. Het leuke kerkje (als je het vergelijkt met de Grote Kerk in Breda ;-)) uit 1212 ademt Johann Sebastian Bach uit. De componist was in de 18e eeuw verbonden aan de kerk en heeft er zelfs zijn stukken gespeeld. Helaas ging de kerk pas om 1000 uur open, dus ik vervolgde mijn tocht. Mijn wandeling voerde me vervolgens naar de tweede oude kerk in het centrum van Leipzig (Nicolaikirche) en vervolgens nam ik een kijkje bij de Moritzbastei. Het voormalige verdedigingswerk van Leipzig is omgeturnd tot een leuk en swingend gedeelte in het Leipzigse studentenleven, en bevat leuke cafés en clubs om in uit te gaan. Aangezien het inmiddels 0930 uur was geworden, besloot ik de Lonely Planet er eens bij te pakken om te zien wat er om 1000 uur allemaal open zou gaan. Aangezien Leipzig bekend staat om haar vredesmarsen, leek het me heel leuk om het Statsi Museum (dat in het voormalige pand van de Statsi in Leipzig is gevestigd) te bezoeken. Dus toog ik naar de Dittrichring en bezocht ik het pand van de voormalige nationale veiligheidspolitie.

Het bezoek was redelijk indrukwekkend. De entree doet direct somber en grauw aan en wanneer je door de gangen van het gebouw loopt voel je, om een of andere reden, de bedrukkende sfeer van het complex. Het museum bevat foto’s van de demonstraties die in 1989 werden gehouden, maar ook informatie over de opsporingsmethoden, activiteiten en uitgevoerde acties van de Statsi. Op een gegeven ogenblik liep ik een kamer in en viel mijn oog op een stel potjes met een lap stof erin. “Huh? Waarvoor is dat nou weer?” vroeg ik bij mezelf af. Het bleek dat de Statsi van ieder slachtoffer een reuk moest hebben (opsporing bij ontsnapping). Bij een ontsnapping liet men een getrainde hond eraan ruiken en binnen de kortste keer was het arme slachtoffer weer terecht. Tja…
Na al het indrukwekkend en zware gebeuren, ben ik snel naar de inmiddels geopende Thomaskirche gegaan. Het is een leuke kerk om van binnen te bekijken, maar de Nicolaikirche (waar de demonstraties uit 1989 hun oorsprong vonden) vind ik er veel mooier en schoner uitzien. Een prachtig groen en wit dak en veel licht zorgen ervoor dat de kerk indrukwekkend aandoet. De kerk, die een kleine 850 jaar geleden gebouwd is, heeft ook een leuk cafeetje, waar je tegen een eigen betaling even lekker kunt zitten en uitrusten.
Na dit bezoek ben ik nog door de Madler Passage, de Innenhpf Passage en langs de Augustusplatz gelopen. Aangezien dat laatste ruimte bood aan het Fan Fest, ben ik snel naar het Volkerslachtdenkmal gegaan. Ik dacht bij mezelf “Mwoa, ik ben een echte Bredaasche bikkel, dus dat doen we wel even vanuit het centrum”. Nou, mooi niet dus! Halverwege voelde ik de eerder die ochtend gemaakte looptocht flink opkomen en besloot ik gebruik te maken van mijn recht om gratis met het openbaar vervoer te reizen (bezoekers van een WK wedstrijd mochten dat). Na een lekkere zit in de tram, kwam ik tegen het middaguur bij het monument aan.
Het is een prachtig en indrukwekkend gebouw, dat herinnert aan de overwinning van diverse troepen over Napoleon Bonaparte. De Fransman kreeg in de omgeving van Leipzig een flinke nederlaag toebedeeld en men besloot een 91 meter hoog monument op te zetten. De oorspronkelijke vorm van het monument zou een vredebel zijn, van waaruit Breda lanen Leipzig zouden doorlopen. Dat laatste is er helaas niet van gekomen, maar het terrein dat ervoor ligt is redelijk indrukwekkend te noemen. Na diverse trappen beklommen te hebben, besloot ik terug te gaan naar het centrum en mezelf in het feestgedruis te storten met supporters van Angola en Iran. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn cultureel uitje eindigde op dat punt en ik besloot me op het voetbal te richten.

In de binnenstad was de sfeer erg gemoedelijk te noemen, maar het was niet zo’n feest als eerder in Stuttgart. Iraniers en Angolezen die feestend door elkaar liepen, waarbij de fans van Iran het luidruchtigst aanwezig waren. Dan maar naar het stadion… De organisatie was rondom deze wedstrijd een waar drama. De ingangen waren te beperkt in aantal en stonden slecht aangegeven. Na een flinke wachttijd van 40 minuten (voor alleen de fouillering!) mocht ik eindelijk naar binnen en wilde iemand van de beveiliging mijn navigatiesysteem (dat ik bij had voor het geval ik mocht verdwalen) invorderen. Nou, daar komt mooi niets van in, dus na wat geëmmer en gezeur mocht ik hem houden. Vervolgens was het achteraan aansluiten voor de kaartcontrole (ook een lange rij) en aangezien ik daar weinig tot geen zin in had en de volksliederen al gespeeld werden, ben ik vanaf de zijkant ingeschoven. Na controle was ik dan eindelijk binnen en wat ik zag deed mijn mond openvallen.
Het nieuwe Centralstadion is op de plaats van het oude Centralstadion gebouwd. Correctie, niet op, maar er in. Het oude stadion bood in hoogtijdagen plaats aan 130.000 toeschouwers en was dusdanig immens dat men het nieuwe stadion gewoon in de oude zandlichamen heeft gebouwd. Het plaatje is werkelijk prachtig. Je beklimt de trappen en staat bovenaan de zandlichamen. Je kijkt vervolgens richting beneden zo het stadion in, een prachtig uitzicht. Snel snelde ik naar beneden om mijn plaats op te zoeken. Al snel vond ik hem en bleek mijn buurman een fan van Angola te zijn. Na wat foto’s te hebben genomen en met mijn buurman gepraat te hebben, concentreerde ik me op de wedstrijd.
De wedstrijd was aardig om te zien. Het gelouterde Iran, dat zwaar tegenviel dit toernooi, en het frisse en vrije Angola speelden een wedstrijd waar veel foutjes werden gemaakt, maar daardoor wel leuk was om te zien. Ik had het geluk om tussen een hoop supporters van Angola te zitten, die er een waar gekkenhuis van maakten. Met typisch Afrikaanse drum en dito bewegingen (altijd leuk wanneer er Afrikaanse dames voor je zitten ;-)) kwam de sfeer er direct in en had iedereen ineens een zwak voor het Afrikaans land.
In de tweede helft besloot ik de wedstrijd te bekijken zoals ik het liefste wil: staand. Na wat drinken te hebben gescoord, nestelde ik me bovenaan de tribune en bekeek de wedstrijd. Heerlijk, zoals het hoort… Totdat er een bemoeizuchtige steward aankwam, die ons allen sommeerde (!) om te gaan zitten. Iedereen keek hem lachend aan en trok zich er niets van aan. De arme man besloot zijn collega’s erbij te halen en op een gegeven moment besloot iedereen dat het verstandig was om toch te gaan zitten.
Ik werd door diezelfde arme man aangesproken en ik besloot om ergens anders te gaan staan. Toen ik mezelf ergens anders had gezet, kwam diezelfde man weer aanzetten en begon tegen me of ik hem niet verstaan had. “De tribune op en zitten!” was zijn credo. Hmzzz, even denken… Beneden was er een gezellig feest aan de gang, waar mensen stonden. Nou, dan ga ik daar toch lekker bijstaan?
Ik ging er dus staan en het feest werd completer toen Angola op voorsprong kwam. Na flink wat gespring en gedans, werd het een hele gezellige boel daar. Blijkbaar was dit voor de stewards een sein om eens beneden te gaan kwallen. Drie keer raden wie mij even kwam vertellen dat ik moest gaan zitten… Juist ja, mijn grote vriend de Duitse steward. Tegelijkertijd scoorde Iran de gelijkmaker en ik had het wel gehad. Ik besloot een rondje stadion te doen en me naar het hotel te begeven om me voor te bereiden op Nederland – Argentinië.

Na een douche toog ik in het Oranje naar het centrum (iets wat veel rare blikken van de Duitsers opleverde). Daar had ik afgesproken met Henriette en een vriendin van haar. Voor het geval je nu denkt “Wie mag die meid zijn?”, een kleine uitleg van onze toevallige connectie. Zoals je misschien weet, ben ik ooit eens een keer in Rusland geweest en heb ik me daardoor aangemeld op een Nederlandse site, waarin Rusland ook naar voren komt. “Hette’, die ook een paar keer in Rusland is geweest en zelfs een vriend uit die contreien heeft, kwam via die site op deze prachtige site terecht. Daar zag ze onder andere dat ik in China was geweest (ze studeert Mandarijn) en dat ik Leipzig zou bezoeken. Na wat mailtjes over en weer stopte ze me toe met allerlei goedbedoelde en bruikbare tips over Leipzig en stelde voor om samen de wedstrijd te bekijken. Een vriendin van haar (Karin, die ook in Rusland is geweest en bijna heel haar leven buiten Nederland heeft gewoond) zou ook mee komen kijken, dus ik was in goed internationaal georiënteerd gezelschap die avond.
Na onze eerste ontmoeting en wat gepraat te hebben (ik was natuurlijk erg nieuwsgierig naar alle verhalen over Rusland en hoe beide dames verzeild waren geraakt in Leipzig), zetten we ons neer op de Augustusplatz om de wedstrijd aandachtig te bekijken. In de eerste helft zaten we met zijn drieën voor een irritant stel Duits sprekende Iranfans, die ons even haarfijn inwreven dat Nederland niets was. Sowieso vond ik dat er een flinke anti-Nederlandse stemming heerste onder het publiek, blijkbaar willen de Duitsers een aartsvijand om zich tegen af te kunnen zetten. Ondanks de diverse opmerkingen, bekeken we aandachtig de slechte eerste helft. De tweede helft besloten we ergens anders te gaan zitten en keken we de wat betere tweede helft af. Na het laatste fluitsignaal pakten we met zijn drietjes nog een terrasje en bespraken we onder andere de wedstrijd na. Tegen een uur of twaalf sloeg de slaap bij ons toe en togen we naar de stallingsplaats van de fietsen. Aangezien ik geen fiets had, diende ik een taxi te nemen. Nou, ik heb het geweten…
Ik dacht eerste dat de taxichauffeur me een oor wilde aannaaien door 12 Euro voor de taxirit te vragen. Aangezien Hette me eerder aangaf dat zo’n rit 6 Euro zou kosten, speelde ik heel erg verontwaardigd toen ik de prijs van 12 Euro hoorde. Hette gaf aan toe dat het nachttarief was, en dat het redelijk schappelijk was. Nou, oké… Snel afscheid nemen, de taxi instappen en de bestemming opnoemen. Probleem is dat de chauffeur plat Saksen praatte en ik niet. Onbegrijpelijke en onverstaanbare zinnen kwamen tot mij, waar ik geen antwoord op wist. Vervolgens bleek de chauffeur me ook nog eens verkeerd verstaan te hebben en had me naar een andere straat in Leipzig gebracht… *zucht*. Na dit gecorrigeerd te hebben, lag ik uiteindelijk om 0100 uur in bed en droomde ik heerlijk weg.

Zo, vandaag dan… Vandaag reis ik af naar Chemnitz, waar ik de komende vier dagen zal verblijven. Voordat ik echter naar Chemnitz afreis maak ik een kleine tussenstop in Colditz, waar een indrukwekkend kasteel moet liggen (dat dienst heeft gedaan als gevangenis in WO2). Mocht ik in Chemnitz internettoegang hebben en zin hebben, dan kun je later deze week weer een verslag van me verwachten!

Ten slotte wil ik Henriette en Karin nog enorm bedanken voor de fijne avond en de leuke verhalen over het leven als Nederlander in het buitenland. Bedankt meiden (als oude lul mag ik dat toch wel zeggen?) en hopelijk tot ooit!

Copyright 2003 - 2021 by Martijn Mureau, all rights reserved. For use of this website, please refer to the pro-claimer